Stemmen kopen, democratie om van te lachen.

Democratie, een groot goed en blij om niet in een dictatuur te hoeven leven. 

En toch is in mijn ogen 'ware' democratie soms ver te zoeken en, als je er heel even doorheen prikt, ook soms om te lachen. Het draait immers ook hierin om geld, persoonlijke belangen, positie, zaken doen, en macht. Eigenlijk niets nieuws. En soms vraag je je af of lijsttrekkers daadwerkelijk gaan voor het gemeenschappelijke belang of voor hun eigen (gemeenschappelijke) belang. 

We zagen het bij de afgelopen verkiezingen in Amerika waar je voor een stem op een persoon dagelijks een miljoen dollar kon winnen. Hoezo beinvloeding van mensen waarvan je weet dat ze graag, zeker gratis, een gokje wagen. 

Een rechter bepaalde dat het op deze manier krijgen van stemmen acceptabel is en dus ook mocht doorgaan. Kortom, wat je er ook allemaal van vindt, het is dus gewoon legaal. 

Werkelijke belangen voor het land of de gemeenschap verdwijnen bij kiezers ineens als sneeuw voor de zon als er met geld gestrooid wordt. Het spaart je ook nog tijd. Als je er al echt een beetje in geinteresseerd zou zijn geweest, hoef je je nu immers in de verkiezingsprogramma's van de partijen en lijsttrekkers ook niet meer te verdiepen. Of die programma's nu waarheid zouden worden of niet. 

Of het de democratie ten goede komt is vanzelfsprekend de vraag en of er echt wat verandert/verbetert in een volgende periode blijft immers ook altijd maar de vraag..  

Hier is het niet anders. Er gaat geen jaar voorbij of er zijn weer voor een of ander iets verkiezingen. Weken lang rijden er vanaf zes uur 'smorgens pick-ups door de straten beplakt met de pamfletten van een of andere, uitnodigende lachende, lijsttrekker. Met grote luidsprekers wordt, vooral hard want iedereen moet immers de boodschap horen, vrolijke muziek gespeeld en wordt de lijsttrekker stevig aangeprezen. En is de ene luidsprekerwagen voorbij dan rijdt even later de volgende de straat weer in van een andere partij.

Overigens lijkt zes uur in de ochtend vroeg maar dat valt nog wel mee. Het dagelijks leven is hier dan voor de meeste mensen al volop gestart. 

Ook langs alle wegen kun je de pamfletten met dezelfde foto's en de lijstnummers niet missen. Je struikelt er haast over.  

Ik moet altijd lachen. Mijn schoonmoeder stemt altijd op de lijst die haar het meest betaalt. Het meest betaalt? Yep. Namens de lijsttrekkers komen mensen bij je aan de deur en bieden je een bedrag in contanten aan voor een stem. Een soort Amerika campagne's in het klein. Een soort van handel. En niet voor niets. 

Aan de lijst(trekker) zit een heel netwerk verbonden dat van de keuze profijt kan hebben. Niets anders dan wat er nu weer in Amerika gebeurt. En iedereen weet het ook, praat er publiekelijk niet al te veel over, en glimlacht als ze het er onder elkaar over hebben wat de stem hen heeft opgeleverd.

En hoewel Phatsamon neutraal wil blijven en haar moeder beweegt om na te denken over haar keuze en de verkiezingsbeloftes, kiest haar moeder toch steevast voor die gene die het meeste betaalt. Wat de uitgangspunten van de persoon of partij meestal ook zijn. Ze vindt dat ze dat aan haar levensovertuiging verplicht is omdat ze het geld immers als een soort van zakgeld heeft aangenomen. Goed om aan de dorpstempel te doneren en punten te scoren voor een beter volgend leven is de gedachte erachter bij haar. 

Afgelopen weekend hadden we hier weer zo'n 'feestje'. Dit keer voor een of ander provinciaal orgaan.  

In mijn ogen is het in die situaties wat ondoordachte gekochte democratie. 

 

Maar wie ben ik? Amerika trekt me niet. En hier ben ik maar, overigens super dankbaar, te gast. En natuurlijk heb ik geen enkel stemrecht. Ik ga er dus niet over en ken de achtergronden ook onvoldoende. 

Voor mij dus ook niet dat 'zakgeld'. Dat is dan weer jammer voor Phatsamon omdat zij het zou doneren aan straathonden projecten. Aan tempels doneren doen we, zoals ik al eens eerder schreef, immers niet meer. Daar zorgt haar moeder wel voor. 

Ik kijk slechts van een afstandje naar deze manier van de invulling van leiderschap in democratieen, in overigens heel veel landen natuurlijk, met een glimlach tegen dat schouwspel aan.  

En wat hier betreft? Geen reden om te klagen. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Belachelijke, gevaarlijke, huizenprijzen. De zeepbellen van stenen, betonplaten, etc., en een dak.

Mijn eerste huis, een hoekwoning in Doetinchem, kocht ik in 1983 voor negenenzevenigduizend gulden (36 duizend Euro). Nachten lag ik er van wakker of ik de hypotheek van de, toen Doetinchemse Spaarbank aan het Raadhuisplein, in dertig jaar wel kon afbetalen. Nu, eenenveertig jaar later, is de verkoopprijs van datzelfde huis, zag ik op Funda, 308 duizend Euro. Ruim 8,5 keer duurder. De bouwmaterialen zijn overigens nog steeds diezelfde van toen.

De gemiddelde huizenprijs in Nederland is tot nu toe dit jaar, 2024 (Bron: Makelaarskosten punt NL) 432 duizend Euro. De zogenaamde 'Kosten Koper' komen daar natuurlijk nog bij. Een kleine half miljoen Euro dus.

Het mag niet meer, vergane glorie en 'oud denken', maar het zit me nog steeds in de genen. Dat is ruim een miljoen gulden. Om van te duizelen maar het gaat als zoetje broodjes over de toonbank. 

En je moet je dan ook nog afvragen wat je daadwerkelijk aan woonoppervlakte en tuin voor dat geld krijgt. Al zeker in de randstad, als je daar voor die prijs nog wel iets kunt vinden. Prijzen per vierkante meter 'woonoppervlakte' van rond de vier duizend Euro zijn schijnbaar heel normaal... 

Hier zou je er op dit moment, in meer dan 80% van het land, een fantastische villa met pracht prive zwembad en een onder architectuur aangelegde tuin op een mooi stuk grond voor hebben. Maar goed, daar moet je dan ook maar de mogelijkheden voor hebben. Toch zegt het in mijn ogen veel...

Geld voor... bouwmaterialen. Voor stenen, betonplaten, en wat al niet meer en vooral voor (de omhulling van) lucht... 

En woon je in een rijtjeshuis, een appartement of een twee onder een kap woning, dan mag je met je buren de kosten van de belangrijkste van die bouwmaterialen ook nog eens delen. 

In Thailand zijn Phatsamon en ik al jaren in ons bouwproces onderweg. Een fijn stuk grond waarop we inmiddels met eigen handen al veel gebouwen voor ons prive 'Piramide retraite centrum' hebben neergezet. We zijn inmiddels net in de afbouwfase van ons slotstuk, het hoofdwoonhuis. 

Nauwgezet houden we de uitgaven van de materialen en gereedschappen die we nodig hebben in een bouwuitgavenboekje bij. De Thai verklaren ons voor gek en de bouwmarkten genieten van ons. We kopen kwaliteitsproducten, en ja, die hebben een prijs. Ze zijn dan wel duurder maar in onze beleving, uiteindelijk, veel goedkoper omdat ze langer mee gaan en een fijner wooncomfort geven. Al zeker in het extreme klimaat hier. 

Inmiddels kunnen we al richtinggevend de balans een beetje opmaken. Tot nu toe hebben we ca. 75 duizend Euro aan materialen, transport, gereedschappen en zelfs inrichting, uitgegeven. 

Ons huis heeft van dat bedrag tot nu toe 38 duizend Euro aan materialen gekost. Vanzelfsprekend ook aan bouwblokken en betonplaten maar ook inclusief Duits Hafelle sanitair en kranen, een Westerse keuken met inbouwapparatuur, Siemens electriciteitsinstallatie, hoge kwaliteit ramen en deuren, een Stiebel Eltron boiler, keramische geglazuurde dakpannen, gevelbekleding, een speciaal ontwikkeld rioleringsysteem, etc.. 

We denken dat daar het komende ca. anderhalf jaar nog zo'n twaalf tot vijftien duizend euro bij gaat komen aan onder andere vloerafwerking, twee aircondition units, dikke glas/steenwol isolatie, en inrichting/meubilair. 

Kortom, aan materialen, gereedschappen en inrichting zullen we voor het huis op zo'n dikke 50 duizend Euro, en voor het hele project rond de 90 duizend Euro uitkomen.

En inderdaad zijn de prijzen van materialen hier lager dan in Nederland hoewel dat lang niet altijd opgaat. Onze dakpannen bijvoorbeeld zijn 2,5 Euro per stuk en ook de keuken kent een westers prijskaartje.

En natuurlijk, doordat Phatsamon en ik alles samen bouwen, hebben we nagenoeg geen kosten aan personeel. Vanzelfsprekend scheelt dat een heel stuk en... we hebben er de tijd voor en de keuze voor gemaakt, om het allemaal zelf te doen.

 

Zalig, geen hypotheek of schulden waardoor je uiteindelijk ook nog eens een veelvoud van de koopprijs van die bouwmaterialen aan een leningverstrekker moet terug betalen. En spaargeld hadden we nauwelijks omdat we lekker nu leven en met onze inmiddels negen dieren zoveel mogelijk plezier willen maken en willen genieten. Hopenlijk blijven we dan ook nog lang gezond. 

Hoe we het dan gedaan hebben?  

Al vanaf de start van onze bouw (bijna vijf jaar geleden), besteden we een deel van mijn pensioen en inmiddels nu ook mijn AOW om bouwmaterialen van te kopen. Samen kunnen we niet 'sneller' bouwen dan we die materialen, voor het geld dat we hebben, kunnen kopen en verwerken. Dat werkt heerlijk en zonder enige stress. Stap voor stap, met aandacht, en alles wordt direct betaald. Echt, dat draagt, anders dan mijn eerste hypotheek in Doetinchem, bij aan super goed slapen. 

Vaak krijgen we de vraag wanneer het 'af' is. Steevast is mijn antwoord "Als het af is". En mijn kids zeggen dat ik dan wel weer een nieuw project onder handen zal nemen omdat ik, anders dan bij meditatie, niet kan stilzitten. 

Als ik van mijn zoon, en vrienden en kennissen, over de huizenprijzen in Nederland hoor en zie, dan zwingen die prijzen de pan uit. Werkelijk te belachelijk om over te praten. Mijn dochter in Australie kampt daar met hetzelfde fenomeen.

Het is absoluut niet realistisch meer en banken en makelaars varen er wel bij. Ik weet niet hoe het zover heeft kunnen komen. Ik denk dat de hebzucht van verkopers die (geholpen door makelaars en banken) steeds meer opbrengst willen, gestegen prijzen en loonkosten, en krapte op de woningmarkt, zeker een bijdrage leveren.

 

Je zult maar met een huis in deze tijd voor het eerst willen starten...

Als je er even bij stil staat is het toch te belachelijk voor woorden dat je in veel gevallen, voor tenminste 30 jaar, twee inkomens nodig hebt en krom moet liggen om je hypotheek te kunnen afbetalen? En dat, in de meeste gevallen, in een situatie waarin je nog jong en gezond bent, in de opbouw van een gezin, en zo veel meer van je leven zou willen genieten. Het blok aan het been van een hoge hypotheek levert daarvoor in de meeste gevallen aardig wat beperkingen voor op. 

Als je het op de keper beschouwt, koop je immers zoals gezegd stenen, beton, vloer- en dakplaten, dakpannen, etc. die ruimten gevuld met lucht omhullen, en je bij regen en wind beschermen. 

En ja, je betaalt natuurlijk ook voor de geleverde arbeid van dat bouwen, voor belastingen, en ook wat voor de aantrekkelijkheid van de plek waar je woont. 

Maar moet dat dan zo uit de klauw lopen en trappen we daar massaal allemaal in? Je/een 'thuis' moet je er nog steeds van proberen te maken. Maar dat kan toch eigenlijk niet de reden zijn om er dertig jaar voor krom te moeten liggen? 

"Je zult wel moeten, heb je een andere keuze?" hoor ik je zeggen. 

Deze markt is volledig verziekt en is verworden tot een grote zeepbel. Een gevaarlijke situatie en een kwestie van tijd tot die bel een keertje barst. Niemand die er een rem op zet omdat het een aantrekkelijke manier van steeds grotere zakken vullen blijft. 

Het is slechts aftellen tot een volgende crisis die de economie weer hard raakt. En blijft die zeepbel dan in takt?

Iedereen, als kind al bij het bellenblazen, weet wat er gebeurt als die zeepbel barst. 

Ineens sta je weer in de werkelijkheid met een wel zeer groot probleem en banken zijn op dat moment zeker weten niet thuis anders dan met het eisen dat ze hun aan jouw geleende geld, met toeslagen, van je terug willen hebben.   

Heb ik dan de oplossing of de wijsheid hierover in pacht? Zeker weten niet. Mensen zitten opgesloten in het systeem dat om hen heen ontwikkeld is, we met z'n allen hebben laten ontstaan, en in stand houden. 

Misschien vergt het toch creativiteit om ergens zelf een stukje land te vinden en zelf te (laten) bouwen. Zeker weten dat die prijs stukken lager uitvalt dan de vraagprijzen van woningen tegenwoordig op de markt. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Uilenvisite

Afgelopen week was het weer zover. 
We openden de deur van ons huis dat we aan het afbouwen zijn en pardoes zat daar, inmiddels voor de tweede keer in korte tijd, weer een uil in onze toekomstige slaapkamer. Binnen gekomen door de ventilatie unit pijpen of de sparingen voor de afzuigventilatoren die we in de achtergevel hebben gemaakt. 

We worden blij van deze fijne en mooie bezoekers. Voor ons een goed teken. Ik vertel het in dit blog.

 
Na twee jaar komen hier gelukkig diverse vogels weer terug. 

De kapper van ons dorp roeide twee jaar terug de vogelstand rond onze bouwlocatie op een 'vakkundige' manier, met grote netten, uit. De vogels gebruikte hij, gegrild, als snacks bij zijn borrels met vrienden. Cultuur hier waarmee hij, althans rond onze plek, tot nu toe gelukkig weer gestopt is, nadat Phatsamon hem verteld had hoe wij van vogels om ons heen genieten. 

Veel nieuwe Kingfishers/ijsvogels, koerijgers, en andere vogels komen langzaam weer terug. Uilen inkluis. Op onze CCTV camera's zien we de jonge uilen in de nacht ook komen en gaan om te jagen op ons terrein. Waarschijnlijk omdat we wat sfeerverlichting op ons terrein hebben. Dat licht trekt insecten, gekko's en ander 'lekkers' aan. Voor hen heerlijke snacks. 

Wij vinden die uilen hier fantastisch. De Thai denken er anders over. 

De Thaise (Aziatische) cultuur is doordrenkt met alles wat maar naar 'spirits' / 'geesten' ruikt. Vanaf hun geboorte groeien kinderen er mee op en worden er vooral bang voor gemaakt. Niet dat ik helemaal niet in geesten geloof maar, voor mij, is het hier totaal doorgeslagen. 

Regelmatig hebben we er samen ook plezier om. 

In onze TED's (Talk, Eat, Drink, place) hebben we naast een aircondition unit ook een wand-ventilator. Een jaar of twee geleden begon het ding ineens vanzelf te ventileren. Beetje vreemd natuurlijk. Toen ging hij ineens van stand 1 in de versnelling naar stand 3. Even later ging hij ook in de 'swing' stand. 

Hoe kan dat? Phatsamon kwam direct met haar verklaring dat het misschien een geest was die ons iets te vertellen had. En... ze had achteraf helemaal gelijk maar het was wel om heel erg, gelukkig samen, te lachen. 

Ik haalde het apparaat van de muur en demonteerde het. De geest vloog, toen ik de achterkant eraf schroefde, pardoes uit de ruimte van de electrische printplaat. Het was een baby gekko die er door een kleine opening ingekropen was en met zijn of haar pootjes de contacten aanraakte. 

Het gebeurt regelmatig. Ook in de ventilatoren van onze twee piramides. Steevast vraagt Phatsamon me nu, als ze het weer opmerkt, of ik even de geest wil verwijderen. 

Die uilen voorspellen in deze cultuur niet veel goeds. Ze worden gezien als onheilsbodes (overigens nog steeds ook naast wijsheid) en worden gekoppeld aan zwarte magie. Mensen zijn er over het algemeen bang van omdat het nachtdieren zijn die vanuit de cultuurbeleving gekoppeld zijn aan de dood. 

Nu weet iedereen dat je met je geboorte al de garantie mee krijgt dat je op enig moment weer dood gaat. Het is een normaal en natuurlijk gegeven. Niets om bang voor of over te zijn dus. 

En iedereen weet ook, dat we maar 'mensen van de dag' zijn. Het kan maar zo ineens voorbij zijn. Of een uil dat dus aankondigt? Zeker weten, maar daar hoef je geen uil voor te zijn. Een mus, een spreeuw of een merel, doen dat dan natuurlijk ook. En ik hoop op nog maar effe niet. Ik zou graag in ieder geval ons huis helemaal af willen bouwen en daar nog jaren met elkaar van genieten. Maar ik ga daar niet over.  

Diverse mensen die mijn blogs volgen weten dat hond Kadhow in het bos in Mae Rim,  Chiang Mai, ooit een uilskuiken (leuke naam trouwens) vond. Die woonde ongeveer vier jaar bij ons tot hij een vriend of vriendin uit het bos op bezoek kreeg en ik hem op aanraden van mijn zoon vrij liet in de natuur. Ik heb dat dier nooit geassocieert met dood. Anders nog, ik werd er nog levendiger van door het voortdurende plezier dat die leuke vogel in huis en buitenshuis opleverde. Vaak ging hij mee naar de kampvuurbijeenkomsten die ik op het gezondheidsresort organiseerde. Hij zat dan netjes aan een dun kettingkje op een tak van de boom het hele spectakel gade te slaan. Hij was eraan gewend. En in huis vloog hij regelmatig vrij rond en kwam zelfs op een keer vanuit de badkamer boven naar beneden gevlogen met als buit een tandenborstel.   

Uilen worden door verschillende culturen anders bekeken. En als je er wat dieper induikt zie je dat die koppeling met 'dood' een veel diepere betekenis heeft. Het staat voor afronding, verandering, nieuw kansen en vernieuwing en dat is een ander soort 'dood-idee' dan we gemakkelijk in de volksmond gebruiken. 

Zelf hang ik, en hangt inmiddels ook Phatsamon die gek van die vogels is, hierover de culturele beleving van het Sjamanisme aan. 

In die traditie stellen dieren de dierlijke kant van onze persoonlijkheid voor. Nou, met vijf honden en vier katten klopt dat volgens mij wel ;). Ze staan voor joviaal en avontuurlijk, onafhankelijk en veelzijdig, enthousiast en optimistisch. Ze worden gezien als dierlijke gidsen op je levensweg waarbij hun wijsheid en kracht je kunnen helpen. 

Het Sjamanisme stelt dat als een uil je leven invliegt hij of zij je wil helpen om bepaalde dingen onder ogen te zien. En zo iedereen weet is er, als je even uit je hol-modus stapt en de schapen op deze wereld niet volgt, nog aardig wat in de coulises van de wereldshow te ontdekken en onder ogen te zien. 

Hoezo in ons leven dus meer dan welkom?!

'Pyramid Retreat Thailand' en 'Captijn Insight'. Wie weet kan het nog wel eens voor verdere verrijking van 'insight' gaan zorgen. Daarmee kunnen we er voor anderen in de nabije toekomst, als ons bouwproces klaar is, in persoonlijke verdieping en ontwikkeling en zoektocht naar talent weer helemaal zijn. 

Fantastisch die uilenvisites. Niet om bang van te worden maar wat ons betreft om naar uit te kijken en blij van te worden. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Zakelijke gedachten over de doodstraf

Lekker onderwerp Frans! Hoe kom je daar ineens zo bij?

Afgelopen Augustus en September heb ik, geveld door Ischias, op onze bouw ruim zes weken niets kunnen uitrichten. Naast, voor zover mogelijk, oefenen, wandelen en bewegen, bestond de dag vaak uit vele uren plat liggen. Niet mijn ding maar het kon niet anders. Ik moest me aan mijn lichaam overgeven. Inmiddels ben ik gelukkig weer nagenoeg 'back on track'. 

En door die verplichte pauze trapte ik toch weer in de valkuil die ik dacht gepasseerd te zijn. Ik ging het nieuws, dat ik inmiddels maanden de rug toe had gekeerd, toch weer wat volgen. 

Ik zag het, gek genoeg, als wat tijdverdrijf tijdens natuurlijk herstel van mijn fysieke gezondheid. Een slecht idee dat je allerminst vrolijk stemt. Voor mijn geestelijke gezondheid had het voor mij helaas niets goeds in petto. 

Inmiddels ben ik ook met dat afstand nemen van die media gelukkig weer nagenoeg 'back on track'. Het scheelt me waardevolle tijd en negatieve energie.

Dagelijkse bakken ellende, wereldwijd politiek gedoe en spelletjes, en geen dag zonder zware criminaliteit en misdaden over de hele wereld. En dat laatste was de trigger voor dit blog. 

Officieren van justitie die straffen eisen en rechtbanken die straffen opleggen. Burgers die in diverse landen, al dan niet openlijk, soms grote vraagtekens zetten bij de eerlijkheid en betrouwbaarheid van het systeem van de rechtspraak. Er kan immers een aparte wereld achter schuil gaan.  

Straffen. Voorwaardelijk, onvoorwaardelijk, taakstraffen, boetes, TBS, combinaties van straffen, en noem maar op. De termen komen in het nieuws, zo zag ik, dagelijks voorbij in relatie tot het strafrecht. 

Om 'oog om oog, tand om tand' tegen te gaan kennen we het systeem van de rechtspraak. Vrouwe Justitia maakt onpartijdige, weloverwogen, eerlijke afwegingen gebaseerd op vastgestelde regels. Dat is het systeem of hoort het in ieder geval te zijn. 

Ik heb het jaren geleden in Nederland, tijdens een zes weekse stage bij de rechtspraak, van dichtbij eens mogen meemaken.

Je zult maar eerlijke en betrouwbare rechter zijn die, op basis van de wet, zakelijk en zonder emotie, besluiten moet nemen en proportionele straffen op moet leggen. Je moet je in zaken verdiepen, verschillende invalshoeken bekijken, je door de in vele gevallen opgeworpen mist van de meest creatieve en listige raadsdames en heren die verdachten bijstaan, heen moeten worstelen, wetgeving raadplegen, enzovoorts. 

Geen eenvoudige opgave. 

Terug naar die straffen en dan met name het 'onvoorwaardelijke' deel daarvan. 

Ik vroeg me af waar en hoe we al die gevangenen in vredesnaam moeten bewaren en wat dat onze maatschappij allemaal niet kost. 

De website "gevangenenzorg" geeft aan dat een 'gewone' gevangene onze samenleving op dit moment iets meer dan 280 Euro per dag kost. Zo'n kleine 8,5 duizend Euro per maand netto. Vergelijkbaar met een bruto jaarsalaris van ca. Euro 185.000. 

Een op de vier gevangenen die op een dag vrijkomt, zit binnen twee jaar daarna weer vast en 50% van alle gevangenen begaat binnen twee jaar opnieuw een delict.

Nou kan iedereen in zijn leven een fout begaan. Het is goed dat we daarvoor een rechtssysteem hebben om daar straffen en/of maatregelen tegen te nemen. En gelukkig hebben we het meestal over 'kleinere' delicten die de mediaaandacht ook meestal niet halen. Voor de mensen zelf die het overkomt, de slachtoffers, overigens nog steeds een stevig delict met vaak grote en langdurige impact. Het zal je maar overkomen...

Maar die hele grote zaken, met vaak de meest walchingwekkende onmenselijke praktijken die door criminelen worden uitgevoerd, die halen het nieuws wel. En soms geven daders hun daden ook zondermeer en zonder blikken of blozen toe omdat er voor 100% bewijs is, of geleverd wordt. 

Om toch even een idee te geven. Een zware crimineel die veroordeeld wordt tot 30 jaar gevangenisstraf kost onze samenleving, alleen al in geld, dus ruim 3 miljoen euro. Een levenslang gestrafte, iemand dus zonder nog enig toekomst vooruitzicht in mijn ogen anders dan te wachten tot het leven voorbij is, mogelijk nog meer. 

Nederland schijnt in de EU nog het enige land te zijn dat echt levenslange gevangenis straffen kan uitdelen. Het Europese Hof vindt levenslange gevangenis straf in strijd met de rechten van de mens. Op advies van dat hof krijgen levenslang gestraften in Nederland dan ook nu na 25 jaar straf een herbeoordeling. 

In 1870 werd de doodstraf in nederland uit het gewone strafrecht gehaald. De straf werd "wreed en onbeschaafd" gevonden. 

Volgens Amnesty International is de doodstraf een regelrechte inbreuk op twee essentiele mensenrechten. In de eerste plaats schendt de doodstraf het recht op leven. Daarnaast is de doodstraf een schending van het recht om niet gefolterd te worden of een wrede, onmenselijke of vernederende straf te krijgen. 

Wreed, onbeschaafd, recht op leven. Helemaal mee eens. 

En toch, als je het nieuws erop naslaat en de meest gruwelijke, wrede, onbeschaafde, vernederende, methodes ziet die criminelen (massa moord criminelen met witte boorden niet uitgezonderd) gebruiken om anderen van het leven te beroven... Is dat dan geen inbreuk op mensenrecht? Het zal 'oog om oog tand om tand' denken van me zijn.

Moet in die extreme en overduidelijk bewijsbare situaties, als compensatie, de maatschappij voor altijd op blijven draaien voor de zorg en extreem hoge kosten van dit soort delinquenten? En moeten cellen levenslang door zo'n persoon bezet blijven? 

En zo kwam de zakelijke gedachte over de doodstraf in mijn hoofd op. Dat hoeft tegenwoordig helemaal geen wrede, onmenselijke of vernederende levensbeeindiging te zijn. 

Misschien zou je er de maatschappij, de nabestaanden van slachtoffers, en de dader zelf die alleen nog op zijn of haar dood zit te wachten, nog wel eens een gunst mee kunnen bewijzen.

Eigenlijk moet je misschien blij zijn als een dader bij zijn of haar moordpartij zelf om het leven komt. 

Het zijn slechts zakelijke gedachten...

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Een huisdier heeft geen enkele waarde...

Mijn blogs gaan altijd over inzichten en ervaringen die ik opdoe in het land en in de cultuur waarin ik hier woon. Een erg lang blog deze week maar het zit me ook een beetje hoog en het is goed om het van me af te schrijven. 

Als kortere versie kun je eventueel beginnen na het cursief geschreven deel: "Maar terug naar onze belevingen van die afgelopen maand". 

Nog steeds te lang, geen tijd of geen zin? Lekker overslaan. Geen probleem. Volgende week weer een ander blog (overigens met een pittig onderwerp).

Even voorop gesteld. Je kunt een dierenvriend of liefhebber zijn of niet natuurlijk. Daar is niets mis mee en het heeft vaak te maken met wat je in je opvoeding hebt meegekregen of welke goede of slechte ervaringen je ooit met (huis) dieren hebt opgedaan. 

Overigens geloof ik dat ieder mens, als baby al, toch iets van dierenvriend in zich heeft. Ik ken geen baby die niet is opgegroeid met een of andere 'knuffel', een pluche dier, in zijn of haar wieg. 

Ook zie ik kleine kinderen meestal naar dieren toe trekken. Natuurlijk zegt dat niet dat je 'dus' op voorhand een grote dierenvriend bent. 

Als dierenvriend kun je, als je er de mogelijkheden en ruimte voor hebt of krijgt, voor kiezen om al dan niet een huisdier te nemen.

Zelf kan ik me geen moment in mijn leven herinneren dat ik thuis geen huisdier(en) om me heen had. Hetzelfde geldt overigens voor onze twee kids. Die twee hadden, naast onze huisdieren thuis en ons paard, zelfs het 'geluk' dat hun moeder heel vaak in kinderboerderijen hielp en onze kids gingen dan mee. Op een speelse manier kregen ze omgang met allerhande dieren. Tot op de dag van vandaag gaan ze in dieren op en gaan ze er mee om. 

Van huis uit kreeg ik ook mee dat, als je al een huisdier hebt, je er de zorg voor hebt en verantwoordelijkheid voor draagt. Meestal een, verhoudingsgewijze, niet al te grote opgave waar je in mijn ogen heel veel plezier voor terug krijgt. En ja, het kan ook beperkingen met zich mee brengen. Soms vergt het wat organisatietalent. Maar een dier is geen wegwerpartikel...

Hoewel...

Culturen verschillen en dat hebben we de afgelopen maand hier weer eens stevig ondervonden. 

Hier, en al zeker op het platte land, heeft een huisdier, in heel veel gevallen, geen enkele waarde. Het wordt openlijk om ons heen verteld en met ons gedeeld. We ervaren het ook. 

Een kip of een koe, als voorbeelden, brengen uiteindelijk wat op. Maar een hond of kat kost alleen maar geld, is zorg en je krijgt er niets voor terug (is de beleving van velen hier althans). 

Vroeger, en heel soms nog steeds, werden honden gegeten. Ze werden zelfs in de dorpen opgehaald en je kon er een plastic emmer of afwasteil voor krijgen. Met tranen in haar ogen vertelt Phatsamon deze jeugdervaring heel af en toe. Gelukkig ruilde haar vader en moeder hun honden en katten nooit in. Maar ze ziet nog steeds het beeld van de pickuptruck volgeladen met 'ingeruilde' honden en de stapel plastic teiltjes die gestaag slonk.

Je struikelt in dit Aziatische land haast over de honden en het wemelt er van de katten. Als je die dieren van dichtbij bekijkt zitten ze vaak vol kale plekken, onder de schurft, vlooien, teken en beten. Dingen die eigenlijk heel eenvoudig te behandelen zijn, maar ja, dat kost een klein beetje geld. En castreren of steriliseren? Bij hoge uitzondering. 

Top initiatieven daarvoor worden meestal door buitenlanders in het leven geroepen en ook een van onze fijne princessen (Chulabhorn) hier geeft oprecht een zeer goed voorbeeld met haar reizende dierengeneeskunde caravaan door de provincies. Ze biedt er gratis sterilisaties mee aan.  

Maar mensen zelf geven dat geld hier, in het algemeen, daar niet voor uit. 

De tempels en monniken staan voor het geven van, regelmatig waanzinnig hoge,  sommen geld op het allerhoogste plan. Het heet 'Tamboen' of 'Merrit'. Je scoort daar veel punten mee voor een beter volgend leven zo is de opvatting. Het verzorgen van een hond of kat bijvoorbeeld levert je nauwelijks punten op. 

 

Zoals gezegd, andere cultuur waar ik soms, met de pet nog steeds niet bij kan. Voor mij staat het haaks op de in mijn ogen enorm goede leer en levensfilosofie van hier, maar wie ben ik.  

En heb je last van de huisdieren van een ander, en er wordt niets tegen die overlast gedaan, dan biedt gif ook regelmatig de 'oplossing'. Ik weet niet wat dit dan voor Karma oplevert. Ik heb het in Chiang Mai en ook hier in Surin inmiddels een aantal keren gezien en vind het meer dan schandalig om dieren zo te laten lijden en aan hun einde te brengen.  

Er gaat ook voor mij geen week voorbij of ik zie doodgereden zwerfdieren op de wegen. Huisdieren zijn en worden over het algemeen aan hun lot overgelaten. Nogmaals, er zijn ook diverse mensen die er weldegelijk om geven. Je treft ze in de dierenwinkels die hier zijn gelukkig ook aan. 

Maar terug naar onze belevingen van die afgelopen maand. 

Het begon op 1 oktober. Ik reed op de scooter op de provinciale weg naar de stad. Een stuk voor me reed een andere scooter. De man op die scooter gooide, al rijdend,  pardoes een kitten van zijn scooter op straat. Het dier gilde en tolde op de weg in het rond richting de berm. Een meer dan triest gezicht.

Beest zijn kop en poten kapot, kaak ontzet en bloedend en stuiptrekkend op de vlucht/scooter strook van de weg. 

Rijd je daar aan voorbij? Ik kon het in ieder geval niet. 

Dier in onze boodschappentas die ik bij me had gedaan en mee naar huis genomen om te kijken of er nog iets aan te redden viel. Dat was eerst schoonmaken en ontsmetten en een aantal dagen best intense zorg omdat het niet kon eten door die kaak. Het dichtgeslagen oog verzorgen, en drie bezoeken aan, en behandelingen door, onze dierenarts. En elk bezoek een kwartier aan het infuus met medicijnen. En op vier oktober, dierendag, kwam er steeds meer leven in en na een week begon hij weer langzaam, speciaal zacht, voer te eten. 

Volgende ervaring:

De avond van 21 oktober, onderweg naar ons dorps restaurantje. Twee puppies tegen een muur van de tempel langs dezelfde weg in het donker te vondeling gelegd. En het zijn haast, net als deze twee, altijd teefjes. Die leveren mensen meer problemen op als ze weer zwanger raken. De reutjes vinden hun weg vanzelf wel is de gedachte. 

Een van de puppies liep over de weg waar veel trucks rijden op zoek naar iets te eten. Ruim anderhalf uur later, weer op weg naar huis, zaten ze weggedoken in de hoek bij de muur (eerste foto bij dit blog) met blaffende honden van de tempelroedel binnen, vlakbij. 

We gaven ze een heel klein beetje van onze 'left overs' te eten die we regelmatig mee naar huis nemen voor onze honden, en zijn naar huis gereden. 

Weer dik een uur later beviel het ons toch allemaal niet. Phatsamon deed navraag bij een kennis in ons dorp die de honden van de tempel elke dag een beetje verzorgt. 

De tempel zelf heeft een grote roedel honden. Nieuwkomelingen van buiten de eigen groep worden niet geaccepteerd en dood gebeten is al diverse keren haar ervaring. De vrouw was dan ook absoluut niet blij en maakte zelfs een post op haar facebook van dit ongewenste puppy dump gedrag. 

En wij, toch nog maar een keer, laat, terug gegaan. En ja, ze zaten er nog steeds. 

Opgepakt en maar voor 'tijdelijke' opvang even voor de nacht mee genomen. De volgende dag voor controle, ontwormen en enten opnieuw naar de dierenarts. Ze zien ons er denk ik graag weer komen. 

We besloten ze, als koppeltje samen, op drie Thaise websites voor adoptie aan te bieden. En jawel, dat is hier eigenlijk wishful thinking en toch het proberen waard. 

Er meldde zich na een paar uur een stel met twee jonge kinderen en een hond van vijf uit onze provincie. 

Phatsamon wilde er eerst wat meer van weten en vroeg om een foto van de mogelijk nieuwe woon/leefomgeving en van de hond die ze al hadden. Ik vond dat eigenlijk best slim. Dat geeft immers een beetje een indicatie over de zorg. 

De foto van de hond kwam nooit en bij de foto van de eventueel nieuwe 'leef omgeving' zette ik wel hele grote vraagtekens. Voor ons was het geen optie hoe lief ook aangeboden om ons te helpen.

Verdere reacties bleven uit...

En nu hebben we hier dus vijf honden en bij de moeder van Phatsamon vier katten. Vier andere super jonge kittens heeft Phatsamon ruim een jaar geleden verzorging aangeboden nadat hun jonge moeder op de provinciale weg werd doodgereden. Drie overleefden het. Samen met onze honden kunnen ze niet zijn en het huis van haar moeder heeft gelukkig afgeschermde ruimte zat. 

 

En ja, zoveel dieren, dat geeft beperkingen. We hebben hier gelukkig, zo'n vijf honderd meter van het dorp en met een super groot stuk land, de ruimte en zullen wel een oplossing verzinnen. Met onze andere drie honden (Kadhow, Cupid en Singto) gaan de puppies in ieder geval aardig goed samen hoewel Kadhow, als oudere baas, er het zijne van schijnt te denken.

Geen enkele waarde???

Niet dat we opzoek zijn naar nog meer. Het is meer dan genoeg. Voor ons hebben die dieren, weldegelijk heel veel waarde. 

De grootste waarde is misschien wel dat ze in deze wereld 'echt', 'oprecht', en zonder verdere fratsen en spelletjes zijn. Ze geven enorm veel terug dat niet in geld is uit te drukken. Dieren dragen bij aan ons gevoel van geluk en zijn zelfs, bewezen, een remedie tegen het snel oplopen van depressiviteit. 

En ja, onze adoptie dan van het nieuwe stel...? Het zal wel met andere opvattingen en andere cultuurachtergrond te maken hebben. Gelukkig denken Phatsamon en ik er hetzelfde over.

Tempels en monniken die door de lokale bevolking erg goed onderhouden worden zijn er in onze ogen meer dan genoeg. Ook ervaringen meer dan genoeg. Daar is onze hulp ook niet nog eens extra voor nodig vinden we. Je ziet me er ook haast niet meer. 

Zwerfdieren, zonder aandacht en enige zorg, zijn er helaas ook meer dan genoeg. 

We vangen er inmiddels nu dus zelf negen full-time op en Phatsamon schroomt niet om veel zwerfdieren in en rond ons dorp periodiek medicijnen tegen vlooien, teken en wormen te geven. Soms helpt ze, door het regelen en vergoeden van medische zorg, hele schrijnende gevallen.

Voor de kitten en twee puppies zijn de afspraken voor castratie/sterlisatie begin februari komend jaar al ingeboekt. 

En bij elkaar kost dat, ook hier, toch best aardig wat geld. Phatsamon schoot in de roos met haar opmerking dat een kind echter nog veel duurder is en ook veel meer zorgen met zich meebrengt. 

 

Voor ons zijn de uitgaven voor al die dieren meer dan voldoende Tamboen en Merit. Of we er punten mee scoren voor een beter volgend leven? Ik maak me daar maar niet druk om. Het zal vast wel op een of andere manier 'goed' komen, als er al een nieuwe kans komt. En in de wereld van nu, met zijn of haar toekomst vooruitzichten, moet je je misschien wel afvragen of je zo'n volgend leven wel zou moeten willen. We zullen het dus eventueel wel zien. 

Laten we in dit leven, nu, eerst maar eens wat zorgen voor, in onze ogen, die super waardevolle huisdieren. 

Mijn moeder zou zeggen: "Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat." en zo zien wij dat ook.  

En trouwens, nog wel leuk om mee af te sluiten. 

Toen Phatsamon en ik nog in de fase van ons dating avontuur zaten kreeg Phatsamon van haar vriendinnen het advies om vooral niet te kiezen voor een Farang (buitenlander) met een hond. Die zouden de aandacht eerst aan hun hond en pas in tweede instantie aan hun partner geven... 

Phatsamon sloeg dat advies in de wind. En zie nu, we hebben haast een dierentuin en geven toch nog steeds meer dan genoeg aandacht aan elkaar. Het zal wel komen omdat we niet meer werken en de tijd hebben ;). 

Meechok
('Geluk hebben' in Thai)
weer helemaal hersteld.

Baijka

Taffy

Onderweg met hun tunnel
richting Australie of zo
(denken we). 

Onze oudere garde
Kadhow & Singto

En op water voorbereid, Cupid

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com