In de kerk stond ik op de lijst om een van de lezingen in het Engels voor te lezen. Geen probleem want dat deed ik al vaak in de kathedraal in Chiang Mai en inmiddels doe ik dat ook al een paar jaar in onze kleine kerk in Surin. Thuis bereid ik dat altijd, zowel in het Nederlands als in het Engels, even voor.
Ik liet mijn bril op de kerkbank achter omdat ik die om te lezen niet nodig heb en liep het priesterkoor, de kleine verhoging voor in de kerk, op. Daar staat ook de lessenaar waarachter je de lezing voorleest. Microfoon even goed zetten en aan de slag met voorlezen.
De eerste paar zinnen gingen goed en toen ineens ging mijn rechteroog in de mist en begon mijn linkeroog met een gevoel van in- en uitzoomen om scherp te stellen. Heel maf. Ik kon heel even geen zin meer lezen en het duurde maar heel kort. Volgens mij is het ook niemand opgevallen.
Een jaar of zes geleden had ik er ook last van. Dochter Carlien liep toen op het gezondheidsresort waar ik werkte stage. Ze ging met me mee naar het ziekenhuis omdat ik een onderzoek kreeg waarbij mijn ogen eerst met een soort van pupil vergroot vloeistof gedruppeld werden. Nadien, omdat het even duurde voordat dat spul op mijn oog was uitgewerkt, moest ik een hele donkere zonnebril dragen en mocht ik zelf niet rijden. Fijn dat Carlien dat dus even over kon nemen.
Een jonge oogarts in het ziekenhuis in Chiang Mai vroeg me wat er gebeurd was en onderzocht mijn ogen. Door die druppels waren mijn pupillen in een soort van garagedeur opening beland. Makkelijk voor haar om met haar apparaten de boel van binnen te bekijken.
Ik had: 'Mouches volantes' vertaald 'vliegende vliegjes'. Nou, mooi woord dat zo op een menukaart kan volgens mij maar nee. Als je, al zeker als man, wat ouder wordt dan kunnen er kleine stukjes van het netvlies van het oog loslaten en die gaan dan als vliegjes of wolkjes in je oogvocht drijven. Niets ernstigs verzekerde ze me en vaak trekt het na een paar weken weg (tot er weer een stukje loslaat natuurlijk). Het kan het zicht soms wat verstoren. Je wordt gewoon ouder.
Nou inderdaad een tijd geen last meer van gehad tot ongeveer een ruim jaar geleden. Ik denk dat het hier waar we wonen ook te maken heeft met het gigantische felle licht waar we aan het bouwen zijn en waar we wonen. Een zonnebril dragen is geen optie met deze temperaturen en het zweet dat mijn lijf dagelijks verlaat. Mijn gewone brillen hebben meekleurende glazen en dat scheelt wat maar tijdens de bouw kan ik die brillen niet dragen.
En dus kwam er, als herinnering dat ik nog verder ouder word, weer een wolk in mijn oog voorbij. Een beetje hinderlijk maar het is niet anders.
Een kwestie van even een flits pauze inlassen die eigenlijk niet eens iemand opmerkt.
Je wordt ouder papa! Ja, ik geef het wel toe.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten