Steeds minder mensen vinden me aardig.

Eerst even deze inleiding.

 

Ik heb in mijn leven nooit hoeven nadenken over de vraag wat ik ook alweer over een bepaald onderwerp tegen individuele mensen of groepen gezegd of verteld had of welke mening ik had gegeven.

Van 'hoog' tot 'laag' was dat altijd hetzelfde verhaal. En hoewel de woorden om dat verhaal of die mening uit te drukken misschien iets anders waren, was de boodschap exact hetzelfde. Super gemakkelijk en ook absoltuut niet vermoeiend. Ik hoefde immers niets te onthouden. 

Hoewel ik soms misschien beter wat rustiger kan zijn en minder met mijn gepraat de aandacht moet trekken, geef ik mijn mening gevraagd en soms ook ongevraagd. 

Ik kan mensen niet naar de mond praten. Als ik ergens iets van vind, dan vind ik dat en dan zeg ik dat ook. Soms, inderdaad, wat direct maar het is wel mijn eerlijke mening. Een mening waar ik vanzelfsprekend ook de plank helemaal mee mis kan slaan. Een mening ook die ik, vanuit reflectie van anderen of nieuwe informatie die ik krijg, soms kan of moet aanpassen. Niets mis mee. 

En wat is de waarheid? De opvatting van 'waarheid' heeft heel veel te maken met je persoonlijke achtergrond, cultuur, opvoeding, levenservaringen, beleving, en nog veel meer. Vaak is het dus slechts jouw waarheid waarover je het hebt en dat geldt natuurlijk ook voor mij. 

In ieder geval is het gezegde; "Over smaak valt niet te twisten." voor mij een waarheid als een koe. Gelukkig maar. Het maakt de wereld kleurrijker. 

Waarom deze inleiding? Dit gedrag van mij en deze opvattingen hebben alles te maken met het feit dat steeds minder mensen me aardig vinden. 

Naar de inhoud nu.

Op YouTube had ik mijn gmail-gegevens gewist waardoor mijn 'kijkvoorkeuren' ineens waren gewist. Ineens kreeg ik allerhande filmpjes over waarom mensen van 70 jaar in veel gevallen steeds minder vrienden hadden. Op de titels na, bekeek ik ze niet. 

Met 68 nu, aardig dicht bij dat voor mij kennenlijk nieuwe magische getal van levensverandering, zal het dus wel normaal zijn dat ik minder aardig gevonden word en vrienden en kennissen verlies. 

Die 70 zit er (hopelijk) aan te komen en wie weet neemt het niet meer aardig gevonden worden nog wel toe. We gaan het zien. 

Twee voorbeelden:

In onze kerk weerde een, in mijn ogen altijd over alles klagende, Amerikaan uit New York me een paar maanden geleden. 

Hij was er trots op om uit New York te komen. Daar komen de échte Amerikanen vandaan en dat weten en voelen ze als ze elkaar in de ogen kijken. Europeanen begrijpen dat niet, zo vertelde hij me luid en duidelijk. En kom jij uit Nederland? Wat voor land is dat dan wel niet?

Even de vacht schudden... Hoezo? Zijn jullie een beter soort dan? "Blij dat ik dit als Nederlandse Europeaan niet begrijp en heerlijk dat ik dan niet uit New York kom", was mijn antwoord. "Wij hoeven elkaar niet eens aan te kijken om ons goed met elkaar te voelen". 

Dat was tegen het zere been. Die Nederlander, ik, was ineens en voor altijd niet aardig meer. 

Overigens heb ik de man al een lange tijd niet meer in onze kerk gezien. Hij had niets met de Thaise priester bij ons, en was ook niet blij met  paus Franciscus. Dat kan en mag natuurlijk allemaal. 

Inmiddels hebben we, uit de roulatie, een andere priester. En nu we een Amerkaan als nieuwe paus hebben zou hij toch aardig in de mood moeten zijn. Waarschijnlijk geen échte Amerikaan omdat hij in Chicago geboren is denk ik maar. 

Ook afgelopen zondagavond was ik in ons dorpsrestaurantje niet meer geliefd bij onze Duitse kennis die hier een kilometer vandaan woont.

Hij zaait, in mijn ogen, met zijn YouTube kanaal 'Prachtig Thailand' uitsluitend onrust en angst over het grensconflict hier. Een conflict dat er al vanaf 1907 is. Beide landen zijn overigens lid van, en met elkaar 'bevriend', in de ASEAN (een soort Europees samenwerkingsverband). 

Al weken gaat er geen dag voorbij of hij komt met oplossingen en opmerkingen. Het is somberheid troef. 

Hij wil verhuizen, ik zeg doen, omdat hij stom geweest is om zo dicht bij de grens (50 km er vandaan) grond te kopen en er een huis op te laten bouwen. Ook mensen reageren op zijn kanaal dat hij met die aankoop 'zo dicht bij de grens' een totaal verkeerde beslissing genomen heeft en zichzelf in gevaar gebracht heeft. 

Let wel, hij heeft werkelijk een pracht stek op een pracht plek opgebouwd. Heerlijk, net als wij, midden in de rijstvelden. Leuk huis, pracht tuin, vee, honden, zwembad, alles van alle gemakken voorzien. Dicht bij de familie van zijn vrouw. 

Vrijwillig, uit angst, vluchtte hij een aantal dagen naar een paar honderd kilometer verderop. Geen probleem natuurlijk en iedereen zijn of haar eigen vrije keuze en afwegingen. 

Maar denken mensen nog na? Gaan verhuizen omdat het gevaar groot is als je 50 km van een landsgrens woont?

Ik moest even terug denken aan mijn fantastisch fijne tijd in Kerkrade, Zuid-Limburg. Nog geen drie kilometer van de Duitse grens. Ook onder andere daar was, het wordt nog steeds op 4 mei in ons land herdacht, een onvoorstelbaar triest grensconflict. En toch...

We hebben er toen op de Bosberg ons zalige huis gekocht. Werkelijk nooit hebben we er bij stil gestaan dat dat wel eens een foute beslissing zou kunnen zijn. Het kwam niet eens in mijn kop op. 

En wat moeten al die mensen in bijvoorbeeld Maastricht of Aken dan wel niet. Volgens mij denkt er niemand aan om in verband met 'gevaarlijk dicht bij de grens wonen' te vertrekken. Waar gaat dit over?

Het is hier meer dan zalig leven en wonen en ja, shit happens soms. 

Toen ik, in een gesprek met hem afgelopen zondagavond mijn mening en visie op zijn verhalen gaf was zijn antwoord dat sommige mensen de waarheid van wat er gebeurt niet willen horen. 

Daar gaan we weer. Misschien zijn waarheid maar stukken minder die van mij. 

Maak het voor jezelf en anderen niet zo gigantisch somber en ga door met genieten hier, zoals ook een Engelsman hier hem aangaf. 

Maar goed... verkeerde woorden van me en niet aardig meer nu. We hebben hem tot nu toe ook niet meer gezien. Een logisch gevolg wellicht. 

Ook zelf heb ik contacten opgezegd. 

Afgelopen week hoorde ik een verhaal over het opschonen van je contacten van sociale media. Nu ben ik, met uitzondering van WhatsApp, niet op sociale media. Maar het verhaal was een trigger om toch eens door mijn korte lijste met contacten heen te gaan. 

Een paar contacten vond ik waarin ikzelf wél energie steek maar waarvan ik werkelijk nooit iets terug hoor. Ja, een heeeel enkele keer een berichtje dat begint met de nette (maar feitelijk ongeinteresseerde) korte vraag hoe het met me gaat. Direct daarna het onderwerp waar het ze echt om gaat en wat ze van je willen.  

Wat teleurstellend, let wel dat komt uit mijn eigen te hoge verwachtingspatroon, en meer een soort van 'zelfbevrediging' om daar verder nog tijd in te steken. Gewoonweg verspilde energie.

Opgeschoond dan ook. Telefoonnummers verwijderd samen met de chats van tijden geleden. 

Alweer minder 'vrienden'. 

Ik ga steeds verder richting de misschien wel 95 of meer. Die YouTube filmpjes over 70 moet haast wel een kern van waarheid hebben. Toch kijk ik het maar niet, verspilde energie. Ik laat me wel verrassen.

In mijn ogen zijn er met dat kleiner wordende groepje mensen, voor mij/ons nog genoeg familieleden, vrienden, oud-collega's, en kennissen, over die me aardig vinden. Hoeveel heb je er immers nodig? 

En wat te denken van al onze dieren? 

Het zijn niet de aantallen die voor velen op de sociale media kennelijk tellen. Het draait, over en weer, om de waarde. 

Soms ben ik misschien wat té direct en snel met mijn mening. Toch ben ik heerlijk zoals ik ben en dat hou ik er maar in.  

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Een week in oorlog

Je stelt je je pensionering in dit fantastische land anders voor dan anderhalve week geleden. Dit was, al die jaren nu hier, ook nooit in mijn gedachten opgekomen en toch...

Toen ik vorige week donderdag, 24 juli, vroeg in de morgen mijn yoga en meditatie oefeningen deed leek het ineens of er een soort van onweer uit de verte naar ons onderweg was. En toch klonk dit anders. 

Omdat dat 'onweer' bleef aanhouden, ging ik op enig moment, totaal tegen mijn principes in, toch maar eens op het internet zoeken op 'Breaking News Thailand'. Het rommelt hier een stukje verderop bij de grens al vanaf 1907 zo af en toe. De laatste maanden bloeide die spanning weer op.  

En verdomd. Nog geen 25 minuten voordat ik had ingelogd op het internet was er een eerste media bericht geplaatst. Tussen de legers van Thailand en Cambodja waren er hier zo'n 50 km verderop bij de grens in onze provincie, beschietingen begonnen.  

Voor de buitenwereld draait het allemaal om een stukje land dat na de colonialisatie van Cambodja door de Fransen niet goed verdeeld zou zijn. Daarop een tempelruïne. Beide landen eigenen zich die tempel en dat stuk land toe. 

Daaronder spelen hele andere zaken die eigenlijk iedereen hier al jaren kent maar waarover niet openlijk veel wordt gesproken. Heel 'gewoon' en zoals eigenlijk altijd bij haast alle gewapende conflicten draait het om; geld, corruptie, politiek, business en macht. En hier spelen kennelijk ook casino's een rol. Het internet staat er inmiddels aardig vol mee. 

Maar ik ben hier in dit land te gast, weet de achtergronden onvoldoende en ben er ook niet echt in geïnteresseerd. 

Geschiedenis, ja het zal wel heel slecht zijn, is nooit mijn ding geweest en zal het ook nooit worden. Ik heb er gewoonweg niets mee. En wie de waarheid, al zeker in een situatie van oorlog, spreekt weet ik ook niet. Het enige dat ik weet is dat het spreekwoord: "De geschiedenis herhaalt zich" voor mij in bijna iedere situatie aardig klopt. 

Getrouwd met een Thaise, krijg je er natuurlijk toch allemaal flarden van mee.

Kort en goed, die ochtend was het uiterlijke machtsvertoon en de vernietiging van mensen, dieren en goedere, begonnen. 

Ik kan je zeggen, absoluut geen pretje en het voelt niet fijn.  

Zonder paniek, niet in angst, en toch voorzichtig, kwam mijn opleiding me weer van pas. Ik zei Phatsamon vrijwel direct dat ik toch even, als oefening, wat voorbereidingen ging treffen. Ik vulde onze twee noodstroom aggregaten en ging ons reserve brandstof vat even vol tanken, net als onze auto en scooter. Ook haalde ik wat boodschappen extra in huis, wat contant geld uit de pinautomaat en extra flessen drinkwater. En natuurlijk vergat ik extra voer voor onze viervoeter 'kids' niet.  

Toen ik van hier, zo'n twee kilometer verderop, de snelweg op reed schrok ik me rot. Het leek wel vol met 'vakantie-verkeer' hier zoals vlak voor het oude jaar of voor het Songkran waterfestival. 

De snelweg overvol met personeauto's en pick-up trucks die het gebied ontvluchtten. Triest om te zien. Oude mensen met looprekjes en rolstoelen, jonge mensen zittend op scooters opgeladen op die pick-up trucks en wat primaire levensbehoeften en kleding letterlijk in hun achterbakken gegooid. 

Veertig duizend mensen werden in onze provincie de eerste dag uit een strook van 20 kilometer van de grens geevacueerd. Alle grensovergangen tussen de twee landen over een afstand van zo'n 800 km werden gesloten. 

Scholen en banken werden gesloten. Een ziekenhuis dat was aangevallen ontruimd en gesloten. Rond de grens ging het luchtalarm af. Diverse onschuldige burgers verloren al het leven. 

Waar is dit allemaal goed voor? En dan ook nog in onze achtertuin (althans dat is je beleving omdat het overal waar zoiets gebeurt natuurlijk super triest is). 

Burgers het gebied uit. Velen op de scooter met een vuilniszak met wat basis levensbehoeften. Militairen er, in convoyen, met hun voertuigen in. Waar dat materieel allemaal zo snel vandaan kwam is voor mij een wonder. 

In de middag een aanval van F-16 vliegtuigen op militaire doelen in Cambodja. Tankstations werden drukker net als supermarkten. Gelukkig hadden we snel met onze 'oefening' gehandeld. 

Mensen vertrouwen 'de buren', die zulke goeie vrienden waren, inmiddels niet meer. 

Auto's bij de Makro worden door veiligheidsstaf gecontroleerd op explosieven. Angst was bij velen troef en Phatsamon, gekluisterd aan het nieuws, was regelmatig in tranen. 

Vluchtelingen werden opgevangen in sporthallen van de universiteiten, in tempels en gemeenschapshuizen en in de avond werd er een inzameling in ons dorp gehouden om dat te kunnen betalen. Die dag vingen we in ons dorp 32 vluchtelingen op. Dat vonden we voor een gemeenschap van nog geen 200 personen al een aardig aantal.  

Donderdag avond nog even een paar dreunen en de nacht van donderdag op vrijdag prima geslapen. Hopelijk is het weer over dachten we. Helaas pindakaas. 

Vrijdagmorgen begon het 'vuurwerk' over en weer, wat graadjes erger, opnieuw. De ruiten van ons huis trilde in hun sponningen en de dreunen kwamen dichtbij. Internet werd steeds trager. Mogelijk door een onverwachte te grote concentratie van afnemers in ons gebied. Mensen hier vertelden dat het verstoord werd. Ik weet het tot vandaag nog niet maar het blijft vooralsnog traag. 

Keurig geregeld kwamen er vanuit andere provincies militairen met hun voertuigen naar de dorpen in de omgeving. Het was back-up voor het front en, in hun tijdelijke uitgangsposities, hielpen ze de ouderen in het dorp. Petje af! 

Fotograferen van militaire posities en/of delen op sociale media totaal uit den boze. We werden verzocht om de apparaatlocatie van onze mobiele telefoons uit te schakelen omdat dat concentratie van groepen mensen te veel zou benadrukken. Ik hoefde dat niet te doen omdat ik die, om mezelf te beschermen tegen marketing, altijd al uitgeschakeld heb. 

Evacuaties gingen die dag door tot 150.000 onschuldige mensen. Ook in onze nabuurprovincies, Buriram, Si Saket en Ubon Ratchatani waren inmiddels gevechten uitgebroken net als bij de grens meer in het zuiden. 

Nog eens 302 vluchtelingen kreeg ons dorp er in de tempel bij. De meesten met alleen een matje om op te slapen. Te triest allemaal voor woorden.

Aanvallen werden intenser en granaten en raketten kwamen ook bij ons dichterbij. Inmiddels tot een kleine 25 kilometer bij ons vandaan. En natuurlijk zaten niet alleen de mensen rond de grens van Thailand in de problemen. Dezelfde ellende met vluchtelingen, doden, schade en angst voor burgers, die er geen zak mee te maken hebben, in ons buurland Cambodja. 

Jonge soldaten die elkaar van over de grens kenden en met elkaar ooit uit gingen waren nu in haat en schoten elkaar af. 

Die ochtend in onze provincie een oproep om in de ziekenhuizen en bij het Rode Kruis bloed te doneren. Mensen, vanuit hun goede wil en vooral ook door hun gevoel van liefde, toewijding en trots voor hun land, stonden in rijen voor de deuren. 

In welke film waren we ineens terecht gekomen?

Van diverse kanten (vrienden en kennissen) de vraag of we niet zouden vertrekken. Mocht dat nodig zijn dan waren we daar klaar voor. We konden zo naar Chiang Mai naar het vakantiehuis. Toch hadden we, in onze ogen, hele goeie redenen om dat niet te doen. Een afspraak met onze buren uit Chiang Mai die bij ons op bezoek wilden komen ging dan ook gewoon door.

Vrijdag op zaterdag nacht prima en rustig geslapen en in de vroege morgen begon het weer opnieuw. Het kwam nog dichterbij. 20 km bij ons vandaan was een ziekenhuis geraakt en ook dat gebied werd geevacueerd. 

Het beeld op de weg werd grimmiger. Vele pick-up trucks en vrachtwagens overvol geladen met vee dat de boeren mee namen. Het is immers hun inkomen en in het grensgebied waren inmiddels ook diverse stallen aangevallen en was vee om het leven gekomen. 

Vlak bij ons werden de auto's, die inmiddels in rijen voor de pomp stonden omdat die nog open was, nog even volgetankt om verder met de dieren het land in te trekken. 

We ontvingen een lijstje met spullen die achterblijvers geadviseerd werden om in huis te halen voor tenminste drie dagen self-support. Dat hadden wij, meer dan dat lijstje, al allemaal (met onze "oefening' van donderdagmorgen) gelukkig voor elkaar.   

De angst begon te groeien dat Cambodja, na de aanvallen van Thailand met F-16 en Gripen gevechtsvliegtuigen op militaire doelen aldaar, hun langere afstand raketsystemen met clusterbommen zou gaan inzetten. De legerplaats richting de stad, hier zo'n kilometer of twaalf vandaan zou doelwit zijn. 

Op basis hiervan vertrokken ook uit ons dorp diverse mensen naar oorden buiten bereik van die raketten. Onze Duitse kennissen en de eigenaar van ons dorpsrestaurantje, beiden hier ongeveer een kilometer vandaan, in kluis. 

Na enig overleg met elkaar en misschien een andere manier van denken besloten we te blijven waar we waren en waar we tot nu toe ook nog steeds zijn. We hebben die overwegingen met mijn kids, familie en een aantal vrienden gedeeld. 

Ook onze buren uit Chiang Mai waren inmiddels aangekomen en bleven in een van de gastenpiramides slapen. We hadden een fijne tijd hier met elkaar. 

Het kwam afgelopen maandavond tot een staakt het vuren. Een zeer broze overeenkomst, zo blijkt nog steeds, die op vele plekken wordt geschonden. Tot en met gisteren af en toe nog steeds een dreun. 

Vluchtelingen wachten niet meer op de overheid voor een seintje wanneer ze terug mogen en vertrokken gisteren weer naar huis. Een strook van 20 km van de grens is nog steeds risicovol gebied.  De tempel in ons dorp is weer zo goed als leeg. Dinsdagavond was er een groot feest. 

Inmiddels zijn militairen voor een groot deel weer terug op hun bases. Nog niet iedereen durft het aan om terug te gaan. Bang dat dit een veenbrand is en deze gevechtspauze gebruikt wordt om te groeperen. 

De 'balans' wordt opgemaakt. 

Aan 'onze' kant zijn meer dan 130 gezondheidsklinieken en diverse ziekenhuizen zwaar beschadigd of verwoest. Vele huizen van onschuldige burgers en stallen met vee. 

Tientallen militairen en burgers en ook veel vee zijn omgekomen. En nogmaals, die aantallen zullen er zeker ook aan de andere kant van de grens zijn maar berichten daarover kunnen we van hier uit op internet haast niet krijgen. 

De vraag is en blijft... zoals bij elke oorlog, waarom??? Heeft het wat opgelost? 

Zeker weten van niet (maar vanzelfsprekend wel van dat wat onder de dekmantel schuil gaat). De oorlogsindustrie floreert weer. Te zot voor woorden. We moeten zeker weer nieuwe en modernere wapens, om mensen en dieren nog vernuftiger te kunnen vernietigen, aanschaffen. 

Dat is 'goed' voor de economie en om de vrede te bewaren zal de gedachte er wel achter zijn. Wie verzinnen het....???

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Vader abt van een nonnenklooster

Ik volg al tijden het nieuws niet. Toch seipelt er soms via familie, vrienden en kennissen wat door. Zo ook anderhalve week geleden toen een Engelse kennis hier in de buurt me ervan op de hoogte bracht dat het nieuws in zijn land bol stond van een schandaal hier. Eigenlijk ook geen nieuws. Slechts een vervolg van de voortdurende klucht over het wijdverspreide tempelleven hier.

Diverse, zeer hoog geplaatste en geprezen, oranje mannen waren uit hun ambt gezet en de koning had maar liefst van meer dan tachtig verkondigers van de fantastische levensfilosofie hun koninklijke onderscheiding, die ze van zijn vader gehad hadden, afgenomen.

  
Toen ik toch maar eens ging zoeken wat er nu weer aan de hand was kwam bijna de hele wereldpers me er op internet over tegemoet. 

Ik heb al eens een paar keer eerder in blogs door laten schemeren dat mijn kijk op monniken in de jaren totaal veranderd is en inmiddels al een tijdje op een dieptepunt is beland. En al die nieuwe en aanvullende verhalen zorgen er voor dat dat dieptepunt blijft waar het is. Ik ben er een beetje klaar mee.

De 'in armoede' levende (veelal lui hangende) mannen leven er op hun manier wat op los. Dat doet schade aan het vertrouwen in de, ik zei het al eerder, in mijn ogen fantastische basis levensfilosofie die het Boeddhisme is.

Bijna elke monnik hangt in zijn nieuwste mobiele telefoon, openlijk wordt er door velen gerookt en, niet te openlijk, drinken er velen met elkaar ook aardig op los als je het nieuws hier moet geloven. Een groot deel van de bankwereld draait op hun overvolle bankrekeningen opgebouwd van alle super goed bedoelde giften van burgers. Gegeven in de veronderstelling een beter volgend leven te krijgen. 

En... meer gedrag dat niet bij de leer hoort. En daarover ging dit schandaal van anderhalve week terug. 

De boeddhistische monniken hier horen een celibatair leven te leiden. 

Meer dan tien abten en hooggeplaatste monnikken zijn uit hun functie ontheven aldus een verklaring van de politie hier. Het zijn hier niet de minst bekende personen. 

Een dertig jarige vrouw schijnt erg druk met ze te zijn geweest. Thaise media melden dat er op de gsm van de vrouw tienduizende foto's en video's gevonden zijn die intieme relaties met al die verschillende monniken bevestigen. 

Het leverde haar een extreem hoge bron van inkomsten op doordat ze de mannen die door hun knieen waren gegaan er mee afperste. Geld geschonken door die goedgelovige mensen...

En toen ik een aantal van die artikelen op internet uit de internationale pers zag verbaasde me het eigenlijk ook niets. 

Het zijn niet alleen monniken die het met celibatair leven moeilijk zullen hebben. Is het immers niet totaal tegen onze natuur? 

"Wat wil je in de toekomst gaan doen Frans?" was een vraag die ik vroeger regelmatig hoorde. Als grap gaf ik soms het antwoord; "Vader abt van een nonnenklooster worden". En die grap gebruikte ik daarna ook regelmatig als er werd gesproken over volgende levens die wellicht op je zouden wachten. 

Op voorhand wist ik dat zo'n functie me denk ik enerzijds goed zou afgaan maar, laten we even wel wezen, toch totaal niet bij mij zou passen. Die kloosternonnen om me heen zouden dan allemaal wel heel onaantrekkelijk moeten zijn en blijven. Je hebt als vent en vrouw toch ook nog eens je gevoelens? Sluit je die dan maar op in een donkere kast? Dat moet bij mijn dan wel een brandkast zijn met een deur van de kluis van de Nederlandse bank. Nee, niet voor me weggelegd. 

Overigens weet ik ook niet of je werkelijk beter functioneert als je celibatair leeft. Diverse dominees zie ik uitstekend werk doen bijvoorbeeld en het grootste voorbeeld voor mij is mijn oudste broer. Hij was priesterstudent, besloot niet te kiezen voor een celibatair leven maar zijn leven wel te wijden aan zijn professie als pastoraal werker. En, getrouwd en met twee kinderen, had hij voor mensen een wel zeer goede referentie waar het bijvoorbeeld ging over vraagstukken met betrekking tot relaties of gezin die regelmatig op zijn pad kwamen. 

Dit land weer een pittig schandaal 'rijker'. En voor mij wederom de bevestiging ' geen vader abt' in een eventueel volgend leven. Er is gelukkig nog veel meer leuks te kiezen.    

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Afscheid van een afstand en toch ook weer zo dichtbij

Afgelopen woensdag, 16 juli om 12 uur, heeft mijn oudste zus, Astrid, afscheid van deze wereld genomen. Nog geen half jaar nadat haar man overleed. 

De laatste 20 dagen van haar leven bracht ze nog in Santpoort-Noord in een hospice met uitstekende verzorging en begeleiding door. Mijn jongste zus en onze schoonzus samen als grote steun en toeverlaten bij toerbeurt om haar heen.

Na mijn oudste broer, die op 26 september 2017 overleed, zijn we van ons ouderlijk gezin nu nog met z'n drietjes over op de slee. Eigenlijk een natuurlijk en vanzelfsprekend gevolg van ouder worden. Afscheid nemen hoort immers ook bij het leven. 

Toch ervaren we een intens droevige periode en drukt het je met je neus op de feiten. Na de jarenlange verzorging van haar man was voor Astrid eindelijk de tijd aangebroken dat ze zelf eens een keertje op nummer 1 kwam te staan. Nog geen week later werd bij haar ineens een vorm van longkanker geconstateerd. Opgewekt mocht ze deelnemen aan een proef van immuuntherapie die haar leven, in haar beleving en voorstelling, nog wel met een jaar of drie zou kunnen verlengen. Wij keken er, met haar en tegen eigenlijk beter weten in, diep in ons hart toch stilletjes naar uit om elkaar in Thailand dit jaar nog te kunnen zien. 

De kuren waren te zwaar voor haar en sloegen niet snel genoeg voor haar aan. Ze besloot om ermee te stoppen omdat het moeheid troef was en vooruitzichten vervaagden. De lichamelijke conditie van haar stortte helaas snel in. 

Na een pittig lichamelijk zwaar leven met een handicap, en tot op het laatste moment veel verdriet, begon afgelopen woensdag de reis naar 'eindelijk weer thuis'. Naar haar man en oudste zoon die ze al zo jong (23) met kanker verloren. 

Enorm eenzaam en diep verdrietig door een helaas verbroken contact met haar jongste zoon, zijn vrouw en haar kleinkinderen een paar straten verderop. Slechts fotootjes en geboortekaartjes pronkte op haar kastje die haar dagelijks met de trieste situatie confronteerde en die vooral richting vrienden en bekenden die haar bezochten, verbloemden dat ze zo intens verdrietig was. Het was haar dieptste geheim leek wel. 

Ik zou er niet aan moeten denken en ben enorm dankbaar dat ik dat met onze kanjers van kids zeker weten niet mee zal maken. 

Haar leven was een leven vol veerkracht. Het hield haar, samen met haar humor, overeind. Ze had ons zo lief. 

Toch liep het ineens razendsnel af. 

Je leeft van hieruit, hemelsbreed zo'n kleine 10.000 km van elkaar vandaan, vanzelfsprekend intens mee. Super fijn dat ik mijn afscheidswoord dat maandagmiddag in de kerk door mijn jongste zus wordt voorgelezen, ongeveer een week geleden en met Astrid volledig bij bewustzijn, nog met haar kon delen.

Hoewel ik een afkeer van alle sociale media heb, kwam en komt het (eerlijk is eerlijk) nu toch super goed van pas. Veel berichten, veel contacten (ook nog met Astrid) ondanks die afstand daardoor toch ook weer zo dicht bij. Met anderen 'om haar bed' in de hospice en met onze honden vredig in rust om ons heen haar afscheid konden we het afscheid van haar leven vieren.  

En ook maandag zijn we in Thailand en Australie op deze manier bij de afscheidsdienst aanwezig. Super dat zoon Rik ons ter plekke vertegenwoordigt.

We hopen dat ze, eindelijk weer thuis, een fantastische doorstart maakt. Met Astrid op nummer 1 waar ze altijd al recht op had en met zoveel liefdevolle zorg 'daar' om haar heen.

Dank je wel voor alle warmte en zorg, ook voor ons lieve zus. Dit is na al die jaren het eerste weekblog dat je niet meer hier zult zien. Dank voor al je reacties. Verdrietig je als trouwe lezer hier kwijt te zijn. 

Tot ziens. Ook van Carlien en Rik. 

Surin, Thailand

Perth, Australie

Zuid-Limburg

Aanvulling 21 juli uitvaart Naald Kerk Santpoort-Noord.

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Een beetje geplaagd door wat stress van een tegeltje

Het grote stuk land waarop we in Surin in Thailand aan het bouwen zijn hebben we gekregen van de vader en moeder van Phatsamon. 

Een klein jaar geleden hebben we in de voorgevel van ons huis een gegraveerde groen marmeren tegel als dank, eer en blijvende herinnering daaraan ingemetseld. In het midden van die gedenktegel staat, in het Thais, de datum 15 juli 2568 (het Boeddhistische jaar hier, voor ons is dat 2025) geschreven.
 
Toen we zo'n dikke vijf jaar geleden aan ons experiment 'Het meditatief ontwerpen & bouwen van een kleine spiritueel centrum' begonnnen hadden we slechts een hele globale inschatting gemaakt van hoe lang het zou gaan duren om die ideeën met z’n tweetjes in de praktijk te gaan brengen. 
 
Vooral niet 'SMART' en ook geen project. Dat geeft te veel druk, brengt de creativiteit om zeep en je geniet zoveel minder. Gewoon een proces zonder stress dat zich ontvouwt. 

Daarnaast hadden we geen bouwbudget, wilden we ons voor geen cent (Thaise Bath) in de schulden steken, en moesten het dus doen met wat gezamenlijke reserves en de inkomsten die we, voornamelijk vanuit mijn pensioen, maandelijks krijgen. We konden gelukkig meestal niet sneller bouwen dan het bedrag dat we daarvan elke maand hadden kunnen sparen maar dus niet spaarden. We kochten er bouwmaterialen en goede gereedschappen van.

Het werd, en is nog steeds, een creatief proces zonder enige stress en van zo goed mogelijke kwaliteit, door gewoon in alle rust aandacht aan ons handwerk te geven.  
 
De vraag die we inmiddels al jaren steevast krijgen is: "Wanneer is het klaar?"
Het vaste antwoord met een glimlach: "Als het af is!"
 
Met alle ideeën die ik nog in mijn hoofd heb is 'Het' denk ik nooit klaar. Ja, natuurlijk als ik op enig moment mijn hoofd neer leg, maar toch. 
Het is voor mij niet alleen een kwestie van geestelijk en lichamelijk in de running blijven. Ik vind het daarnaast veel te leuk om met onze eigen handen dingen te creëren die er voor decennia of langer toe blijven doen. 
 
Het oorspronkelijke plan, waarvan we nog niet van zijn afgeweken, was het bouwen van een woonhuis met drie slaapkamers met veel privacy en een kleine yoga/meditatie sala. In de tuin een labrint en een grote natuurlijke vijver met een pad eromheen en diverse bomen. Aansluitend wilden we voorlopig het grote rijstveld nog maar even laten voor wat dat was. 

Dat idee mondde uit in twee los staande gasten kamer piramides, primair voor als mijn zoon en dochter bij ons op bezoek komen en daarnaast voor vrienden en kennissen en inmiddels ook voor 'vrienden op de fiets' gasten. 

Daarnaast dat labyrint, die vijver, een verhoogde (op de eerste buitenverdieping) yoga/meditatie sala als deel van ons basis woonhuis. Een niet al te groot Westers woonverblijf van diverse gemakken voorzien en gelijkvloers, met grote veranda’s (de Thai wonen voornamelijk buiten) een Thaise buitenkeuken (die nog moet worden aangesloten) en met uitsluitend een slaapkamer voor onszelf. Hoezo privacy?
 

Als ons huis klaar is dan volgt de aanleg op ons terrein, waar nu nog het grote rijstveld is, van een grote vijver met een eiland met daarop ook weer een sala. Om die vijver een aangepland bos om veilige woonruimte te bieden voor de prachtige vogels hier. De eerste jonge boompjes daarvoor is Phatsamon inmiddels op diverse plekken in de tuin aan het opkweken. 
 
Niet SMART zegt in ieder geval vooral ook; geen druk van tijd of wat dan ook. Geen druk van een vast budget, en vooral juist aandacht voor de kwaliteit van het werk. We doen wat we kunnen en wat al af is, is af (en zo netjes mogelijk voor elkaar). 
 
We zijn inmiddels nu een half jaar langer onderweg dan we eerst dachten. Geen probleem want we hebben immers geen planning. Er komt nog wel een jaartje bij. Kwestie van zo gezond mogelijk proberen te blijven, en het leven en afgeronde stappen in onze bouw, zoveel mogelijk als troffeeën vieren.
Dat lukt tot nu toe allemaal prima. Het komt denken we ook nooit af omdat we steeds weer wat nieuws verzinnen en ook regulier onderhoud van dat wat we allemaal al met onze handen gemaakt hebben, vraagt inmiddels wat tijd. Geen probleem.
 
En toch... de laatste drie tot vier weken wat stress. Ik sla inmiddels (tijdelijk) mijn middagdutje over en zweet lekker elke dag, met momenteel dik 90 % vochtigheid en rond de 35 graden Celcius, extra door. Allemaal door dat tegeltje. 
 
Dat tegeltje geeft aan dat we op 15 juli dit jaar, volgende week dinsdag, zijn ingetrokken. Het is de verjaardag van de moeder van Phatsamon die dan 81 wordt. Een extra eer aan haar!

 
En dat was de eerste keer dat we een soort van 'deadline' in ons bouwproces ingebeiteld hadden staan. Dat doen we dus ook nooit meer ;). 
 
Het huis is, met name aan de buitenkant, nog niet af. De buitentrap moet ik nog maken, de zonwering rondom het hele huis, bestrating, de buitenvloer en ruimte voor ons noodaggregaat, een kattenhuis met buitenverblijf, en nog zoveel meer. En niet te vergeten, op dit moment, het gasten toilet en de afwerking van de keukenberging in ons huis binnen. 
En toch... die eerste nacht in het nieuwe zelfgebouwde huis slapen moet komende dinsdag gaan lukken. Stilzitten is er in ieder geval nu effe helemaal niet bij. 
 
Eergisteren heeft de nieuwe keuken van de keukenleverancier nog een servicebeurt gekregen, de afgelopen weken zijn veel inrichtingsstukken die we besteld hadden afgeleverd. Als klap op de vuurpijl kregen we gisteren de nieuwe meubels. Zondag komt ons bed (dat ik zelf nog wat ga aanpassen/verhogen). 
 
Alle elektriciteit werkt vlekkeloos, verlaagde plafonds zitten er voor de slaapkamer, badkamer en inloop kleding kast in. 70 rollen Stay Cool isolatie zijn in het dak en verlaagde plafonds verwerkt, airco’s werken, en ga maar door. Binnenkort foto's bij het volgende bouwblog. 

Top om af en toe even stil te staan en te kijken naar het resultaat van dat wat we gemaakt hebben van geld dat, nog steeds verantwoord, niet op onze spaarrekening staat maar is omgezet in zoveel waardevols en moois waar we nu, en elke dag, zelf enorm van genieten. We zijn er super dankbaar voor. 
 
Het is een paar weken (tijdelijk) effe stressen. Niets mis mee omdat het is te overzien en omdat we toch gezond deze 'deadline' willen halen. Ik voel het ook. Mijn lichaam geeft het keurig netjes aan.  
Na de 15e gaan we weer lekker terug in ons oude ritme maar dan wel vanuit een, in onze ogen, fantastisch mooi en vooral energierijk huis waar heel veel aandacht aan is en wordt besteed.  
 
We kijken, met onze vier 'viervoet-dochters', uit naar dinsdag!

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com