En eerlijk gezegd doe ik dat dit keer maar al te graag. Het boek dicht, loslaten en doorstappen.
Na haast enorm veel fijne jaren was dit er eentje die voor mij een stuk minder voelde. En, laten we eerlijk zijn, niet zeuren, dat hoort vanzelfsprekend ook bij het leven.
Mijn gewezen schoonmoeder uit de Gelderse Achterhoek was het gewoon om tegen haar man regelmatig "Jij ouwe sok" (maar dan in het Achterhoekse dialect) te zeggen. Hij was, in mijn ogen, een super fijne en hardwerkende man en goeie vader voor zijn gezin, maar zij vond dat hij altijd maar zeurde. Volgens mij was het juist andersom maar dat tot daar aan toe.
Ouwe Sok is feitelijk een soort scheldwoord of gezegde voor 'zeurpot'.
Dat "ouwe sok" kwam in me op toen ik terug keek op mijn ontwikkeling in het afgelopen jaar. Zeg maar een soort zelfreflectie.
Ik ben in een jaar tijd, door diverse omstandigheden, aardig veranderd. Ik ben minder optimistisch en opgewekt geworden en ben misschien inderdaad ook meer gaan zeuren. Zeker in de ogen van anderen.
Mijn lange burnout heeft me, merk ik steeds meer, ook veel vatbaarder gemaakt voor invloeden van buitenaf die me sneller wat 'van de leg' brengen.
En wat die omstandigheden betreft zijn het oorzaken die ik niet in de hand heb of had en ook niet kan veranderen.
Vier directe familieleden die kwamen te overlijden, mijn grootste vriend Kadhow waarvan we afscheid moesten nemen, twee keer een korte maar hevige ervaring van oorlog, de wereld die (in mijn ogen) harder, individualistischer en steeds commercieler wordt.
Zeker ook de veranderende manieren van 'communiceren' waarbij oprechte aandacht en betrokkenheid ontbreekt. De uitrol van AI (Artificial Intelligence) dat enerzijds een goeie hulp is, maar anderzijds er ook voor zorgt dat dat wat je ziet en hoort nog nauwelijks te vertrouwen is en je lui maakt.
De wegwerpmaatschappij en vervuiling. Natuur die willens en wetens om zeep geholpen wordt.
Het gedrag van mensen om ons heen hier in relatie tot omgang met huisdieren (vergiftigen) en vee (dat vaak de meest minimale zorg krijgt om te verkopen voor de hoogste opbrengst). Het laatste walchelijke nieuws waar Phatsamon gisteren mee thuis kwam was dat iemand uit het dorp zijn honden verkocht had om te laten slachten. Ja, soms worden ze hier nog gegeten. Letterlijk walging wekkend voor ons.
Misstanden in religies en het zo mooi en vredig voorgestelde Boeddhisme.
De blaaskaken van politici van over de hele wereld die het nieuws voortdurend op de voorpagina's bepalen en beheersen. Groeiende corruptie (of corruptie die steeds meer zichtbaar wordt) en criminaliteit. Ook hier. Schapengedrag van grote groepen (luie en niet meer denkende) mensen. De levensshow van velen op de 'sociale' media. Ik stop maar met nog veel en veel meer dat impact op me heeft.
Deze wereld, ik heb er al eerder over geschreven, is dood en dood ziek.
Ik ben anders gaan kijken tegen de 'ontwikkeling' en 'toekomst' van deze wereld en heb er steeds meer moeite mee. Veranderen kan ik het niet...
Een volgend beter leven waar de moeder van Phatsamon dagelijks een uur voor de Boeddha om bidt? Nou, maar even niet.
Het heeft er zeker mee te maken dat ik van een andere, eerdere, generatie ben, ben gepensioneerd en er van een afstandje naar kijk. Iets dat toen ik veel meer 'in het systeem' zat niet of nauwelijks deed.
Pas mijn eerste lessen filosofie in Middelburg en diverse leergangen van de academie voor leiderschap maakten me, onbewust, voor het eerst echt wakker. Waar draait het leven immers echt om? Dat is helaas niet om dat wat ons allemaal wordt aangepraat en aangesmeerd vaak voor nog niet eens zeer kortstondig 'geluk'.
Mijn zus vroeg me of er niet ergens een mooi stukje aarde is waar wij met elkaar naar toe kunnen...geen wapens, geen drugs, geen commercie, alleen maar natuur, water en de warmte van elkaar.
Die vraag resoneerde. De maagdeneilanden misschien? Gaf ik haar ten antwoord. Even checken leverde op dat ook dat die plek niet was.
Ik dacht dat ik hier die plek gevonden had en... het positieve nieuws, die heb ik hier ook!
Ik moet alleen afscheid gaan zien te nemen van die Ouwe Sok. Die zeurdoos die dit jaar in me geboren is. Die maakt me/ons immers ziek.
Alles heeft immers gelukkig ook een keerzijde.
Wat een fantastisch jaar was het niet voor ons hier. Om eens wat hoogtepunten te noemen:
Allereerst, we zijn gezond gebleven. We beleven met elkaar en met onze dieren veel plezier en zijn dichter naar elkaar gegroeid. We communiceren nog ouderwets en face-to-face en voelen de energie van elkaar. Let wel ook van en met onze dieren.
Financiele zorgen kennen we niet en we zijn stapje voor stapje gaan consuminderen. Self supporting groeit verder op onze mooie plek.
Dagelijks fijn en open contact met de kids in Australie en Nederland. We weten wat er in elkaar omgaat.
We zijn het afgelopen jaar nog verder verzeild geraakt in onze kleine wereld hier in Thailand, met elkaar en op onze pracht vrije stek ver van het dorp. Dat bevalt prima.
Het is een eigen en bewuste keuze, die niet door iedereen begrepen wordt, om invloed van buiten op ons zo veel mogelijk af te schermen. Als je het egoisme wilt noemen dan staat dat je vrij. Het is mijn leven en zijn mijn keuzes om overeind te blijven en van de dagen, weken, maanden of jaren die resten zoveel mogelijk positief te blijven genieten.
Bewust ben ik ook voor een tijdje, zoals ik het maar voor het gemak even noem, uit de lucht (Die oorlogen zorgden ervoor dat dat niet altijd lukte maar sinds 27 december is het weer rustig en we hopen dat dat zo blijft).
Onze bouw heeft weer vorderingen gebracht en sinds een half jaar wonen we in ons huis en dat maatwerk wat in onze hoofden is opgekomen, door mij is getekend en berekend, en door ons samen met eigen handen is gebouwd, voelt perfect. Het was en is een prima tijdbesteding om te creeeren en van te genieten. Nog een jaartje te gaan om zaken buiten verder af te maken en dan op naar het volgende project.
Phatsamon heeft met haar 'foundation' een topprestatie geleverd. Maar liefst 51 straathonden en katten in ons dorp konden door haar inzet en initiatief worden gesteriliseerd. Nooit eerder vertoond hier. Iets dat ook echt nodig is. Alle dieren overleefden de niet misselijke ingreep. Komend jaar wil ze er mee verder gaan.
De kinderen maken het goed. Ook zij hadden een zeer pittig jaar met regelmatig (ook voor ons) aardig wat zorgen.
Mijn zoon gaat met zijn vervolgopleiding en werk goed. Iets waar we super trots op zijn. Half komend jaar hoopt hij met goed gevolg die eerste opleiding af te ronden.
Mijn dochter sloot haar onstuimige jaar af met de koop van een hartstikke leuk en mooi huis op een schitterende locatie, eindelijk helemaal haar eigen plek, in West-Australie.
Kortom, allemaal zaken waarvoor ik super dankbaar ben en die aardig opwegen tegen de andere wat mindere ervaringen en omstandigheden.
En hoewel ik de oorzaken, zo ik hierboven schreef, van al die omstandigheden niet in de hand heb/had, heb ik deels weldegelijk invloed op de effecten.
Voor een heel groot deel heeft dat voor mij te maken met het meer en meer gebruiken van de knop "Off". Die telefoon steeds vaker uit. Nieuws geblokkeerd. Geluid bij reclames tussen Youtube, als ik even iets wil opzoeken, uit. Verder zijn die schreeuwende spotjes, een voordeel voor mij, allemaal in het Thais. Schandalig na bijna 14 jaar kan ik dat niet lezen en grotendeels niet verstaan. Is het eigenlijk niet helemaal top?
Politiek? Machtspelletjes? Status en positie? Laat maar. Jammer van mijn tijd.
Al jaren geen 'sociale' media meer. Ik mis het niet. En hoewel het lijkt dat alle 'lijntjes' dan zijn verbroken is dat, in mijn beleving, niet het geval. Er is en blijft altijd contact mogelijk.
Waar ik het komende jaar op moet inzetten is om afscheid te gaan nemen van die Ouwe Sok die in me is gaan groeien. En dat, 'hoe ga ik er mee om', ligt in mijn eigen handen. Het moet dus mogelijk zijn om zonder medicijnen, eerste hulp, operatie, bestralingen, chemotherapie, psychologische hulp, of wat voor ander moderns dan ook, daar eigenhandig vanaf te komen. Ik ben er gelukkig vroeg bij zal ik maar zeggen.
Alles dat je aandacht geeft groeit. Dat 'alles' dat ongevraagd binnen komt heb ik inmiddels zoveel mogelijk uitgeschakeld of zelf in de hand. En wat die aandacht betreft, mijn les, die moet ik gewoon meer op voor mij positieve dingen gaan leggen.
Ik heb een missie en een opdracht. Zeg maar gewoon een roeping. Daar moet ik mijn aandacht meer op gaan richten en daarmee moet ik verder. En de rest komt dan zeker als vanzelf.
Zes jaar lang loop ik inmiddels dagelijks in oude werkkleding. Komend jaar gaat dat dagelijkse er in de tweede helft van het jaar vanaf. Er komen dus letterlijk ook eindelijk na jaren nieuwe kleren. Het is genoeg geweest. Die uitdaging en droom is immers inmiddels al zo goed als helemaal werkelijkheid geworden.
In dat proces moet het dus ook niet al te moeilijk zijn om in het komende jaar die ouwe sok weg te doen. Mr. Frank Visser zou zeggen: "Dit is mijn besluit en daarmee zult u het moeten doen".
Ik laat het oude jaar nu maar los en stap blij en vol verwachting het nieuwe jaar in. Benieuwd naar of en wat ik op het eind daarvan weer kan schrijven.
Frans Captijn
email: captijninsight@gmail.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten