In de voetsporen van mijn moeder volgde ik ongeveer tien
jaar terug een opleiding tot acteur. Mensen die me kennen zullen nu vast een
glimlach op hun mond krijgen en denken dat ik dat niet nodig had. Klopt
misschien ook wel omdat mijn ‘root talent’ van mijn talentenboom de ‘Nar’ is.
En zeker weten heb ik die humor van mijn moeder mee gekregen. Maar toch, als
eer aan mijn moeder die actrice was in onder andere de Haarlemse Stadsschouwburg,
haalde ik mijn certificaat.
Een van de dingen die ik in dat vakgebied leerde was het
anticiperen op de energie van de zaal. Van het publiek. Een ander ding, hoe je
jouw energie door houding en gedrag kunt delen met uitsluitend het podium (een
in jezelf blijven), met de eerste rij of rijen, met de zaal, of met het hele
theater inclusief de balkons. Super interessant vond ik het en… een feest van
herkenning. Ik ben een gevoelsmens en pik energie om me heen, zeg maar de
atmosfeer, snel op. En ik weet wat een invloed dat op me heeft. Het maakte me
zelfs in 2010 stevig ziek.
De basis energie van publiek dat naar een voorstelling
komt is totaal anders op de vrijdagavond, de zaterdagavond, tijdens de matinee
op zondag en op zondagavond. En hoewel je zelf de opdracht hebt om dezelfde
voorstelling te brengen merk je dat dat de ene keer veel eenvoudiger is en
beter stroomt dan de andere keer. Een van de grote invloedfactoren is die
energie van de zaal.
In mijn baan als directeur stond ik vaak op het podium en
sprak ik groepen mensen van allerhande niveaus toe. Vrij, een gave die ik van
mijn vader mee kreeg. Spreken in het openbaar over zaken waar ik verstand van
had of waar ik verantwoordelijk voor was vond ik altijd leuk.
Mensen die regelmatig mijn blogs lezen weten dat ik hier
in Chiang Mai op zondag actief ben in de kathedraal. Ook daar sta ik haast
wekelijks ‘op het podium’ om het maar even zo uit te drukken. De ene keer draag
ik de lezingen voor, de andere keer ben ik cantor en zing ik psalmen
bijvoorbeeld.
En afgelopen zondag, de derde zondag van Advent, werd ik
weer met de neus op dat energiegevoel van mijn toneelopleiding gedrukt. Ik
stond in het schema voor het zingen van de psalm. Fijn.
En toen ik voor de microfoon stond voelde ik de
gemeenschap die er was, zo’n 300 mensen, in één woord ‘plat’. Totaal anders dan 'normaal'. Misschien, als vergelijk, een beetje zoals op de foto van hiernaast hoewel de energie daar heel goed zou kunnen zijn. Het voelde alsof
er helemaal niemand was. Een gevoel dat niet aanmoedigde of uitnodigde om te
zingen. Die optie was natuurlijk niet open dus ik zong weeldegelijk. En weet
je, dat is heel hard werken. Alsof je je energie in een diepe put gooit en weg
is het. En ook de respons vanuit de gemeenschap was gewoon plat.
Toen ik het nadien aan een paar mensen vroeg zeiden ze,
inderdaad, het was heel anders dan anders. Dat jij dat opmerkt.
Een vrouwelijke collega zei me dat ze het ook heel sterk
voelde, of eigenlijk dus niets voelde, en dacht dat het misschien kwam door de
kerstbijeenkomst en het buffet dat we de avond ervoor met vierhonderd mensen
hadden. Wie weet.
Je omgeving heeft een enorme invloed op je welbevinden en
gedrag. Als er bijvoorbeeld enthousiasme of plezier is dan geeft je dat
energie. Het is een aanmoediging en zaken vanuit jezelf stromen als vanzelf als
je dingen wilt delen. In de situatie die ik hierboven omschreef of in een
omgeving die je succes niet gunt is het hard werken geblazen en dat put uit.
Wees op je hoede, voel en probeer daar waar mogelijk die
energie drainage te ontlopen. Beter voor je gezondheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten