Ieder kind wordt open en onbevangen om te leren geboren.
En vanaf die geboorte begint eigenlijk al gelijk het ‘ont-leren’ en het
richting geven aan cultuur, gebruiken en gewoonten, meningen, vaak ook geloof
en noem maar op.
Waar leer je om een goede ouder te zijn? Zeker weten dat
er boekjes over zijn. Of je het daaruit werkelijk leert? Wie heeft de juiste
kennis in pacht? En… wat is goed voor jou? Meestal is het toch een kopiëren, of
het juist bewust proberen om niet te kopiëren, van dat wat je in je eigen jeugd
hebt mee gekregen. Of liever gezegd doorgeven van dat wat je daarin aanstond en
soms zelfs de allergie doorgeven van dat wat je niet zinde.
Laten we er voor het gemak (?) even van uit gaan dat de
intenties van alle ouders om kinderen op te voeden goed is. Je wilt het beste
en misschien wel beter voor je kinderen. Hetzelfde geldt in mijn beleving voor datzelfde
gemak ook voor leraren (of het zou tenminste in mijn beleving zo moeten zijn).
Je wilt kennis delen en overbrengen om anderen verder te brengen in hun
levensontwikkeling. En met leraren bedoel ik dan de mensen die daadwerkelijk
dit verantwoordelijke vak beoefenen en ook de ‘leraren’ die in je leven je voorbeelden
of idolen zijn.
Thich Nhat Hanh schrijft: “De grond van het bewustzijn
van een kind is nog steeds erg jong, nog steeds erg fris.” En met die jong- en
fris-heid ook enorm vatbaar.
In de ontmoeting hier tijdens mijn werk in Thailand met
mensen uit veel verschillende culturen heb ik ervaren wat een enorm effect
uitspraken van ouders en leraren in de jonge jaren van deze mensen een effect
hebben gehad op het ontwikkelen van een minderwaardigheidsgevoel. Die woorden
van kritiek, vaak in boosheid of uit irritatie in situaties van stress en soms
helaas ook opzettelijk gezegd, waren de kiemen voor het aankweken van hun
minderwaardigheidscomplex.
En gek genoeg, als je in hun verhalen tijdens de
ontmoetingen terugging dan kwam je in een soort van vicieuze cirkel terecht.
Vanuit een vorm van allergie tegen dat wat er ooit tegen hen aan negatiefs
gezegd of gedaan was, lag alweer de kiem klaar voor het doorgeven aan hun
kinderen.
En ook ik heb wel eens in een bui van kwaadheid iets
negatiefs tegen mijn kids gezegd. Ook opvoeden doe je in mijn beleving, ook al
is je intentie geweldig, met vallen en opstaan en fouten maken (en ze ook zien)
hoort erbij. Gelukkig kon dat later altijd weer recht gezet worden.
Een verantwoordelijke taak, opvoeder en/of leraar zijn.
Een ding staat voor mij vast. Ieder mens is uniek en
anders en heeft geen minder, maar juist een méér-waarde. Het is maar vanuit
welke invalshoek je het bekijkt. En die uniekheid uit zich in talenten die
gestimuleerd zouden moeten worden, uit welke cultuur, religie, of groep je ook
komt. Dat is iets anders dan kinderen op een vernietigende wijze aan te spreken
op dat wat jou niet zint.
Wie weet helpt het om stap voor stap die negatieve
vicieuze cirkels te doorbreken.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten