Waarom dan toch dit blog? Het is voor mij nu even een uitlaatklep.
We zijn net terug van ons avondeten in ons dorpsrestaurantje. Kerst wordt in dit Boeddhistische land niet echt gevierd. Hoewel? Het uiterlijke vertoon en de commercie komt je ook hier overal gillend tegemoet en de winkelcentra puilen uit van de speciale aanbiedingen die je absoluut moet aanschaffen omdat ze met Pasen (wtf is dat dan hier?) niet meer kunt krijgen.
Ik zit hier achter mijn pc met mijn werkkleding, vol met gaten en verfplekken nog aan, mijn gedachten te verwoorden. We hebben vandaag met het schilderwerk van onze veranda voortgang geboekt. We wennen, helaas, steeds meer aan het 'achtergrond' geluid en de trillingen veroorzaakt door artillerie en gevechtsvliegtuigen.
Ik heb de meest fantastische ervaringen aan en met Kerstmis. Zeker uit mijn jonge kinderjaren en jeugd in ons ouderlijk gezin. Ook tijdens al die jaren als misdienaar en als lid van het koor van de Alerheiligste Drieeenheid Kerk in Bloemendaal.
Wat was het warm, gemoedelijk en gezellig. Het was echt een hoogtepunt in het jaar en mijn ouders wisten er wat van te maken.
En zeker ook met onze eigen kinderen nadat we waren getrouwd en ook na onze scheiding.
Voor mij zat en zit het bezoek aan de kerk daar als basis en fundering altijd nog in.
Ik ben inmiddels 68 jaar en weet me enorm veel van al die ervaringen te herinneren.
Dit jaar kwam er, onverwacht, een totaal nieuwe ervaring bij. Een die ik zeker weten ook nooit meer zal vergeten. Hij is immers totaal anders en feitelijk onbeschrijfelijk en onbegrijpelijk. En toch een enorme bron van inzicht...
Ik schreef het al eerder. Dit jaar geen kerst voor ons. Ik bedoel daarmee geen versieringingen in huis, geen boom, geen feestjes en ook niet uit eten of iets anders speciaals. We zijn niet in de stemming daarvoor. Maar voor mij hoort, nee moet, die kerk er toch bij. Zo gezegd, zo gedaan.
Gisteravond dus naar de 'nacht' (avond) mis. Ook voor het eerst totaal anders. Een beetje een bedrukte sfeer. Tijdens de dienst liederen over de Heilige nacht en Vrede op aarde terwijl, niet gelogen, een gevechtshelicopter laag over onze kleine kerk vloog op weg naar het front.
Het 'klopt' inmiddels eigenlijk allemaal niet helemaal meer. Je raakt een beetje in de war, de weg kwijt.
En zo kom ik bij dat inzicht. De weg kwijt raken.
Ook net weer in ons dorpsrestaurant de televisie die maar door blijft braken hoe goed 'wij' het bij het rechte eind hebben, wat voor 'geweldige' resultaten er aan het front worden geboekt en wat een vreselijke mensen onze buren wel niet zijn. Tot een half jaar geleden nog waren we beste vrienden...
En het wordt allemaal niet zachtzinnig getoond en overtuigend verteld.
Ga je op internet even naar de informatiebronnen van de buren, dan zie en lees je hoe 'zij' het bij het rechte eind hebben, wat voor geweldige resultaten er aan het front worden geboekt en wat een vreselijke mensen wij aan onze kant wel niet zijn. En dat laatste wordt eveneens niet zachtzinnig getoond en overtuigend verteld.
De werkelijke redenen waarom al die onschuldige burgers en, let wel eveneens onschuldige militairen, aan beide kanten hun leven moeten laten, wordt meer en meer bekend maar het verhaal van een stuk land en een paar tempels die ooit in het koloniale tijdperk verkeerd op de landkaarten zijn 'opgetekend' blijft overheersen. Daar offer je toch niet zoveel levens voor op, breng je toch niet zo'n gigatische schade voor toe, creeer je decenia lange haat tussen mensen, en offer je toekomst van samenwerking aan op? (Is slechts mijn gedachte).
Het echte verhaal komt steeds meer boven water. Het wordt inmiddels nu ook gepubliceerd en mocht je er meer over willen weten dan is dat snel zelf te vinden. En natuurlijk draait, zoals altijd, de kern om macht en geld en stellen mensenlevens, leed, verdiet en ellende, niets voor. Tenminste, voor zover je het als promotie/propaganda niet kunt gebruiken.
Mij werd gisteren gevraagd om de eerste schriflezing van de nachtmis voor te lezen. Iets dat ik graag wilde doen. Die ging onder andere over hoe het Kerstkind in de toekomst genoemd zou worden: "Wonderbare Raadsman, Goddelijke Held, Eeuwige Vader en Vredevorst".
Zo iemand hebben we helemaal niet meer nodig. Die is er immers al lang!
Het punt is dat dat kind ONS nodig heeft om daar vorm en inhoud aan te geven. Wellicht, omdat hij hier niet veel voeten aan de grond heeft door het Boeddhisme, het er niet of te weinig van komt. Maar wat dan elders in de wereld?
Ik schreef, best met wat emotie, naar mijn kinderen die natuurlijk ook best in de rats voor hun pa met zijn aanhang zitten, gisteravond het volgende.
"Het goede nieuws is dat wij nu al vuurwerk hebben om Kerst te vieren. Steeds meer landen sluiten zich er jaarlijks bij aan. Nooit gedacht. Helaas nu ook het mooie land waarin ik woon."
Mensen zijn gehersenspoeld en ook thuis moet ik een beetje uitkijken met wat ik deel. Mensen hier, en ook onze buren, zijn (in mijn ogen) soms doorgeslagen nationalistisch en volgen dat wat ze op de mouw gespeld wordt. Op zich niets mis mee en, laten we wel wezen, ik ben hier slechts te gast.
Toch geeft van een afstandje naar situaties, overtuigingen en dat wat je allemaal verteld wordt, kijken, en daarmee bedoel ik niet alleen het conflict hier, een gezondere kijk en meer inzicht in wat er werkelijk speelt. Verhalen hebben immers altijd verschillende kanten.
Overtuigingen zijn gekweekt, aangeleerd. Ze hebben hun basis in opvoeding, cultuur, levenservaringen, religie, belevingssituaties, en noem maar op. Derhalve is en reageert iedereen ook anders. En je kunt je de overtuigingen en ervaringen van een ander of anderen wel proberen voor te stellen maar de juiste context krijg je nooit. Doodeenvoudig omdat jij anders bent gevormd. Je kunt je nooit helemaal in een ander invoelen. En dat geldt niet alleen tussen individuen maar zeker ook tussen groepen. Conflicten zitten vaak veel dieper dan je denkt of, misschien juist wel veel minder diep.
Je daarbij openstellen om handen en voeten te zijn van Vredevorst en Wonderbare Raadsman zouden wel eens prima bijdragen kunnen leveren in het oplossen van problemen in plaats van blijven hangen in halsstarrige houdingen die je worden aangepraat.
Gemakkelijk praten Frans. Hoe heb jij je leven dan altijd geleefd? Inderdaad een mooie spiegel om... van te leren.
Deze (niet) Kerst is in ieder geval weer iets totaal anders en zeker weten om nooit te vergeten.
Frans Captijn
email: captijninsight@gmail.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten