Als je wat dieper bij die vraag stil staat dan legt die vraag nogal wat druk op ontplooiing van je uniekheid op. Vaak weet je dat immers helemaal nog niet en mocht je het wel weten dan zijn er maar weinig kinderen die dat hun leven lang vol houden.
Als ik naar mezelf kijk dan had ik nooit een uitgesproken mening voor horeca, als vrachtwagen chauffeur, in herenkleding, als bouwkundige (architectuur en constructie), voor een loopbaan bij de brandweer en in de hulpverlening de rampenbestrijding en crisisbeheersing. En toch... ik deed het allemaal en doe delen nog steeds. Ik heb aardig wat papieren op zak en ben nu beland in de wereld van persoonlijke ontwikkeling en transitieprocessen en talentcoaching in en voor mensen en organisaties. Gekscherend zeg ik wel eens dat dat toch nog steeds aardig veel te maken heeft met rampenbestrijding en crisisbeheersing maar dan in het leven van mensen zelf.
Mijn interesse lag in fotografie en in dieren. En jawel dat is nog steeds een beetje hobby maar is nooit iets geworden in de richting van een loopbaan. Hoewel ik met fotografie als jongen van 16 jaar nog aardig wat geld verdiende door het maken van foto's van verkeersongevallen door naar de scanner te luisteren die het berichtenverkeer van de politie in mijn geboorteplaats Haarlem in mijn studeerkamer liet volgen.
Eigenlijk, met dank aan mijn ouders, bestond en bestaat mijn leven uit dingen proberen die me aantrekken en waarin ik mijn creativiteit de vrije loop kan laten. Op dit moment noem ik het ook de Straat Universiteit van leren door te doen. Een fantastische ervaring die mij bezield, mijzelf en andere mensen en organisaties blij maakt en ik kan mezelf er ook nog heel keurig mee in leven houden.
Wat een rare vraag eigenlijk; "Wat wil je later worden?" Ik kwam in de exacte vakken terecht en jawel die lagen me. In cito toetsen en hoe meer ik studeerde, werd me duidelijk gemaakt dat ik deuren voor mezelf in de ontwikkeling van een loopbaan achter me dicht gooide en dus steeds dichter bij mijn doel zou uitkomen. Een weg terug, je moest daar altijd dan wel even bij stil staan, was er niet.
Waar ik nu achter ben... Grote flauwekul! Volg je roeping en je levensmissie en is het niet heel normaal dat je die roeping of die missie als je in je puberteit bent helemaal nog niet kent. Feitelijk is het je met de vraag wat je later in deze maatschappij zou moeten voorstellen voor heel veel jongelui een grote beperking en beklemming. Het idee dat je deuren achter jezelf dicht gooit omdat je wellicht niet meer zou kunnen doen wat je misschien echt in je hart zou willen als je ouder wordt.
Het eerste antwoord dat van kindsaf aan op de vraag misschien gegeven zou moeten worden is dat je later helemaal niets wil worden maar voor altijd je unieke zelf wil blijven. Alsof je niet goed genoeg bent.
Focus niet te veel op een doel dat 10 of 15 jaar of misschien nog wel meer weg ligt. Doe iets wat je leuk vindt en ontdek gaande weg wat jouw doel in het leven (allereerst om het leven te LEVEN) is. Lekker op een speelse manier. Ontdoe je van de gedachte dat je deuren achter je dicht gooit met welke keuze dan ook. Gaat het immers niet vooral eerst om JOUW geluk en JOUW plezier om met jouw uniekheid te doen (of niet te doen) wat jij wilt.
Als jij je uniekheid leeft en ook blijft leven, jezelf blijft en dus niet voor de buitenwereld onder een soort zachte dwang van een systeem of van ouders of wat dan ook veranderd, zal je ervaren dat er altijd genoeg verdiend wordt om een leven te leven wat bij jou past.
Volg JOUW uniekheid, ieder ander is immers al ingenomen, blijf jezelf en wordt niet anders. Dat alleen brengt jou en de wereld om je heen het meeste geluk.
Frans Captijn
www.captijninsight.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten