In mei 2014 deed ik een tiendaags buddy programma met een
gast uit de VS. Ze volgde een persoonlijke retraite om zich te verdiepen, meer
over haar zelf te weten te komen en om te leren zich beter te kunnen terug
trekken in stilte. Het vinden van haar levensmissie, het doel van haar leven, maakte
deel uit van haar programma.
Ze had inmiddels al in heel veel verschillende internationale
projecten in diverse landen over de hele wereld zeer verantwoordelijke rollen
vervuld.
Drie weken geleden, na bijna vijf jaar, ontving ik
opnieuw een e-mail van haar met een verzoek om een Skype-contact te hebben. Dat
hebben we afgelopen 22 februari gedaan. Even een kleine puzzel vanwege het
tijdverschil van 12 uur om een goed moment te vinden en het lukte.
Ik voelde me blij en goed omdat duidelijk haar inzichten
over het programma nog steeds erg levend bleken te zijn. Ook een beetje enthousiast
om haar verhaal van de afgelopen vijf jaar en de reden van haar nieuwe contact te
horen.
Nadat we elkaar op Skype opnieuw hadden begroet, was het
eerste dat ze in de introductie zei: "De kanker die ik kreeg was een
geschenk voor mij."
Deze opening van ons gesprek voelde voor mij een beetje
als een schok. Ik heb er niet lang over nagedacht, omdat ze bleef doorgaan met
het feit dat ze een anderhalf jaar durende kanker heeft overleefd.
Ze vertelde me dat naar haar mening iemand niet zomaar
even ‘gewoon’ ziek wordt. Ze ontdekte in die ziekte een reis die zo ze
omschreef over de diepten van de leegte ging. Ze heeft zichzelf vaak
afgevraagd, wat dit gevoel van leegte creëerde en ze vertelde me dat ze
erachter was. Het was niet de ziekte. Het was niet de pijn. Het was geen angst
voor het onbekende. De leegte voor haar was het gebrek aan het leven van haar
gedefinieerde levensmissie.
Toen ze haar missie tijdens dat programma van vijf jaar
geleden voor het eerst definieerde, kon ze het idee aanraken, maar kon ze de
werkelijke missie nog onvoldoende visualiseren. Ze kon niet zien hoe en was en
was nog niet klaar om er uitvoering aan te geven. Ze was bang om te falen en geloofde
niet dat geluk binnen haar bereik lag.
In haar beleving heeft haar kanker haar geholpen en op
het goede spoor gebracht. Nu is ze klaar om te beginnen (of misschien moet ik
zeggen om door te gaan) met dit implementatie hoofdstuk van haar levensmissie.
Ze kan het visualiseren. Ze weet waar ze naartoe gaat, en beter nog, ze
begrijpt dat als ze daar niet komt, de reis zelf haar ziel en gezondheid zal
voeden.
Ze was erg opgewonden en wilde haar plan met mij delen. Ze
wilde me even als spiegel gebruiken. En zij is vastberaden om het te gaan doen.
Ze heeft een sabbatical leave van drie maanden om het uit te werken en weet
zeker dat ze haar nieuwe weg zal vinden. Ik ga en zal het van een afstand
volgen.
Het contact en ons gesprek met haar brachten me terug
naar mijn eigen verhaal. Het ongeluk dat ik eind 2010 kreeg en me dertien
maanden lang 'buiten dienst' zette. Een gevecht, een gevecht om 'op hetzelfde
podium' terug te komen en het lukte niet. Op dat moment voelde ik het als
mislukking en geloofde ook ik niet dat geluk nog binnen handbereik was.
Nu zeg ik dat het het beste was dat me had kunnen
overkomen. Het bracht me terug op het spoor van mijn missie en van het LEVEN van
mijn leven. Er was toen geen andere mogelijkheid meer om mijn leven het hoofd
te bieden. Te ontdekken wat echt belangrijk is in mijn leven en hoe ik mijn
leven op een nog betere manier zou kunnen gebruiken om te delen en te groeien.
Soms, vooral wanneer we betrokken zijn in moeilijke
situaties, zien we geen licht aan het einde van de tunnel van ons leven. Maar
sommige tunnels hebben bochten waardoor we dat licht nog niet zien. Dat kleurrijke
resultaat, zoals de boom op deze foto, kan op ons wachten.
Uit mijn eigen ervaringen en de ervaringen vanuit het
werken met vele individuele gasten en diverse groepen uit alle delen van de
wereld, weet ik dat als je je levensmissie niet volgt, je jezelf ziek kunt
maken. Waar draait jouw leven om?
Het is niet nodig om een ziek te worden of een ongeval
te krijgen en jouw uniciteit in het leven te delen. Om te leren jezelf te zijn.
Je hoeft niemand anders te zijn. Al die andere plekken zijn immers al bezet...
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten