Mijn dochter schreef me via Whatsapp: "Misschien ook wel een reden waarom je nu in Thailand woont."
Wat het is, is het, maar in de elf jaar dat ik hier nu woon ben ik al zo vaak als eerste getuige geweest van ongelukken die hier gebeuren.
De brandweer rukt hier niet of nauwelijks uit. Ik heb er al eens eerder over geblogd. Thailand is een land dat, zeker in de steden, altijd 'wakker' is. Reden dat mensen over het algemeen heel snel een begin van brand opmerken. Oplettendheid, zoals het ooit bestaande Nederlandse 'Brandpreventje' het in de toenmalige campagnes opmerkte.
Ik was zo'n twintig jaar geleden uitgenodigd om deel uit te maken van een europese delegatie voor een onderzoek naar 'sustainable health and safety' in de regio's Nonthaburi en Pak Kret in Thailand. We bezochten ook de brandweer in Bangkok. Het is allemaal anders georganiseerd en, hoewel ze hier over van alles en nog wat aan technische middelen en moderne voertuigen beschikken en vanzelfsprekend ook 24 uur paraat zijn, komen ze er maar weinig uit. Brandjes worden over het algemeen in de kiem door mensen zelf of door hun buren gesmoord.
Anders dan bij verkeersongevallen natuurlijk. Die zijn er, of niet. En de meeste verkeersongelukken gebeuren hier met scooters.
Tot op de dag van vandaag zijn de Thai bang voor allerhande ziektes. Ze dragen (nog steeds) een masker op de scooter. De helm blijft meestal, door de hoge temperaturen en het ongemak, buiten schot. En een scooter of brommer is hier een motorvoertuig. De dingen halen met gemak 90 tot 100 km/uur en zijn dus ook op de snelwegen hier. Het wemelt er van, kun je wel zeggen.
Rijden op de wegen hier is echt totaal anders dan in Nederland. Je hebt er ogen en oren in je hele lijf voor nodig en dan nog wordt je regelmatig 'overvallen' door de meest vreemde capriolen die pardoes worden uitgehaald. En dat geldt niet alleen voor motoren, brommers of scooters. Ook auto's kunnen er wat van. Spookrijders tegenkomen is hier eigenlijk gewoon een gegeven. Met of zonder verlichting zowel overdag als in de nacht. Ik kijk er meestal niet echt meer van op.
Eerlijk is eerlijk, ook mijn eigen rijgedrag is hier door de jaren heen aardig veranderd. Ik denk dat ik in Nederland, op zijn minst, snel een bekeuring zou oplopen.
Terug naar dat verkeer. Door het rijgedrag en ook door de kwaliteit van de wegen hier, waar overigens in heel Thailand stevig aan wordt gewerkt om te verbeteren, heel veel ongelukken. En door wat voor reden dan ook ben ik er heel vaak als een van de eersten bij.
En ja, dan steekt die passie van brandweerman en hulpverlener toch direct de kop weer op. Werk aan de winkel om er nog het beste van te proberen te maken. Laten alarmeren, de ongevalsplek organiseren, eerste hulp voor zover mogelijk en stabilisatie. En, hoe gek het ook klinkt, opdrachten uitdelen. De meeste mensen rijden door en omstanders die er vaak snel zijn, staan te kijken en weten niet wat ze kunnen doen. Hoe vervelend de situatie ook, ik vind het fijn om te doen. Phatsamon denkt er soms anders over als ze er weer eens bij is maar is achteraf toch altijd weer trots.
Zo ook dus weer afgelopen woensdag. De werkplek veilig stellen voor verkeer. Twee ambulances laten bestellen. Eerste zorg voor drie slachtoffers, stabiele zijligging, begin van de reanimatie procedure (bleek achteraf gelukkig niet nodig omdat de man na de pijnprikkel al zelf terug kwam), water, kussentjes en paraplu's regelen om schaduw voor de gewonden die op het asfalt lagen. Info en prioritering doorgeven voor de naderende ambulances en andere omstanders vragen om hulp. En nadat de Thaise hulpverleners er waren info overdragen en weer vertrekken.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten