Afgelopen vrijdagmorgen om 6 uur waren we gelukkig weer veilig thuis in Surin. We hadden er weer een nacht trip van meer dan 13 uur met onze roedel van vijf huisgenoten in onze Mazda-2 op zitten.
Na alle inspanningen in ons bouwproces waren we er aan toe om weer even een paar weken vakantie te nemen. Dat doen we in het townhouse in Mae Rim, Chiang Mai. Dit keer was het ook nog eens mooi te combineren omdat ik mijn paspoort in Chiang Mai kon verniewen in plaats van op de ambassade in Bangkok. Nette service voor Nederlanders in Thailand.
Toch waren we sneller terug dan we hadden gewild. Het was doodeenvoudig een stomme keuze van ons om juist in maart naar Chiang Mai te gaan.
Zo'n dikke drie maanden, van half februari tot en met half mei, is het er meestal erg slecht toeven. Maart spant daarin de kroon. Mensen leren het nooit en draaien willens en wetens de natuur in die periode de nek om met het afbranden van vegetatie en bossen. De aanslag op hun eigen gezondheid en die van inwoners en toeristen nemen ze maar met een korreltje zout. Het draait immers om geld... De gigantische ongezonde luchtverontreiniging plaatst Chiang Mai regelmatig als aanvoerder van de wereldranglijst verontreiniging in die periode.
Zowel Phatsamon als ik hebben veel last van die rook en om nu met een speciaal masker op 'lekker' van je vakantie te genieten is niet ons ding. Na de paspoort vernieuwing dus, helaas, gelijk terug gevlucht naar Surin. Over het algemeen een veel betere luchtkwaliteit daar hoewel we in die periode ook niet helemaal aan luchtverontreiniging ontkomen.
Genoeg daarover. Nooit meer in die periode dus.
Mensen die mijn blog volgen weten dat we er sinds een half jaartje twee puppies bij hebben gekregen. Dat brengt de hondenroedel op vijf.
Met onze honden Kadhow, Cupid en Singto, hebben we al vaak met de auto de trip naar Chiang Mai gemaakt. We hebben immers 'ja' tegen ze gezegd en hebben de verantwoordelijkheid voor ze. Een goeie oppas die we vertrouwen of een hondenopvang die voor ons goed voelt en aan wie we de zorg tijdelijk over kunnen dragen, hebben we niet. En ja, dat is vanzelfsprekend ook onze eigen keus. En dus... mee of thuis blijven.
Een grotere auto is over een jaartje of twee wel de wens maar zit er financieel, door onze bouw nu effe niet in. We willen ons er niet voor in de schulden steken. Zit niet in de genen, en dus nog even doorsparen.
De vraag om het dit keer met onze roedel van vijf te proberen kwam dus op. Zoals gezegd 'mee of allemaal thuis blijven'. Overigens is ook die laatste optie geen enkele 'straf'. Het is hier altijd vakantie en prima toeven.
Het is gewoon mijn probleem. Als ik er niet uit ga dan blijf ik hier door klussen en, ervaring heeft me geleerd dat ik hier toch maar beter dan effe een paar keer per jaar voor een aantal weken weg moet zijn.
We zijn een paar keer met alle vijf gaan proefrijden om te kijken hoe dat ging en die testen waren geslaagd.
Let wel, bagage hebben we bijna niet omdat we ook voor een paar weken spullen genoeg in Chiang Mai hebben en/of daar kopen. Maar toch... vijf honden in een Mazda-2 Hatchback is toch een uitdaging kan ik je zeggen.
Na de geslaagde test zijn we het avontuur aangegaan. 'Allemaal mee' dus en... met succes.
We reizen over het algemeen 'snachts.
Hoewel we airco in de auto hebben is het overdag veel en veel te heet voor de honden en duurt de trip ook nog eens anderhalf keer zo lang door het vele verkeer. De trip is exact 900 km maar de wegen zijn niet vergelijkbaar met de wegen in Nederland en de max. snelheid is zo goed als overal 90 km per uur. Daarnaast gebeurt er veel op straat. De laatste keer, bij een natuurpark, dook er ineens in onze koplampen een wandelende olifant in het hartstikke donker op die aan de wandel was. Net op tijd kunnen ontwijken. Afgevallen lading, rubber covers van vrachtwagenbanden, onverwacht overstekende honden, soms een kadaver van aangereden dier, dronken bestuurders en onverlicht rijdende scooters, auto's en vrachtwagens. Een aardig onveilige onderneming inderdaad waarbij je goed op je hoede moet zijn en dan nog natuurlijk.
De oudste, Kadhow, met een beetje bagage in de achterbak. De andere vier op de achterbank waarbij we de beenruimte achter de voorstoelen hebben opgevuld voor wat meer plek.
Ze zijn allemaal enthousiast van autorijden en natuurlijk was het ook wat afzien.
En, hoewel steeds niet met vijf tegelijk, naar diverse activiteiten mee.
Allemaal goed gelukt en spelen en ontspannen troef ondanks die slechte lucht.
Over een tijdje een volgende reis maar weer.
Frans Captijn
