Een kind is nog een vrije ziel zou je kunnen zeggen.
Ouders zouden die zielen moeten versterken om hun eigen weg te gaan en hun
eigen wil te oefenen. Als je even de foto’s op je in laat werken kun je zien
dat de kinderen hier echt iets ontdekken, onderzoeken en hun creativiteit los
laten. Een andere manier van gamen en oprecht verbinden. Leren van de ‘Straat Universiteit’
om steeds beter professioneel te kunnen improviseren. Ze hebben (nog steeds)
een vrije en open geest.
Hoe anders is dat met hun ouders. De foto van de twee met
elkaar spelende kinderen heb ik genomen in een stroom van een prachtige
waterval in de buurt van de plaats waar ik woon. Twee koppels ouders met in
totaal drie kinderen. De ouders betaalden de entree en volgens mij hebben ze de
hele waterval niet eens gezien. Uitsluitend verbinding met hun mobieltjes, met
hun ‘vrienden’ of met hun werk. Geen enkele aandacht voor hun kinderen, niets
aan hun kinderen bijbrengen (of misschien eigenlijk juist wel), geen enkele
support of aanmoediging, geen enkele inspirerend woord.
Ze waren in hun wereld van piekeren, zich zorgen maken. Discussies,
soms een beetje kwaad, dingen die op de schermpjes van hun apparaten verschenen
aan elkaar laten zien en lezen.
Wat een verschil. Gevangen in hun eigen gecreëerde
gevangenis van verlangens, zonder ruimte in hun geest. Hun geest, als een stortplaats,
een vuilnisbelt, vol met chaos van indrukken en ervaringen. Druk, vol van
stress. En open en klaar om nog veel meer op die stort te dumpen door vooral
met alles bij te blijven. Door hun verslaving niet meer in staat om zelf nog
bewust te bepalen hoe ze hun leven eigenlijk inrichten. Niet meer de bewaker
van hun eigen leven kunnen zijn of de bezielende tuinmand die in plaats van
chaos, orde in die tuin, die stortplaats, schept.
Om wat ruimte te creëren voor wat rust en vrede met
zichzelf. Geen oor hebben voor dat kind in ze dat eigenlijk ook nog zo graag eens
even vrij zou willen spelen maar inmiddels ziek is van het daarom vragen zonder
ooit nog een antwoord te krijgen…
Er is zo veel te leren van kinderen. Een jong kind is
niet bang om te stralen, om te laten zien waar het toe in staat is, om creatief
te zijn en soms wat gek te doen, om zichzelf te knuffelen en te zeggen dat het
geweldig is. Creatief, rustig, ruimte in zijn/haar hoofd, gewoon meestal blij. Hoe
ouder het kind wordt, des te meer het gaat luisteren naar de omgeving, wat
anderen denken, de ouders gaan kopiëren. Verlangens inwilligen, de roep naar
meer, vergiftigd door marketing, door geld. De hulp om er meer en meer in te
gaan geloven dat dat je leven gelukkiger maakt. Totdat ze er achter komen dat langdurig
geluk om heel andere dingen draait.
Eigenlijk stimuleren ouders, door niet voor hun kinderen
beschikbaar te zijn, om ook en nog sneller dan ooit tevoren te gaan piekeren en
zich zorgen te gaan maken. Om hun invulling van leven te volgen. Op de
toneelspeler in hun leven te worden die ogenschijnlijk slechts het publiek in
de zaal tevreden lijkt te stellen.
Ontleer en leer van kinderen. Zij kunnen de leraren zijn
van en in jouw leven om meer van jezelf te houden. Niets egoïstisch aan. Niet
verstoord worden door wat jij denkt dat de wereld om je heen van jou denkt. Alles
bij elkaar is dat nogal wat denken. Een beetje tijd en energie verspilling.
Wees en leef je uniekheid en ontwikkel jezelf meer vanuit het contact met dat
speelse uitnodigende stemmetje in jezelf dat weet wat je echt nodig hebt.
Wij creëren weer als vroeger ruimte in onze geest. Zijn
meer speels, creatief en in vrede met onszelf. We beginnen opnieuw te ademen en
te ontdekken dat alleen wij verantwoordelijk zijn voor onze woede, angsten en oorlog
in onszelf en niet anderen.
Als kind worden we vrijere, meer verbonden en gelukkigere
volwassenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten