Afgelopen woensdag liep ik nog eens rond op het wellness resort in Mae Rim waar ik jaren lang met veel plezier en passie gewerkt heb. De tranen schoten me, wederom, in de ogen.
Gebouwen zijn deels ingestort en totaal door de natuur overwoekerd. Hotelkamers zijn open gebroken en half leeg geroofd. Balkons verrot. Het zwembad (hiernaast) mag de naam zwembad niet meer dragen (misschien alleen nog voor de kikkers die er nu gebruik van maken) en alle pompen en filters zijn gestolen. Buggies verrot, van de taxi's de wielen gestolen en meer onderdelen weg. Alles vanzelfsprekend meer dan smerig in de natuur met het klimaat hier. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
En al die fantastische herinneringen van toen kwamen terug en maakten me, bij dit aanblik, ontdaan. Verdere foto's dan van het zwembad van het resort nu, laat ik ook maar achterwege. Het is meer dan hemelschrijnend. De foto hiernaast van hoe dezelfde plek er eerder uit zag.
Ooit werd het door een Amerikaans/Thais koppel opgezet en was het een van de modernse fantastische plekken om weer eens even op adem te komen met je lichaam en met je geest. Een zalige plek in de natuur. Stafleden die hun aandacht en inzet met hart en ziel aan het bedrijf en aan de gasten gaven. Gezonde voeding, yoga, meditatie, detox programma's, life- & talent coaching en enorm veel meer actititeiten die je weer eens bij jezelf thuis lieten komen.
Diverse grote groepen huurden de plek af voor het organiseren of krijgen van retraiteprogramma's. In yoga, meditatie, tantra en wat al niet meer. We hadden veel jaarlijks terugkerende gasten uit Europa en USA die een detox programma volgden en het was altijd weer een fijn weerzien als ze er weer waren.
De oprichters moesten door prive redenen het hotel verkopen en er kwam een Chinees die het opkocht en overnam. De man was omringd met adviseurs en had zat vrienden met geld die het wel zagen zitten om in het resort te investeren.
Nou zijn er, verhoudingsgewijze, niet veel Chinezen die een business opzetten die niet loopt. Helaas, in 'onze' situatie verliep het toch wat anders.
Eerst werd er in het hotel, de receptie, het restaurant, de keuken, het Spa-gedeelte, de tuinen en noem maar op stevig geinvesteerd. Er werden diverse gespecialiseerde binnehuis- en tuin architecten voor ingehuurd. Het werd werkelijk nog mooier en aantrekkelijker dan het allemaal al was.
En toen foto's voor de nieuwe brochure's en de Chinese website's en sociale media.
Zelfs bekende Chinese sterren werden voor even ingevlogen voor marketing doeleinden en ook ik werkte mee aan interviews voor de Chinese televisie.
En toen kwam de aap uit de mouw. Deze nieuwe Chinese eigenaar had en heeft werkelijk de ballen verstand van het runnen van de hospitality-, wellness- en gezondheidsbranche. Laat staan van klantenbinding. Al zijn adviseurs en adviseuzes ten spijt.
Hij verdubbelde zijn prijzen, richtte zich op de Chinese markt en huurde externe managers in die het over het algemeen na ongeveer een half jaar wel voor gezien hielden. Alles draaide om geld en op welke manier dat binnen kwam maakte hem niet uit.
Manager na manager voerde vernieuwingen en veranderingen in. Zo werd het resort 'aantrekkelijk' gemaakt met grote drijvende zwanen in het zwembad, een kinderboerderij en kinderattracties om gezinnen aan te trekken.
De terugkerende gasten bleven weg door de meer dan belachelijke prijzen en de herrie, ruzies en het geschreeuw die de nieuwe gasten teweeg brachten.
De vrienden investeerders werden ongeduldig doordat inkomsten achter bleven. Personeel (ook ik) werd, zonder enige aankondiging, niet meer betaald en sociale premies werden niet meer afgedragen. De eens zo gepassioneerde Thaise stafleden konden de Chinese gasten wel schieten en zo ging de spiraal razendsnel naar beneden.
Ook de overheid liet op enig moment van zich horen. De Chinees vertrok, was zijn leven op enig moment zelfs niet meer zeker, en liet zijn neus niet meer zien. Gezichtsverlies is iets dat in Azie een grote rol speelt. Grote schulden bij de bank werden niet meer afbetaald en inmiddels is de ruine door bank in beslag genomen. Of iemand hier ooit nog zin in heeft en geld in wil steken is voor mij een vraag.
Nog heel veel mensen zitten op geld van hem te wachten. Ik overigens ook hoewel ik de hoop maar heb opgegeven.
Geldzucht en mismanagement, en dit is maar een voorbeeldje, maken ook aardig wat kapot. Het steeds triestere aanblik blijft...
Frans Captijn