Mijn laatste blog van dit jaar. Een bekentenis

Ik heb er maar heel kort bij stil gestaan. Herinneringen aan Oud- & Nieuw? De vorderingen dit jaar van onze bouw? De hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar? Of...

Afgelopen vrijdagavond gaf, super snel, de eenvoudige doorslag. Tijd om maar eens een bekentenis te doen, hoe 'jong' ik me er ook nog steeds bij voel... 

Herinneringen aan oud- & Nieuw? Een beetje hetzelfde als mijn blog van afgelopen week over mijn kerstvergelijking, hoewel er nog veel te delen is. Wie weet, volgend jaar. 

De vorderingen van onze bouw? Het zijn er, ondanks ook wat tegenslag door de twee mei stormen hier, super veel. We delen dat regelmatig allemaal al in ons bouwblog. We hopen volgend jaar gezond weer lekker verder. Voor nu, hier, genoeg daar dus over. 

Maar mijn keuze is eigenlijk zo gemakkelijk. Voor velen stelt het helemaal niets voor. Voor mij/ons daarentegen juist gigantisch veel. 

Als wij 'savonds na ons bezoek aan ons dorpsrestaurant, met onze 'hond van de dag' die mee mocht, met de scooter thuiskomen ontstaat er altijd een heel spectakel. Ik ga verstoppertje spelen (hoezo jong van hart ;)). 

Phatsmon loopt richting onze TED's om de vier andere honden die daar enthousiast aan het wachten zijn, vrij te laten. Ondertussen heb ik me, steeds weer op een andere plek op of rond ons 'bouwterrein'/land, verstopt. 

Met een rotgang stuiven alle vijf de honden er in het donker vandoor als Phatsamon "Find Frans" roept. En dan komt het op de beste neus aan. Al piepend gaat de geweldige speurtocht van start. Door de tuin, om de piramides, om het huis, in het rijstveld, richting de koeien- & buffelstal van de buren, de landweg, achter bomen, achter de vuilnisbakken, de werkplaats, onze controlroom, de watertanks, en waar al niet meer. 

Soms scheuren ze uit hun spontaniteit lukraak langs me heen. Om dan als een soort 'Spidy Consales' in de remmen te gaan en om te keren omdat ze het geurspoor ineens kwijt zijn. 

Kadhow, onze oudste, is de meeste keren de winnaar. Hij is rustiger en laat zich niet zo gigantisch gek maken. Hij staat stil, ruikt, kijkt om zich heen en gaat aardig recht op zijn doel, op mij dus, af. Maar ook de anderen zijn regelmatig winnaar en inmiddels beginnen ook onze twee pups soms al te winnen. Het is iedere avond steeds weer een groot feest. 

Als we overdag aan ons huis aan het werk zijn, ligt de groep van vijf in alle rust om ons heen om alles in de gaten te houden. 

Het is, voor ons, fantastisch om deze genegenheid en echtheid in verbinding te zien en te ervaren. Heel normaal en letterlijk natuurlijk oprecht contact met elkaar. 

Komend jaar hopen we ook onze vier katten naar hier te kunnen overbrengen. Die wonen nu nog bij de moeder van Phatsamon in ons dorp in een eigen grote ruimte.

En wat die bekentenis dan is? 

Hoe jong/oud of kinderlijk ik misschien ook ben, ik kan in mijn leven niet zonder dieren. En Phatsamon heeft 'last' van hetzelfde gen. Overigens hebben mijn kids het ook in hun DNA. 

Wij geloven in die uitspraak van Anatole France (hiernaast). 

Mijn hele leven zat en zit er vol van. Van een eigen paard tot en met twee uilen en van alles er tussen in.

Met die honden is het werkelijk altijd weer super thuis komen alsof ze je jaren niet meer hebben gezien. Ze maken me/ons bijna altijd blij en gelukkig (en omgekeerd). 

En ja, dat levert ook wat beperkingen op en het kost een paar centen. Hoewel dat financieel, zeker hier, op zich ook nog wel meevalt. Zo'n zestig kilo goeie kwaliteit droogvoer (honden- en kattenbrokken) voor de hele groep per maand en natuurlijk de kosten van vaccinaties en andere noodzakelijke ingrepen bij de dierenarts. En die laatsten vallen in het niet bij de kosten die je in Nederland daarvoor bij een dierenarts voor negen huisdieren zou moeten neertellen. 

We zeggen voor de gein wel eens tegen elkaar; 'Een kind is stukken duurder'. 

Immers, geen luiers, geen kinderopvang, geen schoenen, geen kleding, geen mobieltjes of computers, geen studiekosten, geen verplichte  ziektekostenverzekering, geen brommer, geen rijbewijzen, etc., etc.. En... hoe goed je ook voor dieren zorgt, toch werkelijk stukken minder zorgen.   

En wat die beperkingen betreft. Voornamelijk wat bewegingsvrijheid, hoewel je dat ook zou kunnen regelen. Het is niet anders en weegt voor ons niet op tegen het over het algemeen voortdurende en eerlijke fijne vertier. Vakantie is fijn maar wij hebben dat gevoel zo goed als altijd. 

En op onze plek niet alleen onze honden. Ik schreef het al. Onze katten hopen we hier het komend jaar ook te kunnen gaan verwelkomen als we daar een fijne plek voor hebben gemaakt. 

En niet te vergeten alles dat we er hier 'gratis' bij hebben. Fantastische vogels, de koeien & waterbuffels van onze buren, de eekhoorns, de varaan, de slangen, etc. En, eerlijk is eerlijk, met mieren en wespen, immers ook dieren, heb ik door slechte ervaringen weinig op.

Een, dit jaar, nieuwe vriend van ons met zijn vrouw die hier pas voor een bbq op bezoek was schreef me na hun bezoek: Misschien moeten jullie de naam van jullie plek als die klaar is, aanpassen in... : "Privat Pyramid Retreat & Wildlife Sanctuary"  (prive piramide ontspanningcentrum & natuur reservaat). Dat idee spreekt ons gigantisch aan. 

Goeie vooruitzichten voor het komende jaar, als we gezond mogen blijven, om aan die naam verder vorm en inhoud te gaan geven. Overigens hoeven we er daarvoor niet nog meer dieren bij te hebben. De 'veestapel' die we nu hebben is echt meer dan genoeg 😌.  

In beeld:

De eerste/oudste, en leider
van de groep, Kadhow
(12,5 jaar jong)

Cupid
(bijna 3 jaar jong)

Singto
(2 jaar jong)

Baijka
(4 maanden jong)

Taffy
(4 maanden jong)

Meechok
(5 maanden jong)

B (Benjaa)
(1,5 jaar jong)

C (Chamnong)
(1,5 jaar jong)

D (Damrong)
(1,5 jaar jong)

Hoewel geen deel, maar wel mede-
eigenaar, van onze 'veestapel',
mijn lekkere 'dier' Phatsamon.
(jong)

Wij.

(Bijna een jaar jong getrouwd.)

Wij wensen jullie allemaal een fijn, gezond & liefdevol gelukkig nieuwjaar!

Dank jullie allemaal voor het volgen van mijn weekblog. Ik hoop er komend jaar mee door te kunnen gaan. 

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Kerstvergelijking

Bij onze kerstboom
ca. 1965

Afgelopen zaterdag herinnerde mijn jongste zus me aan gezinservaringen rond Kerstmis bij ons thuis in Haarlem-Noord. Warme en dankbare herinneringen hebben we er aan en we voelen het inmiddels als rijkdom om Kerst toen met Kerst nu te kunnen vergelijken. 

Hoewel, als je mijn weekblog tot het eind leest, dan zul je begrijpen dat er voor mij eigenlijk geen vergelijk meer mogelijk is. 

Kerst begon bij ons met veel voorbereidingen die met name door mijn moeder werden gedaan. In de voorkamer werd ruimte gemaakt voor een grote kerststal en voor de kerstboom. De kerstspullen werden van zolder gehaald, de grote kerststal met beelden, de grote zilveren kerstster, engelenhaar, de kerstballen, de piek en de lampjes kwamen weer uit de dozen waarin ze het vorige jaar netjes waren ingepakt. Een paar pakjes van zilveren lametta decoratie (als op de foto onder de boom) werden soms bijgekocht. En stap voor stap werd er (nog) meer sfeer in ons huis gebracht. Dat duurde meestal een aantal dagen. 

Bij de vaste bloemenzaak op het Stuyvesant plein werd een kerstboom met kluit uitgezocht en altijd een paar pakketten, speciaal dikker kerstgroen, takken om alles rond de stal te versieren. 

De lucht van dat kerstgroen in huis alleen al maakte je opgewekt en blij. Dat gold niet alleen voor ons als gezin. Ook kater Poelie werd er opgewonden van en ging, zoals ieder jaar, weer op onderzoek naar waar en hoe hij zich onder de kerststaltafel en in de met die dikke takken gemaakte grot rond de stal kon verstoppen. 

Steevast op 24 december in de middag begon mijn moeder met de voorbereidingen van het kerstdiner. De halve kippen voor het kerstdiner werden in roomboter aangebraden. Ik herinner me die lucht tot op de dag van vandaag nog steeds. Het water loopt me haast alweer in de mond zoals dat ook bij mijn vader altijd gebeurde.  

En verder werden voorbereidingen getroffen voor het Kerstontbijt dat we altijd, midden in de nacht na de nachtmis, hadden. De tafel in de achterkamer werd klaar gemaakt met mooi linnen en een speciale kerstloper, kerstgroen en natuurlijk bij ieder bord een echt kaarsje en de grote koperen kandelaar met waskaarsen in het midden. 

Cadeaus waren er niet en je dacht er ook eigenlijk niet eens aan. Die had je immers met Sinterklaas al gehad. 

Voormalige Allerheiligste Drieeenheid kerk 
in Bloemendaal.

Ik moest die avond vroeg naar bed. Een soort van voorslapen hoewel je zo opgewonden was dat dat haast niet lukte. Mijn moeder haalde me om tien uur in de avond op om tijd genoeg te hebben om ons allemaal klaar te maken om naar onze grote kerk in bloemendaal te gaan. 

Om nog een zitplaats in de kerk voor de nachtmis te hebben moest je een uur vooraf in de kerk zijn. Hoewel er zelfs overal stoelen waren bij geplaatst, stonden toch meestal mensen nog tegen de muren of zelfs buiten, Allemaal om de kerstviering van de geboorte/verjaardag van Jezus, met de pastoor en twee kapelaans in gouden kazuifels, bij te wonen. 

Bijna elk jaar vielen er mensen flauw omdat de kerk gewoonweg eigenlijk te vol was en niemand het Kerstfeest midden in de nacht wilde missen. 

Een lange zit elk jaar met veel Latijnse zang een groot koor op het balkon, achterin de kerk voor het grote pijporgel, zonder dat gevoel was het geen Kerstmis. En toen ik wat ouder was, was ik misdienaar en had ik in ieder geval ook nog wat te doen. 

En na die viering en de Zalig Kerstfeest wens van de pastoor, zo rond een uurtje of twee in de nacht, naar huis. En geloof het of niet. Jezus in de stal bij ons thuis was dan bedolven onder Poelie die zich de stal eigen had gemaakt omdat hij wist dat we er een aantal uren niet waren om hem van die topplek voor hem weg te jagen. 

Poelie baalde dus best dat we weer thuis kwamen. Maar na Jezus in de kribbe toch maar weer lucht te hebben gegeven begon, midden in de nacht, dat fantastische kerstontbijt met kerststol en roomboter in plaats van Blueband margarine. 

Alle kaarsen overal aan en gezellige gesprekken. Natuurlijk geen mobieltjes laat staan selfies. De zwart-wit foto bij dit blog werd traditiegetrouw gemaakt door foto Boersma van datzelfde Stuyvesantplein. 

De volgende dag kwamen meestal mijn oma en een oom al in de middag en zaten we samen met hen in de voorkamer met wat lekkers van bakker Bijman. Iets lekkers te drinken en wat snacks die mijn moeder of mijn zussen zelf gemaakt hadden. En het kerstdiner het hoogtepunt waarbij we kerstmuziek van gramofoonplaten van onder andere James Last hadden. Jaarlijks had ook onze oom Hans teksten en muziek op een geluidband met herinneringen opgenomen. Hij werkte parttime voor de radio. 

Dat was Kerst voor ons destijds.  

Kerst nu heeft zich in de wereld aardig verspreid. Ook in Azie kun je er niet meer omheen. Je ziet hier bijvoorbeeld al weken geen cassiere meer zonder een hertengewei of kerstmuts op haar hoofd. Kerstmuziek galmt ook hier al weken lang overal uit de luidsprekers. Plastic kerstbomen met vooral veel gekleurde disco-lampjes en rode opblaas kerstman poppen. Rendieren voor een slee. Let it snow? Daar moet de klimaatverandering nog wel effe voor door, en dan wel de andere kant op want het wordt ook hier alleen maar warmer. 

'Kerstmis' (het Christelijke Kerst gedachtegoed) raakt steeds verder uitgestorven. Als je het nog in je hoofd zou halen om naar de kerk te gaan met kerst hoef je bijna nergens meer vroeg te vertrekken om nog een plekje te vinden. Voordeel is natuurlijk dan wel dat de kans op flauwvallen daardoor tot een minimum beperkt is. 

Ook Kerst is wereldwijd verworden tot een "Buy now! evenement'. 

Een goeie vriend van me wees me vorige week op een schokkende Netflix documentaire: Buy Now: The Shopping Conspiracy (Als je er interesse in hebt, klik dan op de titel van de documentaire). Het toont hoe we worden besodemieterd om er in te trappen om meer en meer te kopen (consumeerderen). Nagenoeg uitsluitend een overkill aan overbodige spullen die onze wereld verder vervuilen en de afgrond inhelpen voor... het grote geld. 

Toen de manager van een van onze bouwmaterialen leveranciers me een 'Merry Christmas" wenste vroeg ik haar wat dat dan betekende. "Nou, ik hoop dat je veel cadeautjes krijgt" zei ze. 

En naast het ontwikkelde Buy now evenement draait het ook vooral om nog meer eten. Er is en wordt weer aardig wat extra afgeslacht deze weken voor onze geneugden. En vaak makkelijk, eten bestellen of afhalen. 

Op 12 december jl. werd door de Nederlandse nieuwswebsite NU zelfs een oproep geplaats: Zie jij op tegen Kerst door eetproblemen? Deel je verhaal met ons." 

 

Echt tijd voor en met elkaar om aandacht, om naar elkaar te luisteren en je eigen verhaal kwijt te kunnen, een goed gesprek te hebben zonder je verstorende mobielverslaving in je hand of naast je op tafel, is zo goed als verdwenen. Even afscheid van die fake selfies en meestal maar oogenschijnlijk prachtige levensplaatjes.

Alles is bijna verplastict. Dat schijnt beter verantwoord voor het milieu te zijn (eerlijk is eerlijk, die kluit aan die boom van ons vroeger hielp meestal uiteindelijk het verdere leven van de boom in onze tuin vaak ook niet al te lang vooruit). 

De 'kerstgeur' kun je vanzelfsprekend er wel bij kopen. In een spuitbus. Een overkill van alle kleuren van de regenboog kerstversieringen. Tuincentra die al maanden de schappen ermee vol (of inmiddels nagenoeg leeg) hebben. En natuurlijk ook allerhande knipperlampjes. Had je niet nog spullen van vorig jaar 'op zolder'? 

Voor mij is het niet meer te vergelijken. Er is geen vergelijking in gevoel en beleving meer mogelijk. Andere generatie denk ik gemakshalve maar. Ik voel me, met mijn zus, rijk dat ik het anders heb mogen ervaren en die beleving, ook met die inmiddels niet zo volle kerk, en zonder cadeautjes, houd ik mijn manier van Kerst vieren er maar zoveel mogelijk in. 

Voor mij is dat een rijkere Kerst en een Zalig Kerstfeest. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Onze eindejaars wensen 2024 met een gedicht als cadeautje

Goede eindejaars, Kerst- & Nieuwjaarswensen, naar elkaar sturen. Het is niet alleen traditie. Van harte doen wij daar ook dit jaar weer graag aan mee. 

2567/2024 is en was me nogal een jaar. De wereld staat steeds verder in brand. En wat het komend jaar gaat brengen? Temperen van die brand ligt helaas niet in het verschiet. Eerder nog, die brand wordt alleen maar met angst verder aangewakkerd.   

We wensen voor alles en iedereen (mensen, dieren en onze planeet) een beter, eenvoudiger, vrediger, en in alle opzichten een wat gezonder jaar met betere vooruitzichten. 

Vrede zal er nooit komen en toch... Het is goed om bij en met elkaar een zo goed mogelijk voorbeeld te geven. Dat is klein maar al wel een stap in de goeie richting. Soms al moeilijk genoeg. 

Dit jaar onze wensen weer eens op een iets andere manier en wel samen met een gedicht. 

Wie weet kun je er een momentje tijd voor vinden om eens even bij stil te staan, het te laten neerdalen of wie weet misschien er wel over te mediteren. 

Hoewel je het niet zou denken, als je altijd in de laatste maand van het jaar de extra gekte en stress om je heen ziet, is de essentie van het einde jaar toch anders. Kerst bijvoorbeeld is als basis een feest van de eenvoud. Ik werd er deze week nog weer eens, door een oud collega, aan herinnerd. Wie staat daar tegenwoordig nog bij stil?

Niet heel vreemd. Het is ook verrekte moeilijk als je dag in dag uit door marketing voortdurend wordt overstelpt met uitspraken als: "Betaal minder, vier meer!". Met beide benen trapt de massa er in.

Al die extra gekte, het gehol, en de stress veroorzaken we immers alleen maar zelf. 

De natuur laat ons zien hoe je op een gezonde manier heel eenvoudig kan doen!

Het eind van het jaar en het prille begin van het volgende jaar, de winterperiode op het Noordelijk halfrond, is immers voor de natuur de tijd van terugtrekken, eenvoud, 'meditatie' en afbouw om weer klaar te zijn om opnieuw een nieuwe jaarcyclus te starten. Om door te stappen. 

Waarom dat voorbeeld van de natuur in onze maatschappij van altijd maar haast niet eens volgen? Een periode van onthaasten, de balans in rust eens opmaken, en je voorbereiden op dat wat komen gaat. Is dat feitelijk niet een perfecte manier van vieren? 

En ja, dat is in deze wereld zeker uit het ritme van 'de meute' stappen. Ben je dat jezelf dan niet waard? 

Dit gedicht als handreiking.

Van een vriend kreeg ik een gedicht toegestuurd van de Braziliaanse dichter, romanschrijver, musicoloog, kunsthistoricus, criticus en fotograaf, Mário Raul de Morais Andrade (Oct 9, 1893 — Feb 25, 1945). 

Dat gedicht raakte me, zeker door mijn levenservaringen tot nu toe en de leeftijd die ik inmiddels heb mogen bereiken. 

Ik heb het vertaald en op een aantal punten wat aangepast. 

Graag bied ik 'onze' versie als cadeautje bij onze eindejaarswensen hierbij aan. 

Mijn ziel heeft haast

 

"Ik telde mijn jaren en ontdekte dat ik van nu af minder tijd heb om nog te leven dan de jaren die ik tot nu toe geleefd heb.

 

Ik voel me als dat kind dat een snoeppakket won: de eersten at hij met plezier, maar toen hij merkte dat er nog maar weinig over waren, begon hij intens en bewust van ze te genieten..

 

Ik heb geen tijd meer voor eindeloze vergaderingen, waarin statuten, regels, procedures en interne voorschriften worden besproken, terwijl ik weet dat er niets bereikt zal worden.

 

Ik heb geen tijd meer om absurde mensen te dulden die, ondanks hun chronologische leeftijd, nog niet volwassen zijn geworden.

 

Ik heb geen tijd meer om met doorsnee of compromis om te gaan.

 

Ik wil niet in vergaderingen zijn waar opgeblazen ego’s paraderen. Ik wil niet met mensen omgaan die manipuleren, angst zaaien, of zich als kameleon gedragen. Ik word gestoord van jaloerse mensen die proberen de meest capabele mensen te belasteren door hun posities, talenten en prestaties af te pakken.

 

De tijd die ik nog heb is te kort.

Ik wil de essentie, mijn ziel heeft haast ...

Er zijn niet veel snoepjes meer voor me over.

 

Ik ben geïnteresseerd in menselijke mensen. 

Mensen die lachen om hun fouten zijn degenen die succesvol zijn, 

die hun roeping begrijpen en zich niet verbergen voor hun verantwoordelijkheid. 

Die de menselijke waardigheid verdedigen en aan de kant van de waarheid en rechtvaardigheid willen staan. 

Dit is waar het leven voor bedoeld is.

 

Ik wil mezelf omringen met mensen die weten hoe ze harten moeten raken, mensen die door de harde werkelijkheid van het leven hebben geleerd te groeien met zachte aanraking van de ziel.

 

Ja, ik heb haast, ik heb haast om te leven met de intensiteit die alleen volwassenheid kan geven. Ik ben niet van plan om de overgebleven snoepjes weg te gooien. Ik weet zeker dat ze heerlijk zullen zijn, veel lekkerder dan die ik tot nu toe heb gegeten.

 

Mijn doel is om met volle inzet het leven te Leven en mijn talenten te delen en, in vrede met mijn dierbaren en mijn geweten, tevreden het einde te bereiken.

 

We hebben twee levens.

En het tweede begint wanneer je beseft dat je er maar één hebt.”

 
 

We wensen je een onthaast eindejaar met een Zalig Kerstfeest toe. En voor 2568/2025 een zo goed mogelijk, liefdevol, gezond en fleurig nieuw jaar. 

 

Frans & Phatsamon Captijn 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Ons dagritme is veranderd. (Nog) meer lekker op ons dooie gemak.

Ik was laatst eens aan het denken hoe we bijna vijf jaar geleden hier in Surin aan onze bouw begonnen. We hadden samen een aardig ontspannen maar toch ook erg actief ritme. En zonder er eigenlijk erg in te hebben is dat ritme toch door de jaren wat veranderd. Het is (nog) meer op ons dooie gemak geworden. 

 
En toen ik dacht aan die uitdrukking; "Op het dooie gemak" vroeg ik me af waar dat eigenlijk vandaan kwam. 

Dat woord 'doode', uitgesproken als dooie, is feitelijk alleen een versterking van het woord 'gemak'. 

In het boek 'De jordaan' (1914) van de schrijver Israel Querido, komt de uitdrukking voor met de betekenis 'In gelukkige omstandigheden verkeren'. 

En zo is het dus ook voor ons. Meer dan happy met, en dankbaar voor, wat we doen, hoe we leven en wat we hier samen al letterlijk hebben neergezet. 

Regelmatig krijg ik de vraag hoe ik hier mijn pensioentijd zoal door kom. Nou, twijfel niet, dat gaat ons meer dan goed af. Tijd om eens een inkijkje te geven over hoe een 'gemiddelde' dag van ons er inmiddels een beetje uit ziet.

Meebewegen met het ritme van de natuur doen we hier altijd al, en dat voelt super goed. We staan inmiddels al voor zes uur in de ochtend, als het licht wordt, op om met onze vijf honden te gaan wandelen. 

Dagelijks zien we de zonsopgang (en zonsondergang). Een dorpshond, we hebben hem de naam 'Black Bear' gedoopt, die bijna elke ochtend met ons mee loopt zit al vanaf zo half zes voor onze poort te wachten. Volgens ons is hij overigens de vader van Baijka. 

Onze honden hebben, zodra ze horen of ruiken dat hij er is, hun ritueel om ons wakker te maken om ons mee te krijgen voor een boswandeling. 

We gaan het eerste stuk met de scooter, Kadhow, als oudere 'Royal Thai Temple dog', op de tree plank. We parkeren ergens en gaan dan voor de wandeling met onze eigen 'pack' van vijf honden aangevuld met de gast hond 'Black Bear' er lopend verder op uit. Na de wandeling vertrekt Black Bear weer naar 'whereever'. We zijn er nog steeds niet achter bij welke eigenaar hij dagelijks vertoeft. 

Thuis na de wandeling drinkwaterbakken voor de honden verschonen. Ook voor de koeien die hier inmiddels weer door de weilanden vrij rondlopen. 

Rustig samen een bakkie koffie op onze veranda nemen terwijl de honden in de tuin, in ons rijstveld en soms ook in de vijver, rondhollen, plonsen en spelen. 

Dan ga ik een dik uur Kundalini-yoga doen. De vijf honden liggen meestal om me heen. Phatsamon werkt dan vaak in de tuin. Na mijn yoga/meditatie activiteiten doet Phatsamon een kwartiertje oefeningen terwijl ik dan meestal mijn mail check of aan mijn blogs werk. 

Als Phatsamon klaar is krijgen de honden, ieder op zijn of haar eigen plek en in hun eigen etensbak, hun ontbijt. Daarna gaan ze verder spelen of, als het al te warm is, 'liggen verteren'. 

Wij gaan dan ontbijten. Meestal zijn de vogels rond onze vijver aardig actief en het is leuk om dat schouwspel te zien en ook onze honden te zien genieten met elkaar en met andere dorpshonden en de koeien en kalfjes in het veld. 

Zalig ook om tijd te hebben om over van alles en nog wat met elkaar tijdens ons ontbijt te praten. Geen mobieltjes te vinden. Die liggen te rusten aan de opladers.  Slechts mijn Nikon fotocamera voor een eventueel onverwacht mooi moment ligt in de aanslag. Alles bij elkaar is er snel weer een dik uur voorbij. 

Dan tandenpoetsen, scheren, douchen en werkkleren aan. Meestal is het dan al ergens tussen tien en half elf. En dat was vijf jaar geleden echt anders. 

Rustig en met aandacht doen we dat wat er te doen is, of liever gezegd, wat we willen doen. Geen haast, geen stress. We hebben geen einddatum in het vizier dat het bouwen klaar moet zijn. Gewoon lekker bezig zijn en blijven en wat moois uit je handen laten komen, is het motto. 

Phatsamon gaat voor lunch en het verzorgen van de vier katten dagelijks meestal naar haar moeder. En ik? In de voetsporen van mijn vader, ga lekker een uurtje plat. Siësta! 

Het is door de jaren heen ook steeds warmer geworden. In het begin van de middag is het haast ondoenlijk, zeker in de periode maart tot en met september hier, om 'lekker' te klussen. 

Siësta dus. Goed voor het herstel van mijn lichaam bij al het zware werk en... het werkt. 

Dan in de middag tot een uurtje of vijf, half zes, verder met de bouw. En dat komt er op neer dat we gemiddeld inmiddels nog maar zo'n vijf uur per dag in de bouw aan de slag zijn. Dat was vijf jaar geleden ook wel anders. En let wel, zeker niet dat de lol er vanaf is gegaan maar we zijn met 'pensioen' en waarom zouden we, zeker in het klimaat hier, willen hollen? Dat heb ik in mijn leven meer dan genoeg gedaan en ik ben tot andere inzichten gekomen (Volgende week in onze eindejaarswensen meer daar over).

Op twee maal zes weken per jaar na, rond half zes, heerlijk koel bier in een glas met ijs. Cupid en Baijka proeven graag even mee en de anderen komen al langzaam naar de TED's (Talk, Eat & Drink plek) om te wachten op hun avondeten.  

Na hun eten gaan we er samen nog voor een korte wandeling op uit. 

Eén van de drie oudste honden mag als 'hond van de dag' bij toerbeurt op de scooter mee naar het dorpsrestaurantje. De anderen blijven, aangelijnd, thuis. Via de CCTV houden we ze in de gaten. 

In het restaurantje lekker zo'n anderhalf uur ontspannen, vaak fijne face-to-face gesprekken, goed bereid eten, en een pint bier. 

Daarna, met de 'hond van de dag' weer naar huis. En bij thuiskomst is de hele groep super blij en breekt het spelen weer los. Logisch want het is een stuk koeler. 

Wij drinken koffie en nemen soms een toetje en/of kijken wat youtube op onze tv. 

Rond half tien heeft iedereen zijn slaapplek wel weer gevonden. 

Het is allemaal, nog meer, lekker op ons dooie gemak. Niet zwaar, en toch lekker actief, het leven Leven. En ja, we kunnen zeker stellen dat dat voelt als 'in meer dan gelukkige omstandigheden verkeren'. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com