Mijn dochter werkt in Australie dagelijks met paarden. Prachtige en uitmuntend goed verzorgde dieren. Ze gaat er zelfs mee het speciale zwembad dat haar baas voor ze heeft laten bouwen mee in. Nee echt, ik ontspoor niet het is de waarheid.
Ze vertelde me pas dat mensen, als ze de paarden zien en met haar baas praten, regelmatig opmerken: "Wat een pracht dieren. Ze zouden moeten kunnen praten". Haar baas geeft dan steevast als antwoord: "Dat doen ze ook maar mensen luisteren niet".
Een lachwekkend antwoord maar als je er even bij stilstaat klopt het ook als een bus.
Nu herinner ik me als jong jochie nog de tv-serie van 'Mr. Ed, het sprekende paard' dat in de jaren zestig werd uitgezonden (foto hierboven) maar dat was natuurlijk maar gein. En toch... een begin van gewaarwording.
Zowel mijn dochter als mijn zoon, ook nog eens als voormalig dierenverzorger, en ook Phatsamon en ik, zijn dierenvrienden. En met ons gelukkig nog heel veel andere mensen.
We zijn er zeker van dat dieren geen beperking van dat spreken bij communicatie hebben. Mensen misschien juist veel meer.
Het gebruiken van onze energie zit net als bij dieren in de genen. Dieren gebruiken het van nature en hebben het, misschien wel omdat ze het zonder dat letterlijke 'praten' moeten doen, spelenderwijze ontwikkeld. Wij lijken het tijdens onze opvoeding in heel veel gevallen ontleerd te zijn. Tijdens woede uitbarstingen bijvoorbeeld komt het toch ongecontroleerd als een soort van lavastroom naar buiten.
Ik begin mijn blog dan ook bewust met het woord 'voel' in de zin die begint met; ik voel je denken...
Praten is voor ons mensen een basis voor communicatie. Communicatie echter is zo gigantisch veel meer dan praten en schrijven of beelden op 'sociale' media delen.
Echte communicatie gaat over diepere energie verbinding. Dieren hebben dat als geen ander. Mensen gebruiken dan wel, net als dieren, lichaamstaal maar vaak is die (kijk maar op al die prachtige plaatjes van geluk op Facebook bijvoorbeeld) aardig verdraaid.
Dieren daarentegen zijn en blijven echt. Als dieren elkaar niet moeten dan moeten ze elkaar gewoon niet. Ze spelen dan geen spelletje met elkaar omdat het wel eens voordelig voor ze uit zou kunnen komen (netwerken). Nee, helder, over en uit.
En als dieren met jou geen klik ervaren dan hebben ze dus geen klik. Daar is ook helemaal niets mis mee en er mankeert niets aan je. Er is gewoon geen klik. Ik zie dat hier aan mijn zwager in ons dorp. Altijd lachen. Zijn eigen hond en onze Cupid (die er geboren is) hebben verbinding maar anderen hebben niets met hem. Je kunt en hoeft de hele wereld ook niet lief te hebben.
Ook tijdens management trainingen heb ik gezien hoe bijvoorbeeld paarden omgaan met een stijl van leiding geven of geen leiding kunnen geven op een natuurlijke manier. Ze werken als spiegels waarvan je zo enorm veel kunt leren.
Dieren, we zien het hier aan onze honden, katten, de vele vogels en ook de koeien en waterbuffels van onze buren doen het anders. Vaak ook veel beter.
En toen wij thuis nog paard illeta hadden hebben we dat ook ervaren.
Dieren gebruiken al hun zintuigen ook veel beter dan wij en pikken daarmee communicatie- en verbindingsenergie feilloos op. En ze tonen dat met hun hele uitdrukking, bewegingen en soms ook nog met wat geluid. Maar je moet wel willen 'luisteren'.
Ik onderstreep dus de opmerking van de baas van mijn dochter in Perth.
Dieren kunnen zeker weten praten!
Ik ben toch niet gek? ;)
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten