vrijdag 11 april 2025

Met vijf honden op reis in een Mazda-2

Klopt! Het is wat vol en toch... gelukt.

Afgelopen vrijdagmorgen om 6 uur waren we gelukkig weer veilig thuis in Surin. We hadden er weer een nacht trip van meer dan 13 uur met onze roedel van vijf huisgenoten in onze Mazda-2 op zitten. 

Na alle inspanningen in ons bouwproces waren we er aan toe om weer even een paar weken vakantie te nemen. Dat doen we in het townhouse in Mae Rim, Chiang Mai. Dit keer was het ook nog eens mooi te combineren omdat ik mijn paspoort in Chiang Mai kon verniewen in plaats van op de ambassade in Bangkok. Nette service voor Nederlanders in Thailand. 

Toch waren we sneller terug dan we hadden gewild. Het was doodeenvoudig een stomme keuze van ons om juist in maart naar Chiang Mai te gaan. 
Zo'n dikke drie maanden, van half februari tot en met half mei, is het er meestal erg slecht toeven. Maart spant daarin de kroon. Mensen leren het nooit en draaien willens en wetens de natuur in die periode de nek om met het afbranden van vegetatie en bossen. De aanslag op hun eigen gezondheid en die van inwoners en toeristen nemen ze maar met een korreltje zout. Het draait immers om geld... De gigantische ongezonde luchtverontreiniging plaatst Chiang Mai regelmatig als aanvoerder van de wereldranglijst verontreiniging in die periode. 

Zowel Phatsamon als ik hebben veel last van die rook en om nu met een speciaal masker op 'lekker' van je vakantie te genieten is niet ons ding. Na de paspoort vernieuwing dus, helaas, gelijk terug gevlucht naar Surin. Over het algemeen een veel betere luchtkwaliteit daar hoewel we in die periode ook niet helemaal aan luchtverontreiniging ontkomen.   
Genoeg daarover. Nooit meer in die periode dus. 

Mensen die mijn blog volgen weten dat we er sinds een half jaartje twee puppies bij hebben gekregen. Dat brengt de hondenroedel op vijf. 

Met onze honden Kadhow, Cupid en Singto, hebben we al vaak met de auto de trip naar Chiang Mai gemaakt. We hebben immers 'ja' tegen ze gezegd en hebben de verantwoordelijkheid voor ze. Een goeie oppas die we vertrouwen of een hondenopvang die voor ons goed voelt en aan wie we de zorg tijdelijk over kunnen dragen, hebben we niet. En ja, dat is vanzelfsprekend ook onze eigen keus. En dus... mee of thuis blijven.  
Een grotere auto is over een jaartje of twee wel de wens maar zit er financieel, door onze bouw nu effe niet in. We willen ons er niet voor in de schulden steken. Zit niet in de genen, en dus nog even doorsparen.  

De vraag om het dit keer met onze roedel van vijf te proberen kwam dus op. Zoals gezegd 'mee of allemaal thuis blijven'. Overigens is ook die laatste optie geen enkele 'straf'. Het is hier altijd vakantie en prima toeven. 
Het is gewoon mijn probleem. Als ik er niet uit ga dan blijf ik hier door klussen en, ervaring heeft me geleerd dat ik hier toch maar beter dan effe een paar keer per jaar voor een aantal weken weg moet zijn. 

We zijn een paar keer met alle vijf gaan proefrijden om te kijken hoe dat ging en die testen waren geslaagd. 
Let wel, bagage hebben we bijna niet omdat we ook voor een paar weken spullen genoeg in Chiang Mai hebben en/of daar kopen. Maar toch... vijf honden in een Mazda-2 Hatchback  is toch een uitdaging kan ik je zeggen. 

Na de geslaagde test zijn we het avontuur aangegaan. 'Allemaal mee' dus en... met succes.
 
We reizen over het algemeen 'snachts. 
Hoewel we airco in de auto hebben is het overdag veel en veel te heet voor de honden en duurt de trip ook nog eens anderhalf keer zo lang door het vele verkeer. De trip is exact 900 km maar de wegen zijn niet vergelijkbaar met de wegen in Nederland en de max. snelheid is zo goed als overal 90 km per uur. Daarnaast gebeurt er veel op straat. De laatste keer, bij een natuurpark, dook er ineens in onze koplampen een wandelende olifant in het hartstikke donker op die aan de wandel was. Net op tijd kunnen ontwijken. Afgevallen lading, rubber covers van vrachtwagenbanden, onverwacht overstekende honden, soms een kadaver van aangereden dier, dronken bestuurders en onverlicht rijdende scooters, auto's en vrachtwagens. Een aardig onveilige onderneming inderdaad waarbij je goed op je hoede moet zijn en dan nog natuurlijk. 

De oudste, Kadhow, met een beetje bagage in de achterbak. De andere vier op de achterbank waarbij we de beenruimte achter de voorstoelen hebben opgevuld voor wat meer plek. 
Ze zijn allemaal enthousiast van autorijden en natuurlijk was het ook wat afzien.

In Chiang Mai nieuwe 'luchtjes', steeds andere plekken waar we lopen, en een huis met twee verdiepingen en een balkon wat voor de puppies weer een nieuwe ervaring was. Geen vrije uitloop zoals hier in de velden om ons heen. We wilden niet dat ze op de residences overlast veroorzaakten. 
En, hoewel steeds niet met vijf tegelijk, naar diverse activiteiten mee. 

Allemaal goed gelukt en spelen en ontspannen troef ondanks die slechte lucht. 








Over een tijdje een volgende reis maar weer. 


Frans Captijn  

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 4 april 2025

Veroudering en levenshouding.

Mijn vader zou smullen van dit blog. Veroudering en levenshouding? "Jong van lichaam en geest blijven" zou hij het denk ik noemen. Hij heeft het me voorgeleefd. 

Als ik om me heen kijk dan toont de praktijk aan dat het werkt. Anderzijds toont diezelfde praktijk aan dat velen daar óf nog nooit van gehoord hebben, óf er willens en wetens niet aan willen, óf die hoop maar hebben opgegeven.

We hebben allemaal een lichaam, een geest, een ziel en... een wil. 

En die geest, die kan er wat van. Voortdurend is die aan het werk om je allerhande scenario's voor te toveren. En daarmee ga je met die zelfde geest ook aan de slag. Wat als? En als dat niet werkt wat dan? En is er nog een plan B? En heb je er ooit bij stil gestaan dat?
En de vraag 'Waarom? Een vraag die nooit tot een eind komt omdat hij maar door blijft zeuren. En als je een antwoord gevonden hebt dan komt 'waarom' in relatie tot dat antwoord weer terug om met je door te blijven zeuren. 
Dood en dood vermoeiend ook. 

Iedereen telt elke nieuwe dag een dag in zijn of haar leven bij en streept er gelijk ook eentje van dat leven af. En hoe je ook met aanbevolen middeltjes smeert, of welke cosmetische ingrepen je ook laat doen... Het blijft bij tijdelijk, en meestal voor het oog van anderen omdat jij je daar beter bij voelt, wat oplappen omdat je heel gewoon veroudert. Niets mis mee. Feitelijk een heel mooi proces.

En, anders dan met smeermiddelen voor alleen die buitenkant, kun je veel jonger zijn dan je leeftijd zou aangeven. En dat heeft alles met levenshouding te maken. 

Wie is er de baas over jouw leven? Dat ben je toch zelf? En daar komt die WIL die ik al noemde om de hoek kijken. Laat je daar een loopje mee nemen? Velen doen dat wel. 

Als er iets leuks voor je voorgesteld wordt, dan komen er bij heel veel oudere mensen gelijk tientallen redenen in hun hoofd op waarom ze dat niet kunnen doen.  En ze geven zich, zonder enige creativiteit in het denken van mogelijkheden of hulp van anderen, gelijk maar weer aan over. Het is niet anders. Ons leven zit er immers bijna op. Voor mij lukt dit allemaal niet meer. Helaas...

Dood gaat we allemaal. Dat is vast en zeker. Het tijdstip waarop is alleen meestal nog niet duidelijk maar... elke dag komt dat moment voor iedereen een dag dichterbij. We hoeven daarover niet te zeuren. 
Enorm jammer dus om de tijd die je nog rest zelf met je sombere denken te vergallen. 
Hard gezegd misschien, maar ik zeg er wel eens met woorden van mijn moeder over, dat je ook alvast in je kist kunt gaan liggen wachten op je laatste moment. Als die kist niet teveel in de weg staat dan verstoor je het leven van anderen ook niet veel meer. Het leven heeft, door je eigen keuze immers, ogenschijnlijk immers niets meer voor je in petto. Ogenschijnlijk omdat je jezelf dat rad voor je ogen blijft draaien. 

Een groot voorbeeld vind ik in de baas van mijn dochter in Australie. Een oudere man, vol levenslust en lol, met een levenshouding van YES I can (of dat met creativiteit altijd probeert) en mocht het dan uiteindelijk toch niet lukken, wat sporadisch gebeurt, dan regelt hij het met hulp van anderen die graag voor hem klaar staan. 

Het is een kwestie van JA zeggen en van proberen inplaats van een levenshouding om stapels beren op de weg te zetten en juist die je leven laten verstoren. 
En natuurlijk begrijp ik dat dat in enkele situaties vanzelfsprekend ook zijn grenzen heeft. Hoewel... ook dan zijn er volgens mij toch nog allerhande mogelijkheden om je jonger en beter te voelen dan toegeven. 
En je niets aan trekken van wat anderen er misschien allemaal wel van zouden  kunnen vinden. "Lekker belangrijk" zou mijn dochter zeggen. 

Van mijn pa kreeg ik die positiviteit mee (van mijn ma, humor). Blijven bewegen, je geest actief houden (hangen voor de televisie draagt daar over het algemeen niet aan bij), de baas over je wil zijn. 

Je kunt er dan wel, heel normaal, ouder uit zien maar je blijft jong van lichaam en geest. Nog super gezond ook. 

'Kan niet meer' en 'wil niet meer' krijgen zo steeds minder speelruimte, en na wat oefenen en genieten van je successen, op enig moment zelfs geen kans.  

 
Frans Captijn  


Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 28 maart 2025

Gevolgen van geldzucht en mismanagement

Afgelopen woensdag liep ik nog eens rond op het wellness resort in Mae Rim waar ik jaren lang met veel plezier en passie gewerkt heb. De tranen schoten me, wederom, in de ogen. 

Gebouwen zijn deels ingestort en totaal door de natuur overwoekerd. Hotelkamers zijn open gebroken en half leeg geroofd. Balkons verrot. Het zwembad (hiernaast) mag de naam zwembad niet meer dragen (misschien alleen nog voor de kikkers die er nu gebruik van maken) en alle pompen en filters zijn gestolen. Buggies verrot, van de taxi's de wielen gestolen en meer onderdelen weg. Alles vanzelfsprekend meer dan smerig in de natuur met het klimaat hier. En zo kan ik nog wel even doorgaan. 

En al die fantastische herinneringen van toen kwamen terug en maakten me, bij dit aanblik, ontdaan. Verdere foto's dan van het zwembad van het resort nu, laat ik ook maar achterwege. Het is meer dan hemelschrijnend. De foto hiernaast van hoe dezelfde plek er eerder uit zag.  

Ooit werd het door een Amerikaans/Thais koppel opgezet en was het een van de modernse fantastische plekken om weer eens even op adem te komen met je lichaam en met je geest. Een zalige plek in de natuur. Stafleden die hun aandacht en inzet met hart en ziel aan het bedrijf en aan de gasten gaven. Gezonde voeding, yoga, meditatie, detox programma's, life- & talent coaching en enorm veel meer actititeiten die je weer eens bij jezelf thuis lieten komen. 

Diverse grote groepen huurden de plek af voor het organiseren of krijgen van retraiteprogramma's. In yoga, meditatie, tantra en wat al niet meer. We hadden veel jaarlijks terugkerende gasten uit Europa en USA die een detox programma volgden en het was altijd weer een fijn weerzien als ze er weer waren. 

De oprichters moesten door prive redenen het hotel verkopen en er kwam een Chinees die het opkocht en overnam. De man was omringd met adviseurs en had zat vrienden met geld die het wel zagen zitten om in het resort te investeren. 

Nou zijn er, verhoudingsgewijze, niet veel Chinezen die een business opzetten die niet loopt. Helaas, in 'onze' situatie verliep het toch wat anders. 

Eerst werd er in het hotel, de receptie, het restaurant, de keuken, het Spa-gedeelte, de tuinen en noem maar op stevig geinvesteerd. Er werden diverse gespecialiseerde binnehuis- en tuin architecten voor ingehuurd. Het werd werkelijk nog mooier en aantrekkelijker dan het allemaal al was.
En toen foto's voor de nieuwe brochure's en de Chinese website's en sociale media.

Zelfs bekende Chinese sterren werden voor even ingevlogen voor marketing doeleinden en ook ik werkte mee aan interviews voor de Chinese televisie. 

En toen kwam de aap uit de mouw. Deze nieuwe Chinese eigenaar had en heeft werkelijk de ballen verstand van het runnen van de hospitality-, wellness- en gezondheidsbranche. Laat staan van klantenbinding. Al zijn adviseurs en adviseuzes ten spijt. 

Hij verdubbelde zijn prijzen, richtte zich op de Chinese markt en huurde externe managers in die het over het algemeen na ongeveer een half jaar wel voor gezien hielden. Alles draaide om geld en op welke manier dat binnen kwam maakte hem niet uit. 

Manager na manager voerde vernieuwingen en veranderingen  in. Zo werd het resort 'aantrekkelijk' gemaakt met grote drijvende zwanen in het zwembad, een  kinderboerderij en kinderattracties om gezinnen aan te trekken. 
De terugkerende gasten bleven weg door de meer dan belachelijke prijzen en de herrie, ruzies en het geschreeuw die de nieuwe gasten teweeg brachten. 

De vrienden investeerders werden ongeduldig doordat inkomsten achter bleven. Personeel (ook ik) werd, zonder enige aankondiging, niet meer betaald en sociale premies werden niet meer afgedragen. De eens zo gepassioneerde Thaise stafleden konden de Chinese gasten wel schieten en zo ging de spiraal razendsnel naar beneden. 

Ook de overheid liet op enig moment van zich horen. De Chinees vertrok, was zijn leven op enig moment zelfs niet meer zeker, en liet zijn neus niet meer zien. Gezichtsverlies is iets dat in Azie een grote rol speelt. Grote schulden bij de bank werden niet meer afbetaald en inmiddels is de ruine door bank in beslag genomen. Of iemand hier ooit nog zin in heeft en geld in wil steken is voor mij een vraag. 

Nog heel veel mensen zitten op geld van hem te wachten. Ik overigens ook hoewel ik de hoop maar heb opgegeven.

Geldzucht en mismanagement, en dit is maar een voorbeeldje, maken ook aardig wat kapot. Het steeds triestere aanblik blijft...


Frans Captijn  

Gepost door op 2 opmerkingen:

vrijdag 21 maart 2025

Over moeheid

We zijn, met onze vijf honden, alweer een week in het zomerhuis in Chiang Mai en de moeheid komt er aardig uit. Fantastisch eigenlijk hoe dat werkt.

Je kunt niet continu blijven doorgaan met het vragen van energie van je lichaam en geest. En hoe ouder je wordt hoe meer je dat voelt. Tenminste als je de signalen daarvan voor jezelf serieus neemt. 
Het is niet meer dan een natuurlijk proces. In mijn ogen vergelijkbaar met een accu. 

Het signaal van moeheid is de roep om rust. En rust is opladen om gezond te blijven. Daarin doorslaan maakt lui en futloos, maar het signaal negeren is daarentegen slopend en uiteindelijk grijpt je lichaam dan met alle gevolgen van dien in. Het overkwam me helaas. Een wijze les die, door het oog van de naald, goed voor me af liep. 
Beter maar eerder luisteren naar jezelf, jezelf serieus nemen, en erop inzetten om de boel een beetje te reguleren. 

Reguleren? Yep! Ik ben er inmiddels aardig achter dat je dat voor het allergrootste deel, zo niet helemaal, zelf in de hand hebt. 

Fysieke moeheid is vanzelfsprekend heel gewoon. Ik ben en blijf gelukkig super actief en toch. We hebben ons de afgelopen maanden aardig, overigens met veel plezier en mooie resultaten, kapot gewerkt op onze bouw. Tijd om eens even een paar weken rust te nemen om op te laden voor de volgende afbouwronde. 
Maar ook mentale moeheid. Die heb ik gelukkig goed in de hand en direct merk ik de signalen op om dat energie aftappen tegen te gaan.  

Gisteravond hadden we weer een super gezellige, prima, avond met diverse kennissen hier in de buurt. Ik sprak er met iemand die jaren in de rehabilitatie gewerkt had en daar nu mee gestopt is. Het was gewoon 'op' voor hem en zijn les was dat hij geen diepere contacten meer wilde hebben met mensen. De reden is om niet mee gezogen te worden in energie vretende verhalen of vanuit een soort van medelijden (mededogen is beter) alle ellende van anderen, hoe professioneel hij ook is, op zijn schouders mee te gaan dragen. Geen egoistisch principe in mijn ogen.

Ik herkende het. Zonder dat jij en ook anderen het in de gaten hebben zuigen sommige mensen energie van je weg. Het is hun hang en roep om aandacht en het kunnen delen van, meestal, allerhande negatieve ervaringen uit hun leven. En hoewel je luistert en soms probeert te helpen, lost het helemaal niets op. Weggegooide energie. Ze blijven in de groef van hun grammofoonplaat hangen. Veranderen niets aan levensstijl, opstelling en houding en vinden het eigenlijk wel prima. Hoe triest ook. 
 
Ook mijn energie loopt van dit soort contacten totaal weg en, zoals ik hierboven al schrijf, ik voel het ook gelijk.
Mentaal heb ik me de afgelopen jaren ook aardig 'beschermd' of misschien beter gezegd 'afgeschermd'. Hoewel het me toch heel soms weer eens overkomt. 
Ik zie het als zelfbescherming. 

Ik ben inmiddels bijna dertien jaar zo goed als 'stress-vrij'. Dagelijks een uur yoga en meditatie, ook tijdens onze vakanties. Sociale media al jaren de deur uit. Een verademing en meer aandacht en tijd voor dingen die er voor mij veel meer toe doen zoals het haast dagelijks contact met mijn kinderen. Al die Facebook, Twitter en LinkedIn 'vrienden', op een enkeling na, ben ik kwijt. 
Ook nieuwswebsites komen bij mij niet meer binnen. Dat scheelt voor mij bakken met negatieve energie en ergernis waar ik niets aan kan doen. Weg ermee dus voor mij. 
Korte ontmoetingen met vrienden en kennissen hier. Het houdt het leuk en geeft, zoals bijvoorbeeld gisteravond, juist energie. 

Lekker actief blijven, toegeven aan de signalen van moeheid van je lichaam en je geest. Voor mij is dat meebewegen met de natuur. Vroeg op en ook vroeg naar bed. En, boven de 34 graden Celcius rond het middaguur (dat is hier in zo'n 75 % van het jaar) tussen de middag lekker een uurtje met de airco aan plat. Ook onze honden kijken naar dat 'koele uur' uit. Ze staan al in de rij te wachten om mee te mogen. 

Het houdt me tot nu toe gelukkig lekker gezond. 
Fijn om onze accu's nu hier weer even een paar weken te kunnen opladen.   

Frans Captijn  

Gepost door op 2 opmerkingen:

vrijdag 14 maart 2025

Dieren kunnen praten

Ik voel je, na het lezen van deze titel denken: "Frans, jij ontspoort met de week meer". Geen zorg, het valt reuze mee.

Mijn dochter werkt in Australie dagelijks met paarden. Prachtige en uitmuntend goed verzorgde dieren. Ze gaat er zelfs mee het speciale zwembad dat haar baas voor ze heeft laten bouwen mee in. Nee echt, ik ontspoor niet het is de waarheid. 

Ze vertelde me pas dat mensen, als ze de paarden zien en met haar baas praten, regelmatig opmerken: "Wat een pracht dieren. Ze zouden moeten kunnen praten". Haar baas geeft dan steevast als antwoord: "Dat doen ze ook maar mensen luisteren niet". 
Een lachwekkend antwoord maar als je er even bij stilstaat klopt het ook als een bus. 

Nu herinner ik me als jong jochie nog de tv-serie van 'Mr. Ed, het sprekende paard' dat in de jaren zestig werd uitgezonden (foto hierboven) maar dat was natuurlijk maar gein. En toch... een begin van gewaarwording. 

Zowel mijn dochter als mijn zoon, ook nog eens als voormalig dierenverzorger, en ook Phatsamon en ik, zijn dierenvrienden. En met ons gelukkig nog heel veel andere mensen. 
We zijn er zeker van dat dieren geen beperking van dat spreken bij communicatie hebben. Mensen misschien juist veel meer. 
Het gebruiken van onze energie zit net als bij dieren in de genen. Dieren gebruiken het van nature en hebben het, misschien wel omdat ze het zonder dat letterlijke 'praten' moeten doen, spelenderwijze ontwikkeld. Wij lijken het tijdens onze opvoeding in heel veel gevallen ontleerd te zijn. Tijdens woede uitbarstingen bijvoorbeeld komt het toch ongecontroleerd als een soort van lavastroom naar buiten.  

Ik begin mijn blog dan ook bewust met het woord 'voel' in de zin die begint met; ik voel je denken... 

Praten is voor ons mensen een basis voor communicatie. Communicatie echter is zo gigantisch veel meer dan praten en schrijven of beelden op 'sociale' media delen. 

Echte communicatie gaat over diepere energie verbinding. Dieren hebben dat als geen ander. Mensen gebruiken dan wel, net als dieren, lichaamstaal maar vaak is die (kijk maar op al die prachtige plaatjes van geluk op Facebook bijvoorbeeld) aardig verdraaid. 
Dieren daarentegen zijn en blijven echt. Als dieren elkaar niet moeten dan moeten ze elkaar gewoon niet. Ze spelen dan geen spelletje met elkaar omdat het wel eens voordelig voor ze uit zou kunnen komen (netwerken). Nee, helder, over en uit. 

En als dieren met jou geen klik ervaren dan hebben ze dus geen klik. Daar is ook helemaal niets mis mee en er mankeert niets aan je. Er is gewoon geen klik. Ik zie dat hier aan mijn zwager in ons dorp. Altijd lachen. Zijn eigen hond en onze Cupid (die er geboren is) hebben verbinding maar anderen hebben niets met hem. Je kunt en hoeft de hele wereld ook niet lief te hebben. 

Ook tijdens management trainingen heb ik gezien hoe bijvoorbeeld paarden omgaan met een stijl van leiding geven of geen leiding kunnen geven op een natuurlijke manier. Ze werken als spiegels waarvan je zo enorm veel kunt leren.  

Dieren, we zien het hier aan onze honden, katten, de vele vogels en ook de koeien en waterbuffels van onze buren doen het anders. Vaak ook veel beter. 
En toen wij thuis nog paard illeta hadden hebben we dat ook ervaren. 

Dieren gebruiken al hun zintuigen ook veel beter dan wij en pikken daarmee communicatie- en verbindingsenergie feilloos op. En ze tonen dat met hun hele uitdrukking, bewegingen en soms ook nog met wat geluid. Maar je moet wel willen  'luisteren'. 

Ik onderstreep dus de opmerking van de baas van mijn dochter in Perth. 

Dieren kunnen zeker weten praten!
Ik ben toch niet gek? ;)
 

Frans Captijn  

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 7 maart 2025

Geweldig om het over niets te hebben.

Ons kleine kerkje in Surin kent naast Thaise, ook kleine groep Engelse docenten uit de Filipijnen en nog geen hand vol Farang (buitenlanders) als bezoekers. Ik hoor bij dat groepje Farang. 

Meestal praten we na de vieringen nog even kort met elkaar en met die paar Farang gaan we een enkele keer koffie drinken. Koffietentjes hier te over met super goeie koffie en ook nog eens zalige wafels of gebak. Een vroeg, omdat de kerk hier al om half negen in de ochtend is, gezellig uitje. 

Afgelopen zondagmorgen was het weer zover. Een fijne omgeving, een zalige Americano koffie met standaard een glas water en twee koekjes, een flesje koud water, ijsblokjes en gebak. 

We zijn er een uurtje en daarna gaat ieder weer zijn weg. Ik meestal naar de Makro en wat spulletjes kopen bij bouwmarkten voor de komende week. Goed te combineren met deze weekelijkse trip naar de stad. 

Luchtige en soms ook diepe spontane gesprekken. Zonder er erg in te hebben ook geen politiek of wereldnieuws. 
Alleen al de ervaringen met het leven en de families en vrienden hier, de verschillen in cultuur, en alerhande verhalen over wat al niet allemaal spontaan ontstaat. Ook geen gesprekken over anderen. Niemand die de boventoon voert of zich belangrijker vindt dan anderen. Lekker jezelf zijn. 

Geen telefoon verstoringen komen er in voor. Gewoon heerlijk en heel eenvoudig met elkaar rond een tafeltje, met die koffie. Luisteren, vragen, vertellen, lachen, meeleven, verdiepen, soms onderzoeken hoe dat dan 'anders' soms er aan toe gaat, proberen te begrijpen, niet oordelen maar slechts verwonderen. 
Aandacht voor, en oprechte interesse in, elkaar. 
Het zijn zomaar wat dingen die nu uit mijn vingers rollen als ik het nu opschrijf. 
En...er is zo een uur voorbij. 

Afgelopen zondag zei Tony, een Amerikaan uit Texas, me na afloop: "Frans, ik vind het zo hartstikke leuk en ontspannend om dit zo af en toe te doen. Mijn vrouw vraagt me als ik enthousiast thuis kom meestal; Waar hebben jullie het over gehad? En ik moet dan altijd lachen. Vrouwen zijn misschien wel anders. Niet over Pietje, Jantje of Klaasje. Niet over wat er in de wereld speelt. Eigenlijk hebben we het over helemaal niets gehad." Zij kijkt me dan met vragende ogen aan en zegt: "Ruim een uur lang?". Wat ik het leukste aan deze spontane bijeenkomsten vindt is dat we een gezellige tijd samen hebben en het eigenlijk over helemaal niets hebben."

Ik moest ook lachen en hij slaat voor mij de spijker op zijn kop!

Hoe eenvoudig kan het niet zijn. Echt kontakt wat mij betreft. Geweldig om het over niets te hebben. 


Frans Captijn  

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 28 februari 2025

Castratie-dag voor 13 honden. Phatsamon in de bocht.

Sinds we hier in Surin wonen heeft Phatsamon steeds meer op met dieren. 

Ze had dat als kind al, maar als dochter in een agrarische familie waren dieren niet voor gezelschap maar, zoals de waterbuffels die haar ouders hadden, bijvoorbeeld om het land mee te kunnen bewerken. De koeien, kippen en varkens om te eten of te verkopen. Kortom, de dieren waren er voornamelijk om geld mee te verdienen. 

Toen ze, als heel jong kind, eens heel verdrietig was omdat een huiskat van de familie door een hond was doodgebeten, lachte een monnik die vroeg in de ochtend aan huis voor Tak Bat (het offeren van eten aan de monniken) haar om haar tranen uit. Werkelijk een opvoedkundige 'super' reactie en goede steun aan een kind maar niet heus. Ze heeft het nog regelmatig over deze ervaring met die domme monnik. 

We leerden elkaar kennen en ik had hond Kadhow. Dat klikte direct en dat is tot op de dag van vandaag zo. Kadhow gaat niet mee wandelen als Phatsamon er niet bij is bijvoorbeeld. 
Daarna kwam puppy Cupid (inmiddels deze week al weer drie jaar), en een jaar daarna werd de toen vijf weken oude hond Singto naast ons gedumpt. Vier kittens, geboren bij haar moeder, verloren hun moeder door een verkeersongeluk en Phatsamon beloofde voor die vier te zorgen. Eentje overleefde het niet. Drie zijn er van dat nestje over. Ze doen het prima. En een klein jaar geleden werd kitten Meechok door een of andere idioot rijdend op zijn scooter op straat weggegooid. Die vond ik en we lapte hem op. Hij gaat met de drie anderen als een speer. 
En een paar maanden geleden wederom een dump van de puppies Baijka en Taffy. 

Kortom vijf honden en vier katten. De katten hopen we eind dit jaar hier naar toe te halen maar ik wil ons huis eerst woonklaar maken voordat ik een kattenverblijf wil bouwen.
Alle negen ontbreekt het aan niets. Veel aandacht. Allemaal gecastreerd, periodiek de vaccinaties en medicijnen om ze gezond te houden hier in de natuur, goeie dierenartsen als er iets aan de hand is, prima slaapplekken, heerlijke speel omgeving, en twee maal per dag prima eten.

En hoewel we op zo'n vijfhonderd meter afstand van het dorp meer dan genoeg ruimte hebben voor onze dieren, is het aantal van negen voor ons ook echt meer dan genoeg. 

Phatsamon kan het leed van de dorpshonden, de vaak slechte verzorging, de teken en vlooien die ze hadden, niet goed verdragen. Reden waarom ze, een beetje onzichtbaar en vaak in de avond, veel dieren medicijnen geeft. Ontworming en tegen teken en vlooien. Vandaar ook teken en vlooien die ze hadden. Ze zien er echt stukken beter uit. Maar je kunt niet alles. 

Al eerder heb ik geschreven dat wij met donaties aan monniken en tempels hier  een beetje klaar zijn. Phatsamon zet zich liever voor dieren in en vindt dat ze daar beter werk mee doet dan nog meer tempel gebouwen te helpen bouwen en nog vollere bankrekeningen van 'arme' oranje mannen te spekken. De moeder van Phatsamon kijkt daar heel anders tegenaan maar ze laat haar dochter, verstandig vind ik, maar gaan. 

Bij Phatsamon kwam, als een soort van onze eigen bescherming, het idee op om acties op gang te brengen om de bron van alle ellende aan te pakken. Honden, zowel teefjes als reutjes, castreren zorgt voor minder aanwas en verkleint de kans dat wederom dieren hier bij ons worden gedumpt. En ook poezen en/of katers kunnen in de acties mee. We zijn immers inmiddels genoeg 'dierenpark' geworden. 

Het idee heeft ze van een jonge vrouw in Chiang Mai die honderden dieren via een soort van stichting 'Hand to paw' met veel vrijwilligers en dierenartsen doet. Beetje erg veel van het goede maar een prima voorbeeld en waar nodig krijgt ze goed advies. 

Een aantal maanden geleden ging ze, via haar sociale media contacten over dieren, op zoek naar dierenartsen en mogelijke sponsoren om dieren te kunnen laten steriliseren. Die dierenartsen lukte aardig, sponsoren zijn moeilijk te vinden.
Toch startte ze succesvol met 8 honden hier een stuk verderop. 

Ze organiseert en begeleidt dus nu sinds kort hier 'massa castratie' van straathonden, zo noem ik het maar even, hier in ons dorp en in de achtertuinen van de mensen thuis. Het kost hier ca. 800 THB (Euro 22.50) per hond en 500 THB (Euro 14) per kat. De reiskosten/benzinekosten voor de dierenarts(en) worden over de dieren gedeeld. 
Hoewel de mensen het geld er niet voor hebben (of er niet voor over hebben) wil Phatsamon toch dat ze dit bedrag of in ieder geval een deel ervan betalen. Gewoon om ook hun intentie te laten zien. 

Ze wil deze acties ongeveer twee keer per jaar organiseren voor het dorp. Ze gaat voor gesprekken en uitleg op de scooter naar de 'eigenaren'. Als die instemmen begeleidt ze de honden en eigenaren tot de operatie. Ze regelt de voordeligste dierenartsen die tijd en zin hebben. En in de week na de operaties houdt ze zicht op de nazorg van de dieren en controleert ze of ze hun anti infectie medicijnen en pijnstillers krijgen. De hechtingen zijn meestal oplosbaar of bijten ze er zelf uit of anders helpt ze er ook mee. 

Zaterdag, 22 februari, had ze acht honden op haar lijstje verzameld. 
Twee dierenartsen vanuit Nakhon Ratchasima, een kleine twee uur rijden hier vandaan, waren bereid om in de ochtend de ingrepen op drie locaties in het dorp te doen. Iets dat ze normaal vanaf vijftien honden doen. 
Op het laatste moment kon ze nog vijf honden extra 'krijgen'. 'Krijgen' tussen aanhalingstekens inderdaad. Drie ervan moesten door de twee dierenartsen met een verdovingspijl worden 'geschoten'. 200THB per hond extra. 

13 Honden! 7 Teefjes en 6 reutjes. Een prima resultaat! En ja, dat werd onverwachts toch voor haar aardig wat tamboen (boeddhisische donatie) voor de dieren omdat er natuurlijk voor die laatste vijf al helemaal geen enkele Baht aan donatie binnen kwam. 

Voor haar was het in ieder geval een top dag met een stralende lach. En natuurlijk nog een week om 'toezicht' op de dieren te houden. Ze gaan allemaal goed en morgen is het de laatste 'check-dag' en mogen de dieren ook het water weer in om af te koelen (voor zover ze dat nog niet hadden gedaan bij inmiddels 37 graden C). Het moedigt haar aan om hiermee verder te gaan. Echt super trots op haar. 

Good job! 

En even voor de goede orde, het is haar initiatief en zijn haar activiteiten. Ze moet dus ook aardig creatief zijn. Ik ben voor onze dieren hier sponsor genoeg ;). 
Zo zijn de castraties van onze vijf maanden oude kater Meechok (op 16 januari van dit jaar) en van de vijf maanden oude honden Baijka (zwart/bruin) en Taffy (bruin), jl. 5 februari, door onze dierenarts 'Puppy Love' in haar kliniek in Surin gedaan. 





Frans Captijn  

Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)