Uilenvisite

Afgelopen week was het weer zover. 
We openden de deur van ons huis dat we aan het afbouwen zijn en pardoes zat daar, inmiddels voor de tweede keer in korte tijd, weer een uil in onze toekomstige slaapkamer. Binnen gekomen door de ventilatie unit pijpen of de sparingen voor de afzuigventilatoren die we in de achtergevel hebben gemaakt. 

We worden blij van deze fijne en mooie bezoekers. Voor ons een goed teken. Ik vertel het in dit blog.

 
Na twee jaar komen hier gelukkig diverse vogels weer terug. 

De kapper van ons dorp roeide twee jaar terug de vogelstand rond onze bouwlocatie op een 'vakkundige' manier, met grote netten, uit. De vogels gebruikte hij, gegrild, als snacks bij zijn borrels met vrienden. Cultuur hier waarmee hij, althans rond onze plek, tot nu toe gelukkig weer gestopt is, nadat Phatsamon hem verteld had hoe wij van vogels om ons heen genieten. 

Veel nieuwe Kingfishers/ijsvogels, koerijgers, en andere vogels komen langzaam weer terug. Uilen inkluis. Op onze CCTV camera's zien we de jonge uilen in de nacht ook komen en gaan om te jagen op ons terrein. Waarschijnlijk omdat we wat sfeerverlichting op ons terrein hebben. Dat licht trekt insecten, gekko's en ander 'lekkers' aan. Voor hen heerlijke snacks. 

Wij vinden die uilen hier fantastisch. De Thai denken er anders over. 

De Thaise (Aziatische) cultuur is doordrenkt met alles wat maar naar 'spirits' / 'geesten' ruikt. Vanaf hun geboorte groeien kinderen er mee op en worden er vooral bang voor gemaakt. Niet dat ik helemaal niet in geesten geloof maar, voor mij, is het hier totaal doorgeslagen. 

Regelmatig hebben we er samen ook plezier om. 

In onze TED's (Talk, Eat, Drink, place) hebben we naast een aircondition unit ook een wand-ventilator. Een jaar of twee geleden begon het ding ineens vanzelf te ventileren. Beetje vreemd natuurlijk. Toen ging hij ineens van stand 1 in de versnelling naar stand 3. Even later ging hij ook in de 'swing' stand. 

Hoe kan dat? Phatsamon kwam direct met haar verklaring dat het misschien een geest was die ons iets te vertellen had. En... ze had achteraf helemaal gelijk maar het was wel om heel erg, gelukkig samen, te lachen. 

Ik haalde het apparaat van de muur en demonteerde het. De geest vloog, toen ik de achterkant eraf schroefde, pardoes uit de ruimte van de electrische printplaat. Het was een baby gekko die er door een kleine opening ingekropen was en met zijn of haar pootjes de contacten aanraakte. 

Het gebeurt regelmatig. Ook in de ventilatoren van onze twee piramides. Steevast vraagt Phatsamon me nu, als ze het weer opmerkt, of ik even de geest wil verwijderen. 

Die uilen voorspellen in deze cultuur niet veel goeds. Ze worden gezien als onheilsbodes (overigens nog steeds ook naast wijsheid) en worden gekoppeld aan zwarte magie. Mensen zijn er over het algemeen bang van omdat het nachtdieren zijn die vanuit de cultuurbeleving gekoppeld zijn aan de dood. 

Nu weet iedereen dat je met je geboorte al de garantie mee krijgt dat je op enig moment weer dood gaat. Het is een normaal en natuurlijk gegeven. Niets om bang voor of over te zijn dus. 

En iedereen weet ook, dat we maar 'mensen van de dag' zijn. Het kan maar zo ineens voorbij zijn. Of een uil dat dus aankondigt? Zeker weten, maar daar hoef je geen uil voor te zijn. Een mus, een spreeuw of een merel, doen dat dan natuurlijk ook. En ik hoop op nog maar effe niet. Ik zou graag in ieder geval ons huis helemaal af willen bouwen en daar nog jaren met elkaar van genieten. Maar ik ga daar niet over.  

Diverse mensen die mijn blogs volgen weten dat hond Kadhow in het bos in Mae Rim,  Chiang Mai, ooit een uilskuiken (leuke naam trouwens) vond. Die woonde ongeveer vier jaar bij ons tot hij een vriend of vriendin uit het bos op bezoek kreeg en ik hem op aanraden van mijn zoon vrij liet in de natuur. Ik heb dat dier nooit geassocieert met dood. Anders nog, ik werd er nog levendiger van door het voortdurende plezier dat die leuke vogel in huis en buitenshuis opleverde. Vaak ging hij mee naar de kampvuurbijeenkomsten die ik op het gezondheidsresort organiseerde. Hij zat dan netjes aan een dun kettingkje op een tak van de boom het hele spectakel gade te slaan. Hij was eraan gewend. En in huis vloog hij regelmatig vrij rond en kwam zelfs op een keer vanuit de badkamer boven naar beneden gevlogen met als buit een tandenborstel.   

Uilen worden door verschillende culturen anders bekeken. En als je er wat dieper induikt zie je dat die koppeling met 'dood' een veel diepere betekenis heeft. Het staat voor afronding, verandering, nieuw kansen en vernieuwing en dat is een ander soort 'dood-idee' dan we gemakkelijk in de volksmond gebruiken. 

Zelf hang ik, en hangt inmiddels ook Phatsamon die gek van die vogels is, hierover de culturele beleving van het Sjamanisme aan. 

In die traditie stellen dieren de dierlijke kant van onze persoonlijkheid voor. Nou, met vijf honden en vier katten klopt dat volgens mij wel ;). Ze staan voor joviaal en avontuurlijk, onafhankelijk en veelzijdig, enthousiast en optimistisch. Ze worden gezien als dierlijke gidsen op je levensweg waarbij hun wijsheid en kracht je kunnen helpen. 

Het Sjamanisme stelt dat als een uil je leven invliegt hij of zij je wil helpen om bepaalde dingen onder ogen te zien. En zo iedereen weet is er, als je even uit je hol-modus stapt en de schapen op deze wereld niet volgt, nog aardig wat in de coulises van de wereldshow te ontdekken en onder ogen te zien. 

Hoezo in ons leven dus meer dan welkom?!

'Pyramid Retreat Thailand' en 'Captijn Insight'. Wie weet kan het nog wel eens voor verdere verrijking van 'insight' gaan zorgen. Daarmee kunnen we er voor anderen in de nabije toekomst, als ons bouwproces klaar is, in persoonlijke verdieping en ontwikkeling en zoektocht naar talent weer helemaal zijn. 

Fantastisch die uilenvisites. Niet om bang van te worden maar wat ons betreft om naar uit te kijken en blij van te worden. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Zakelijke gedachten over de doodstraf

Lekker onderwerp Frans! Hoe kom je daar ineens zo bij?

Afgelopen Augustus en September heb ik, geveld door Ischias, op onze bouw ruim zes weken niets kunnen uitrichten. Naast, voor zover mogelijk, oefenen, wandelen en bewegen, bestond de dag vaak uit vele uren plat liggen. Niet mijn ding maar het kon niet anders. Ik moest me aan mijn lichaam overgeven. Inmiddels ben ik gelukkig weer nagenoeg 'back on track'. 

En door die verplichte pauze trapte ik toch weer in de valkuil die ik dacht gepasseerd te zijn. Ik ging het nieuws, dat ik inmiddels maanden de rug toe had gekeerd, toch weer wat volgen. 

Ik zag het, gek genoeg, als wat tijdverdrijf tijdens natuurlijk herstel van mijn fysieke gezondheid. Een slecht idee dat je allerminst vrolijk stemt. Voor mijn geestelijke gezondheid had het voor mij helaas niets goeds in petto. 

Inmiddels ben ik ook met dat afstand nemen van die media gelukkig weer nagenoeg 'back on track'. Het scheelt me waardevolle tijd en negatieve energie.

Dagelijkse bakken ellende, wereldwijd politiek gedoe en spelletjes, en geen dag zonder zware criminaliteit en misdaden over de hele wereld. En dat laatste was de trigger voor dit blog. 

Officieren van justitie die straffen eisen en rechtbanken die straffen opleggen. Burgers die in diverse landen, al dan niet openlijk, soms grote vraagtekens zetten bij de eerlijkheid en betrouwbaarheid van het systeem van de rechtspraak. Er kan immers een aparte wereld achter schuil gaan.  

Straffen. Voorwaardelijk, onvoorwaardelijk, taakstraffen, boetes, TBS, combinaties van straffen, en noem maar op. De termen komen in het nieuws, zo zag ik, dagelijks voorbij in relatie tot het strafrecht. 

Om 'oog om oog, tand om tand' tegen te gaan kennen we het systeem van de rechtspraak. Vrouwe Justitia maakt onpartijdige, weloverwogen, eerlijke afwegingen gebaseerd op vastgestelde regels. Dat is het systeem of hoort het in ieder geval te zijn. 

Ik heb het jaren geleden in Nederland, tijdens een zes weekse stage bij de rechtspraak, van dichtbij eens mogen meemaken.

Je zult maar eerlijke en betrouwbare rechter zijn die, op basis van de wet, zakelijk en zonder emotie, besluiten moet nemen en proportionele straffen op moet leggen. Je moet je in zaken verdiepen, verschillende invalshoeken bekijken, je door de in vele gevallen opgeworpen mist van de meest creatieve en listige raadsdames en heren die verdachten bijstaan, heen moeten worstelen, wetgeving raadplegen, enzovoorts. 

Geen eenvoudige opgave. 

Terug naar die straffen en dan met name het 'onvoorwaardelijke' deel daarvan. 

Ik vroeg me af waar en hoe we al die gevangenen in vredesnaam moeten bewaren en wat dat onze maatschappij allemaal niet kost. 

De website "gevangenenzorg" geeft aan dat een 'gewone' gevangene onze samenleving op dit moment iets meer dan 280 Euro per dag kost. Zo'n kleine 8,5 duizend Euro per maand netto. Vergelijkbaar met een bruto jaarsalaris van ca. Euro 185.000. 

Een op de vier gevangenen die op een dag vrijkomt, zit binnen twee jaar daarna weer vast en 50% van alle gevangenen begaat binnen twee jaar opnieuw een delict.

Nou kan iedereen in zijn leven een fout begaan. Het is goed dat we daarvoor een rechtssysteem hebben om daar straffen en/of maatregelen tegen te nemen. En gelukkig hebben we het meestal over 'kleinere' delicten die de mediaaandacht ook meestal niet halen. Voor de mensen zelf die het overkomt, de slachtoffers, overigens nog steeds een stevig delict met vaak grote en langdurige impact. Het zal je maar overkomen...

Maar die hele grote zaken, met vaak de meest walchingwekkende onmenselijke praktijken die door criminelen worden uitgevoerd, die halen het nieuws wel. En soms geven daders hun daden ook zondermeer en zonder blikken of blozen toe omdat er voor 100% bewijs is, of geleverd wordt. 

Om toch even een idee te geven. Een zware crimineel die veroordeeld wordt tot 30 jaar gevangenisstraf kost onze samenleving, alleen al in geld, dus ruim 3 miljoen euro. Een levenslang gestrafte, iemand dus zonder nog enig toekomst vooruitzicht in mijn ogen anders dan te wachten tot het leven voorbij is, mogelijk nog meer. 

Nederland schijnt in de EU nog het enige land te zijn dat echt levenslange gevangenis straffen kan uitdelen. Het Europese Hof vindt levenslange gevangenis straf in strijd met de rechten van de mens. Op advies van dat hof krijgen levenslang gestraften in Nederland dan ook nu na 25 jaar straf een herbeoordeling. 

In 1870 werd de doodstraf in nederland uit het gewone strafrecht gehaald. De straf werd "wreed en onbeschaafd" gevonden. 

Volgens Amnesty International is de doodstraf een regelrechte inbreuk op twee essentiele mensenrechten. In de eerste plaats schendt de doodstraf het recht op leven. Daarnaast is de doodstraf een schending van het recht om niet gefolterd te worden of een wrede, onmenselijke of vernederende straf te krijgen. 

Wreed, onbeschaafd, recht op leven. Helemaal mee eens. 

En toch, als je het nieuws erop naslaat en de meest gruwelijke, wrede, onbeschaafde, vernederende, methodes ziet die criminelen (massa moord criminelen met witte boorden niet uitgezonderd) gebruiken om anderen van het leven te beroven... Is dat dan geen inbreuk op mensenrecht? Het zal 'oog om oog tand om tand' denken van me zijn.

Moet in die extreme en overduidelijk bewijsbare situaties, als compensatie, de maatschappij voor altijd op blijven draaien voor de zorg en extreem hoge kosten van dit soort delinquenten? En moeten cellen levenslang door zo'n persoon bezet blijven? 

En zo kwam de zakelijke gedachte over de doodstraf in mijn hoofd op. Dat hoeft tegenwoordig helemaal geen wrede, onmenselijke of vernederende levensbeeindiging te zijn. 

Misschien zou je er de maatschappij, de nabestaanden van slachtoffers, en de dader zelf die alleen nog op zijn of haar dood zit te wachten, nog wel eens een gunst mee kunnen bewijzen.

Eigenlijk moet je misschien blij zijn als een dader bij zijn of haar moordpartij zelf om het leven komt. 

Het zijn slechts zakelijke gedachten...

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Een huisdier heeft geen enkele waarde...

Mijn blogs gaan altijd over inzichten en ervaringen die ik opdoe in het land en in de cultuur waarin ik hier woon. Een erg lang blog deze week maar het zit me ook een beetje hoog en het is goed om het van me af te schrijven. 

Als kortere versie kun je eventueel beginnen na het cursief geschreven deel: "Maar terug naar onze belevingen van die afgelopen maand". 

Nog steeds te lang, geen tijd of geen zin? Lekker overslaan. Geen probleem. Volgende week weer een ander blog (overigens met een pittig onderwerp).

Even voorop gesteld. Je kunt een dierenvriend of liefhebber zijn of niet natuurlijk. Daar is niets mis mee en het heeft vaak te maken met wat je in je opvoeding hebt meegekregen of welke goede of slechte ervaringen je ooit met (huis) dieren hebt opgedaan. 

Overigens geloof ik dat ieder mens, als baby al, toch iets van dierenvriend in zich heeft. Ik ken geen baby die niet is opgegroeid met een of andere 'knuffel', een pluche dier, in zijn of haar wieg. 

Ook zie ik kleine kinderen meestal naar dieren toe trekken. Natuurlijk zegt dat niet dat je 'dus' op voorhand een grote dierenvriend bent. 

Als dierenvriend kun je, als je er de mogelijkheden en ruimte voor hebt of krijgt, voor kiezen om al dan niet een huisdier te nemen.

Zelf kan ik me geen moment in mijn leven herinneren dat ik thuis geen huisdier(en) om me heen had. Hetzelfde geldt overigens voor onze twee kids. Die twee hadden, naast onze huisdieren thuis en ons paard, zelfs het 'geluk' dat hun moeder heel vaak in kinderboerderijen hielp en onze kids gingen dan mee. Op een speelse manier kregen ze omgang met allerhande dieren. Tot op de dag van vandaag gaan ze in dieren op en gaan ze er mee om. 

Van huis uit kreeg ik ook mee dat, als je al een huisdier hebt, je er de zorg voor hebt en verantwoordelijkheid voor draagt. Meestal een, verhoudingsgewijze, niet al te grote opgave waar je in mijn ogen heel veel plezier voor terug krijgt. En ja, het kan ook beperkingen met zich mee brengen. Soms vergt het wat organisatietalent. Maar een dier is geen wegwerpartikel...

Hoewel...

Culturen verschillen en dat hebben we de afgelopen maand hier weer eens stevig ondervonden. 

Hier, en al zeker op het platte land, heeft een huisdier, in heel veel gevallen, geen enkele waarde. Het wordt openlijk om ons heen verteld en met ons gedeeld. We ervaren het ook. 

Een kip of een koe, als voorbeelden, brengen uiteindelijk wat op. Maar een hond of kat kost alleen maar geld, is zorg en je krijgt er niets voor terug (is de beleving van velen hier althans). 

Vroeger, en heel soms nog steeds, werden honden gegeten. Ze werden zelfs in de dorpen opgehaald en je kon er een plastic emmer of afwasteil voor krijgen. Met tranen in haar ogen vertelt Phatsamon deze jeugdervaring heel af en toe. Gelukkig ruilde haar vader en moeder hun honden en katten nooit in. Maar ze ziet nog steeds het beeld van de pickuptruck volgeladen met 'ingeruilde' honden en de stapel plastic teiltjes die gestaag slonk.

Je struikelt in dit Aziatische land haast over de honden en het wemelt er van de katten. Als je die dieren van dichtbij bekijkt zitten ze vaak vol kale plekken, onder de schurft, vlooien, teken en beten. Dingen die eigenlijk heel eenvoudig te behandelen zijn, maar ja, dat kost een klein beetje geld. En castreren of steriliseren? Bij hoge uitzondering. 

Top initiatieven daarvoor worden meestal door buitenlanders in het leven geroepen en ook een van onze fijne princessen (Chulabhorn) hier geeft oprecht een zeer goed voorbeeld met haar reizende dierengeneeskunde caravaan door de provincies. Ze biedt er gratis sterilisaties mee aan.  

Maar mensen zelf geven dat geld hier, in het algemeen, daar niet voor uit. 

De tempels en monniken staan voor het geven van, regelmatig waanzinnig hoge,  sommen geld op het allerhoogste plan. Het heet 'Tamboen' of 'Merrit'. Je scoort daar veel punten mee voor een beter volgend leven zo is de opvatting. Het verzorgen van een hond of kat bijvoorbeeld levert je nauwelijks punten op. 

 

Zoals gezegd, andere cultuur waar ik soms, met de pet nog steeds niet bij kan. Voor mij staat het haaks op de in mijn ogen enorm goede leer en levensfilosofie van hier, maar wie ben ik.  

En heb je last van de huisdieren van een ander, en er wordt niets tegen die overlast gedaan, dan biedt gif ook regelmatig de 'oplossing'. Ik weet niet wat dit dan voor Karma oplevert. Ik heb het in Chiang Mai en ook hier in Surin inmiddels een aantal keren gezien en vind het meer dan schandalig om dieren zo te laten lijden en aan hun einde te brengen.  

Er gaat ook voor mij geen week voorbij of ik zie doodgereden zwerfdieren op de wegen. Huisdieren zijn en worden over het algemeen aan hun lot overgelaten. Nogmaals, er zijn ook diverse mensen die er weldegelijk om geven. Je treft ze in de dierenwinkels die hier zijn gelukkig ook aan. 

Maar terug naar onze belevingen van die afgelopen maand. 

Het begon op 1 oktober. Ik reed op de scooter op de provinciale weg naar de stad. Een stuk voor me reed een andere scooter. De man op die scooter gooide, al rijdend,  pardoes een kitten van zijn scooter op straat. Het dier gilde en tolde op de weg in het rond richting de berm. Een meer dan triest gezicht.

Beest zijn kop en poten kapot, kaak ontzet en bloedend en stuiptrekkend op de vlucht/scooter strook van de weg. 

Rijd je daar aan voorbij? Ik kon het in ieder geval niet. 

Dier in onze boodschappentas die ik bij me had gedaan en mee naar huis genomen om te kijken of er nog iets aan te redden viel. Dat was eerst schoonmaken en ontsmetten en een aantal dagen best intense zorg omdat het niet kon eten door die kaak. Het dichtgeslagen oog verzorgen, en drie bezoeken aan, en behandelingen door, onze dierenarts. En elk bezoek een kwartier aan het infuus met medicijnen. En op vier oktober, dierendag, kwam er steeds meer leven in en na een week begon hij weer langzaam, speciaal zacht, voer te eten. 

Volgende ervaring:

De avond van 21 oktober, onderweg naar ons dorps restaurantje. Twee puppies tegen een muur van de tempel langs dezelfde weg in het donker te vondeling gelegd. En het zijn haast, net als deze twee, altijd teefjes. Die leveren mensen meer problemen op als ze weer zwanger raken. De reutjes vinden hun weg vanzelf wel is de gedachte. 

Een van de puppies liep over de weg waar veel trucks rijden op zoek naar iets te eten. Ruim anderhalf uur later, weer op weg naar huis, zaten ze weggedoken in de hoek bij de muur (eerste foto bij dit blog) met blaffende honden van de tempelroedel binnen, vlakbij. 

We gaven ze een heel klein beetje van onze 'left overs' te eten die we regelmatig mee naar huis nemen voor onze honden, en zijn naar huis gereden. 

Weer dik een uur later beviel het ons toch allemaal niet. Phatsamon deed navraag bij een kennis in ons dorp die de honden van de tempel elke dag een beetje verzorgt. 

De tempel zelf heeft een grote roedel honden. Nieuwkomelingen van buiten de eigen groep worden niet geaccepteerd en dood gebeten is al diverse keren haar ervaring. De vrouw was dan ook absoluut niet blij en maakte zelfs een post op haar facebook van dit ongewenste puppy dump gedrag. 

En wij, toch nog maar een keer, laat, terug gegaan. En ja, ze zaten er nog steeds. 

Opgepakt en maar voor 'tijdelijke' opvang even voor de nacht mee genomen. De volgende dag voor controle, ontwormen en enten opnieuw naar de dierenarts. Ze zien ons er denk ik graag weer komen. 

We besloten ze, als koppeltje samen, op drie Thaise websites voor adoptie aan te bieden. En jawel, dat is hier eigenlijk wishful thinking en toch het proberen waard. 

Er meldde zich na een paar uur een stel met twee jonge kinderen en een hond van vijf uit onze provincie. 

Phatsamon wilde er eerst wat meer van weten en vroeg om een foto van de mogelijk nieuwe woon/leefomgeving en van de hond die ze al hadden. Ik vond dat eigenlijk best slim. Dat geeft immers een beetje een indicatie over de zorg. 

De foto van de hond kwam nooit en bij de foto van de eventueel nieuwe 'leef omgeving' zette ik wel hele grote vraagtekens. Voor ons was het geen optie hoe lief ook aangeboden om ons te helpen.

Verdere reacties bleven uit...

En nu hebben we hier dus vijf honden en bij de moeder van Phatsamon vier katten. Vier andere super jonge kittens heeft Phatsamon ruim een jaar geleden verzorging aangeboden nadat hun jonge moeder op de provinciale weg werd doodgereden. Drie overleefden het. Samen met onze honden kunnen ze niet zijn en het huis van haar moeder heeft gelukkig afgeschermde ruimte zat. 

 

En ja, zoveel dieren, dat geeft beperkingen. We hebben hier gelukkig, zo'n vijf honderd meter van het dorp en met een super groot stuk land, de ruimte en zullen wel een oplossing verzinnen. Met onze andere drie honden (Kadhow, Cupid en Singto) gaan de puppies in ieder geval aardig goed samen hoewel Kadhow, als oudere baas, er het zijne van schijnt te denken.

Geen enkele waarde???

Niet dat we opzoek zijn naar nog meer. Het is meer dan genoeg. Voor ons hebben die dieren, weldegelijk heel veel waarde. 

De grootste waarde is misschien wel dat ze in deze wereld 'echt', 'oprecht', en zonder verdere fratsen en spelletjes zijn. Ze geven enorm veel terug dat niet in geld is uit te drukken. Dieren dragen bij aan ons gevoel van geluk en zijn zelfs, bewezen, een remedie tegen het snel oplopen van depressiviteit. 

En ja, onze adoptie dan van het nieuwe stel...? Het zal wel met andere opvattingen en andere cultuurachtergrond te maken hebben. Gelukkig denken Phatsamon en ik er hetzelfde over.

Tempels en monniken die door de lokale bevolking erg goed onderhouden worden zijn er in onze ogen meer dan genoeg. Ook ervaringen meer dan genoeg. Daar is onze hulp ook niet nog eens extra voor nodig vinden we. Je ziet me er ook haast niet meer. 

Zwerfdieren, zonder aandacht en enige zorg, zijn er helaas ook meer dan genoeg. 

We vangen er inmiddels nu dus zelf negen full-time op en Phatsamon schroomt niet om veel zwerfdieren in en rond ons dorp periodiek medicijnen tegen vlooien, teken en wormen te geven. Soms helpt ze, door het regelen en vergoeden van medische zorg, hele schrijnende gevallen.

Voor de kitten en twee puppies zijn de afspraken voor castratie/sterlisatie begin februari komend jaar al ingeboekt. 

En bij elkaar kost dat, ook hier, toch best aardig wat geld. Phatsamon schoot in de roos met haar opmerking dat een kind echter nog veel duurder is en ook veel meer zorgen met zich meebrengt. 

 

Voor ons zijn de uitgaven voor al die dieren meer dan voldoende Tamboen en Merit. Of we er punten mee scoren voor een beter volgend leven? Ik maak me daar maar niet druk om. Het zal vast wel op een of andere manier 'goed' komen, als er al een nieuwe kans komt. En in de wereld van nu, met zijn of haar toekomst vooruitzichten, moet je je misschien wel afvragen of je zo'n volgend leven wel zou moeten willen. We zullen het dus eventueel wel zien. 

Laten we in dit leven, nu, eerst maar eens wat zorgen voor, in onze ogen, die super waardevolle huisdieren. 

Mijn moeder zou zeggen: "Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat." en zo zien wij dat ook.  

En trouwens, nog wel leuk om mee af te sluiten. 

Toen Phatsamon en ik nog in de fase van ons dating avontuur zaten kreeg Phatsamon van haar vriendinnen het advies om vooral niet te kiezen voor een Farang (buitenlander) met een hond. Die zouden de aandacht eerst aan hun hond en pas in tweede instantie aan hun partner geven... 

Phatsamon sloeg dat advies in de wind. En zie nu, we hebben haast een dierentuin en geven toch nog steeds meer dan genoeg aandacht aan elkaar. Het zal wel komen omdat we niet meer werken en de tijd hebben ;). 

Meechok
('Geluk hebben' in Thai)
weer helemaal hersteld.

Baijka

Taffy

Onderweg met hun tunnel
richting Australie of zo
(denken we). 

Onze oudere garde
Kadhow & Singto

En op water voorbereid, Cupid

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

De verwarming een graadje hoger? Alsjeblieft niet.

Het is alweer bijna eind oktober en ik hoor steeds vaker in de contacten die ik heb dat de verwarming in Nederland weer een graadje hoger wordt gezet. 

Het kwam in me op hoe anders dat zo'n 9250 km, hier, verderop is. Een graadje hoger zetten? Die vraag komt hier niet op. Als het zou kunnen..., liever wat graden lager. Dat zit er echter niet in. 

Vanuit een soort van vakantiegevoel kijken mensen uit naar zon en warmte. Lekker bijbruinen in de zon voor dat aantrekkelijke licht bruine kleurtje, of languit bakken aan het strand. 

Ook op het wellness resort waar ik hier jaren, in Chiang Mai, werkte werden de ligstoelen rond het zwembad goed door de buitenlandse gasten gebruikt. Thaise mensen zag je er nooit op. 

Als je hier woont, moet je er gewoonweg niet aan denken. Je zou wel gek zijn. 

Ook op onze bouw werken we met katoenen shirts met lange mouwen, lange spijkerbroeken, handschoenen en een hoed, al dan niet met gezichtsbedekking. Allemaal als bescherming tegen die zon en temperatuur. 

2024 (2567 in de Thaise jaartelling) Was wederom een recordjaar. Eind april temperaturen bij ons van 46 graden Celcius. 

Het isolatiemateriaal dat we in onze gebouwen gebruiken heet 'Stay Cool'. Die naam zegt veel. In het westen zou het denk ik Stay Warm heten. Hier wordt de glas- en steenwol isolatie, omgekeerd, gebruikt om als je de airco aan zet er voor te zorgen dat de verkoeling zo lang mogelijk binnen blijft. 

Die extreme warmte en zon zijn helemaal niet altijd zo fijn als je hier woont. De Thai kunnen er overigens beter tegen en zweten stukken minder dan ik bijvoorbeeld. Ik zie het aan mijn vrouw. Volgens mij heeft dat te maken met een ander type huid. 

Ja, die hoge temperaturen wennen gedeeltelijk. Dat geldt na zoveel jaar hier wonen natuurlijk ook voor mij. 20 Graden is voor ons frisjes en zo rond de 27/28 graden overdag is comfortabel. Het is ook de temperatuur waarop in onze slaapkamer, als de temperatuur in de nacht niet onder die temperatuur uit komt, onze airco een uurtje voor we gaan slapen even draait. Sinds een weekje is het 'snachts inmiddels een heerlijke 25 graden hier buiten. 

Anderhalve week geleden gaf de temperatuurmeter op mijn scooter in de middag, op weg naar de stad, nog 38 graden Celcius aan. En vandaag is het bij ons in Surin nog steeds dik boven de 32 graden met een vochtigheid van zo'n 85 %. En ook wij zitten hier, net als in Nederland, in de herfst en gaan richting de 'winter'. 

Vanaf zo half november tot en met half februari is het voor ons heerlijk. Zelfs ons dekbed kan rond de jaarwisseling een paar weken op ons bed terug komen. 

Centrale verwarming hebben we niet en kennen ze hier ook niet. 

Eerlijk is eerlijk, ik heb een paar jaar geleden een elektisch kacheltje aangeschaft en in Chiang Mai hebben we een ouderwetse olie gevulde radiator. Met mijn verhuizing uit Nederland mee gekomen. Ik heb hem door de jaren heen misschien vijf keer een paar uur gebruikt. 

Hier in Surin ligt de temperatuur gemiddeld 5 graden hoger dan in het noordelijkere Chiang Mai. Dat electrische kacheltje hier in Surin heb ik tot nu toe nog nooit gebruikt. Die aankoop had destijds meer te maken met mijn Nederlandse genen dat je maar beter tegen de kou kunt zijn voorbereid, denk ik. 

We leven voor wat betreft verwarming hier eigenlijk precies omgekeerd en een gasrekening? Die kennen we hier gelukkig niet. We doen het met electriciteit.

Electriciteit is hier nog steeds erg goedkoop en je betaalt gewoon, zonder allerhande fratsen, per kilowattuur de leveringskosten. Geen afzonderlijke transportkosten, meterhuur, capaciteitsafhankelijk transporttarief, jaarlijkse bijdragen, of noem al die andere frantsen maar op. En dat komt bij ons per maand inclusief onze waterpompen, airco's, koken en terrein verlichting uit op zo'n dertig euro per maand. 

In de zon liggen of aan het strand, nou laat voor ons die beker maar naar de toeristen gaan.

  

En wat dat misschien gezonde zongebruinde kleurtje betreft? 

Ik vind het heerlijk dat Phatsamon dat lekkere getinte kleurtje van zichzelf heeft. Niet gebruind, en dat scheelt ook nog eens uren tijd, geld en zonnebrand. Ze hoeft er helemaal niets voor te doen.

Jammer dat wederom de marketing (ook omgekeerd dan met het Westen) mensen hier juist laat geloven dat zo'n getint kleurtje absoluut niet 'highso' of 'gezond' is. Reden dat ook haast elke creme die je maar kunt vinden vol zit met 'witmakers'. Getint staat voor 'lowso', 'arm' en 'afkomstig van het platteland' zo is de algemene beleving. 

Hier in Thailand geldt, hoe blanker je huid, hoe hoger je in de rangorde (het aanzien) staat. En daarmee scoor ik hier, ook al zonder er iets voor te hoeven doen, dus erg hoog ;).

'Lekker belangrijk', maar niet heus, zoals ik twee weken geleden al schreef. 

Het is hier goed vertoeven en ja..., eerlijk is eerlijk, soms mis ik die thermostaat toch wel eens om die knop eens lekker een graadje of 10 terug te draaien. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Wapens voor oorlogsvoering? Een achterhaald geldverslindend concept in onze techno tijd?

Je zult maar directeur van een bedrijf in de wereldwijde wapenindustrie zijn. Na de, heel misschien, wat magere jaren, zijn dan nu zeker weten gouden tijden aangebroken. 

Het kan niet op en het kan zo gek te bedenken niet meer zijn waar de vraag naar is. Je moet als klant met je nieuwe bestellingen achter in de inmiddels jaren lange wachtrij aansluiten. 

Deze economie bloeit als nooit tevoren en werkgelegenheid meer dan genoeg. Het is in je handen wrijven bij alweer een nieuw conflict dat, zeker weten, ergens in de wereld zal ontstaan. Geweldig voor de aandelenkoersen ook. 

En wat te denken over innovatie? Ook dat kan niet op. Je kunt je creativiteit de vrije loop laten en als je het zelf niet meer weet te verzinnen, dan helpt de 'AI' wel een handje om nog doortraptere methodes te vinden om de vijand in massa's om te brengen, gigantische schades aan te richten (ook weer goed voor de economie) en om 'vrede' te bewaren. 

De cijfers van bedragen van de investeringen die, opgebracht door belastingbetalers, in deze industrie inmiddels omgaan, kan een mens niet meer bevatten. Je kunt je er geen voorstelling meer van maken. 

Is de wapenindustrie in deze tijd nog wel nodig en actueel om oorlog te voeren? Ik vroeg het mezelf laatst voor de zoveelste keer weer eens af. Is het inmiddels niet een totaal achterhaald concept? 

En als dat zo is, zijn al die investeringen dan niet eigenlijk weggegooid geld? Geld dat door de politiek zou kunnen worden ingezet om zoveel andere doelen die daar, dichtbij en verweg, om schreeuwen te halen? Zeker weten dat daar ook werkgelegenheid door ontstaat. 

En waarom die vraag steeds vaker in me opkomt is doordat ik steeds meer hoor van de meest geraffineerde technieken, die gewoon achter een bureau, in een kantoortje of zelfs een huiskamer, worden ingezet om informatiesystemen te hacken / plat te leggen of om informatie buit te maken. Uiteindelijk natuurlijk om een keer te zullen gaan gebruiken. 

Het grootste deel van de wereldbevolking is met de ontwikkeling van alles wat maar 'smart' genoemd wordt mee gegaan. 

Je zou tegen 'smart' aan kunnen kijken als 'slimheid' maar zeker ook als 'luiheid'. Smart 'helpt' overal bij en zorgt er ook voor dat je bij werkelijke problemen zaken niet meer zonder 'smart' weet op te lossen. Je/we zijn totaal afhankelijk geworden van digitalisering en het World Wide Web met daarbij het gemak en ook het risico van al onze apparaatjes. Zelfredzaamheid en veerkracht zijn niet meer van deze tijd zonder onze digitale speeltjes en het internet.

En je hoeft niet eens naar oorlogen te kijken. De gigantische overstromingen, ook bij ons in Noord-Thailand, van een paar weken geleden bieden voorbeelden te over. Ook diverse van onze vrienden in Mae Rim / Chiang Mai werden totaal vleugellam doordat electriciteitsvoorzieningen, telecommunicatie en internet uit vielen. 

Steeds vaken horen we inmiddels dat de ene staat de andere staat bespioneert en hackt. Criminelen die achter hun bureau systemen plat leggen. Data bedrijven die er door een 'klein' foutje bij een update, of bij onderhoud, voor zorgen dat vliegverkeer in een keer in grote delen van de wereld plat ligt. Geldautomaten die uitvallen en bankrekeningen die niet meer zijn te benaderen. Computersystemen, voor van alles en nog wat, die stoppen. Stroom, informatievoorziening, pompen, energievoorziening, tankstations, water en zoveel meer voorzieningen die uit vallen. En wat moet je dan nog met je prachtige powerbank en je laatste nieuwe I-Phone?

Als anderen de stekker er bij jou/ons uit trekken zijn we in een keer totaal uitgeschakeld. Niet alleen van de meest basale zaken maar ook van hoe met die situatie dan om te gaan. Zelfredzaamheid, dat zullen we dan nog wel eens zien. 

Die stekker er bij de ander gewoon uit trekken is vele malen effectiever en maakt in een keer veel meer slachtoffers dan al dat steeds modernere en innovatievere wapentuig. En... het is nagenoeg gratis. Slecht voor die economie en de aandelen koersen daarvan, dat wel natuurlijk.  

Het helpt volgens mij ook nog eens om de klimaatdoelen waar we de mond van vol hebben sneller te bereiken. Het blijft toch wat vreemd dat we enerzijds zeggen en denken er alles aan te doen om klimaatverandering zogenaamd 'tegen te gaan' en anderzijds bakken geld aan vervuilende munitie aan iedereen die dat nodig lijkt te hebben, blijven doneren...

En vanuit die gedachte, en de ontwikkelingen die we steeds vaker om ons heen horen en zien, kwam bij mij op dat wapens bij oorlogsvoering (of zoals ook vaak gezegd wordt 'nodig om de vrede te bewaren') en de daarbij behorende investeringen misschien inmiddels wel eens een aardig achterhaald concept zijn. 

Die stekkers eruit trekken kunnen we in mijn ogen ook steeds meer verwachten. Misschien toch goed om eens bij stil te staan hoe je je daarop kunt voorbereiden en wellicht actie te ondernemen. 

  

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com