Service clubs. 100% intentie om te helpen? Of om trots te zijn op jezelf over wat je bereikt hebt?

“Een serviceclub is een vrijwillige non-profitorganisatie waarvan de leden elkaar regelmatig ontmoeten om liefdadigheidswerk te doen door metterdaad bij te dragen of door het werven van middelen voor andere organisaties. Een serviceclub is in eerste instantie gericht op haar maatschappelijke missie, hetgeen externe dienstbaarheid wordt genoemd. Ten tweede wordt zijn gekenmerkt door interne dienstbaarheid. Leden worden gestimuleerd bij te dragen aan sociale activiteiten, netwerken en mogelijkheden tot persoonlijke ontplooiing.”

(Bron Wikipedia, de vrije encyclopedie)

Vele jaren ben ik met veel plezier van verschillende serviceclubs lid geweest. Als jonge beroepsbrandweerofficier werd ik lid van Junior Chamber International. Als brandweercommandant in een andere gemeente werd me gevraagd om een lid van de Round Table International te worden. Toen ik veertig werd ging dat lidmaatschap over in de zogenaamde 40+ club. Ik werd toen benaderd voor Kiwanis International en ben daar jarenlang in Nederland nog lid van geweest.

Ik heb er nog steeds vele goeie herinneringen en vriendschappen door.

Er is nog steeds heel veel liefdadigheidswerk op deze wereld te doen. Wat mij het meeste in de clubs die ik noemde aan sprak was de hands-on mentaliteit (gewoon werken om iets voor anderen te bereiken in plaats van je eigen beurs trekken) en de sterke vriendschapsbanden. Eens over iets anders praten dan je werk en op een fijne manier samen werken om de doelen voor anderen te helpen bereiken.

In Thailand ben ik geen lid meer van een service club. Regelmatig zie en hoor ik discussies van heel veel verschillende clubs die over de wereld zijn verspreid. Ik heb meer en meer het gevoel dat de basis intentie soms dreigt te worden ondergesneeuwd. Zeker als ik af en toe de discussies hoor over de publieke zichtbaarheid van deze fantastisch mooie organisaties.

De hoofddoelstelling is en moet dienstverlening aan de gemeenschap zijn en blijven. Niet alleen als club, maar ook als individuele leden. Het voelt voor mij totaal verkeerd, ik zie het als lidmaatschap vervuiling, als ik hoor dat een bedrijf voor zijn of haar werknemer het lidmaatschap betaald. Onderliggend speelt daardoor het bedrijfsbelang. Mogelijk zakelijke voordelen binnen halen door dat lidmaatschap. Hoe zo persoonlijke ontwikkeling. Als een lid echt wil werken aan persoonlijke ontwikkeling en groei ... het draait dan dus om een persoonlijke en niet om een bedrijfsmatige zaak, dan betaal je je lidmaatschap gewoon zelf. De zaken moeten helder en duidelijk blijven en de service gedachte moet altijd prevaleren.

En hoewel een serviceclub niet per se exclusief hoeft te zijn in de ideologische motieven, identificeren veel clubs zich er wel degelijk mee. En dat is dan ook het tweede wat me als minpuntje meer en meer begint op te vallen. In mijn beleving hebben de mensen die lid zijn van deze clubs toch een zekere sociale status of positie. Een lidmaatschap kunnen ze zich over het algemeen in financiële zin gemakkelijk veroorloven. Maar hoe zit dat met die intenties? Is het de bedoeling die voor 100% op de gemeenschap zijn gericht, gaan om vriendschap en persoonlijke ontwikkeling? Als ik rond kijk op het internet (en in de omgeving waar ik woon) zie ik dat het meer en meer kennelijk de bedoeling is om aan de buitenwereld te laten zien hoe goed we als club wel niet zijn. Marketing troef. Om status te krijgen of wellicht hoog te houden.

De buitenwereld tonen hoe trots ze zijn om lid van te zijn (en ja, zo was ik regelmatig ook) en te laten zien tot welke prachtige dingen ze allemaal niet in staat zijn als liefdadigheid. Met de nadruk op: “Vergeet niet dat 'WIJ' dit gedaan hebben...

Als je echt aan liefdadigheid, vanuit je overvloed, creativiteit, netwerk en hands-on mentaliteit, doet dat is meer dan geweldig. Op veel plaatsen en voor tal van individuen of groepen in de samenleving is dat nog steeds meer dan nodig. Gelukkig dat er (o.a.) serviceclubs zijn. Maar is daar dat ‘lifetime label’ plaatsen voor iets dat over het algemeen een vooral leuke, gezellige en eenvoudige job is (en jawel het kost tijd en organisatie) voor nodig? Om de aandacht aan dat wat je geleverd hebt te geven en je eigen identiteit te ‘verhogen’?

Ik vind het bijvoorbeeld triest om te zien hoe hier door de stad goedwillende oudere mannen, zwetend op hun driewielers, ‘rijke’ gasten vervoeren met een enorme plaat achterop hun fiets dat een serviceclub hun zweten heeft gesponsord. En jawel, natuurlijk begrijp ik dat de man hierdoor op een eerlijke manier voor zijn gezin wat geld kan verdienen. En toch…

Is niet een fundamenteel iets in je leven, en daarvoor hoef je geen lid van een serviceclub te zijn, om te groeien door te delen? Is het eigenlijk niet je morele plicht als je het beter hebt dan zoveel anderen? Het heeft alles te maken met het leven en het vervullen van je missie. Je hoeft daar geen ‘bord’ of 'label' aan vast te plakken omdat het alles te maken heeft met je missie (en ook die missie is groei). En ja nogmaals, ook ik betrap mezelf er soms nog steeds op dat ik mijn 'goede daden' zo graag zichtbaar met de wereld wil delen. Als je je daarvan bewust bent, ben je al weer een stapje dichterbij om gewoon te doen wat je hier hebt te doen. En als anderen mensen dat op welke manier dan ook waarderen is het de kunst om dat ook gewoon te accepteren. Bereid zijn om dat oprechte ‘dank je wel’ in ontvangst te nemen. Soms voor jou eigenlijk geen enkele moeite maar voor anderen een groot gebaar. Iets dat ik ook moest leren (en waarderen) in plaats van te zeggen ‘het was niets, geen enkele moeite’. Dat ontvangen is meer dan genoeg. Geen standbeeld voor nodig. 

Frans Captijn

www.captijninsight.com