Wat is een goede vader zijn?

Het is in één woord zalig dat mijn zoon op dit moment weer hier bij me is. Quality time.

Misschien is het gek om te zeggen maar door onze scheiding, die in 1997 begon, zijn niet alleen onze kinderen maar ben ook ik er aan gewend geraakt dat we elkaar niet al te vaak face-to-face zie. Hoewel ik een afkeer van sociale media heb omarm ik, misschien al wel weer ouderwets, Skype. Het geeft me haast dagelijks de mogelijkheid om contact te hebben met ze. Mijn zoon in Nederland en dochter in het Australie. We zijn totaal open naar elkaar en delen nieuwtjes, ideeën en gevoelens en weten wat er bij en in elkaar leeft. Het geeft een prima band wat mij betreft.  

Kinderen vliegen uit. Je geeft ze, zonder daar ooit voor gestudeerd te hebben, als ouders iets mee. En dan is het afwachten. Wat voor mij voor 100% vast staat is dat onze kinderen uit liefde zijn geboren en dat we, mijn ex-vrouw en ik, de beste intenties hadden en hebben voor de toekomst van die twee. En wie hebben dat nu als ouders niet. Ik denk toch verreweg de meeste ouders. En of je dat goed doet als ouders? Ja, wat is goed? De meningen kunnen daarover verschillen. Eind maart werd ik er tijdens een bijeenkomst weer eens aan herinnerd en kwam de vraag in me op:

Wat is nu eigenlijk een goede vader zijn?

Jaren geleden las ik het boek van Henri Nouwen: “Thuiskomen”. Een prachtige verhaal, eigenlijk een uitleg, van het schilderij ‘De Verloren Zoon’ van onze beroemde kunstschilder Rembrandt van Rijn. En in dat schilderij zitten voor mij persoonlijk heel veel basis aspecten die voor mij tenminste in een goede vader aanwezig zouden moeten zijn. Of ik daarmee aan dat minimale profiel voldoe laat ik aan mijn kids over. Ik weet in ieder geval dat ik er in het verleden anders tegenaan keek dan dat ik soms door schade en schande heb geleerd.

Hoe voedt je immers op? Vaak bestaat dat uit een aan de nieuwe generatie mee geven van wat je in jouw eigen opvoeding zinde en juist een andere invulling geven aan dat wat je minder prettig vond. Overigens blijkt in de praktijk juist vaak dat, dat waarvoor je ze wilde behoeden juist op enig moment in gedrag toch de kop op steekt maar goed, dat is voer voor opvoedingsdeskundigen.

Voor mij geeft het schilderij benaderbaarheid aan. De deur altijd open houden ook al doen je kinderen dingen die jij, vanuit jouw achtergrond en/of karakter niet voor staat. En om die open houding te houden is veiligheid en een niet veroordelen (en misschien zelfs wel vergeven) nodig. Meningen mogen verschillen. Het maakt de wereld kleurrijker en ze hoeven absoluut niet tot verwijdering te zorgen. En dat vraagt om een open geest en hart.

Je niet laten beïnvloeden door wat anderen, zelfs een ander of andere kinderen, er allemaal van denken en zeggen. Ik noemde het al eerder het draait om de juiste intentie.

Wat ik binnen die juiste intentie tijdens de opvoeding leerde is dat ik in mijn eigen idee open moest zijn, nee een aanpassing moest maken, in dat wat ik voor de toekomst van mijn kinderen goed vond. Ik was veel te veel aan het pushen in een richting die ik voor hen goed vond. Wat nodig is, is een stimulans in dat waar zij juist voor hun toekomst (en geluk) voor willen gaan. En die aanpassing maakt zowel hen als mij blij. Het gaat juist niet om positie of geld of wat pa en ma willen maar het draait om geluk en het stimuleren en vrij laten van hun uniekheid, hun talenten.

Beschikbaar zijn. Tijd hebben en nemen om te luisteren zonder nu direkt jouw eigen visie klaar te hebben. Als ze die nodig hebben dan vragen ze er wel om. Het mooie hiervan is dat je weet wat er bij je kinderen speelt en dat ze niet bang zijn om zaken met je te delen. Als dat met jou (of hun moeder) niet zou kunnen hoe arm is dan niet de band die je met de kinderen hebt? Ook hier is veiligheid de sleutel wat mij betreft.

Vrijheid in verbinding en daarbij elkaar vertrouwen. Misschien is dit wel het grootste goed in relatie tot goed vaderschap. En hoewel bij mij dus gedwongen door de omgangsregeling van onze scheiding, het droeg hier aan bij. Ik leerde met het elkaar niet dagelijks face-to-face ontmoeten omgaan. Letterlijk alles delen we samen. Onze band vind ik dan ook super.

En nee, mijn kinderen hoeven absoluut niet voor me neer te knielen. Rembrandt’s schilderij toont mij juist dankbaarheid dan nederigheid en statusverschil.

Zeker hier in Thailand zie ik hoe juist dat aspect bij draagt aan de familie band.

De boeddhistische filosofie leert dat er twee basis factoren zijn om persoonlijk geluksniveau duurzaam te verhogen. De ene is om te stoppen met te veroordelen. De andere om het kind in de ziel levend te houden. Stimuleer die puppy in je kinderen en geef het goede voorbeeld om in plaats van alles om je heen te veroordelen een houding van nieuwsgierigheid aan te nemen. Iets wat niet betekent dat je daarmee alles dus maar hoeft te accepteren. 
Het is te overwegen om eens te stoppen om in de opvoeding kinderen te veel af te leren om ze zo feitelijk in het systeem in te passen. Veel waardevoller zou het kunnen zijn om ze te stimuleren hun authenticiteit, de volheid en rijkheid van hun uniekheid, te laten leven. 

Al diverse keren heb ik het in mijn blogs aangehaald. Je kinderen zijn niet jouw kinderen. Ze komen door je maar zijn niet van jou. Ze hebben hun eigen leven en je mag blij zijn dat je daarin de impuls mag zijn. Hoe dat uitwerkt... je ziet het pas later.

Ik geniet in ieder geval van juist dat proces.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com