We hadden, aangrenzend aan Bangkok-stad een mooie bed
& breakfast geboekt waar ook Kadhow meer dan welkom was. Een villa op een plaats
tussen de stad en de zee (Golf van Thailand). Nou beter gezegd een villa in een
soort groene zone aangrenzend aan dit mega grote metropool. Een aparte ervaring
om vanuit de extreme hectiek op de drukke vrijdagmiddag ineens in een oase van
rust te komen. Rust van als mieren krioelende mensen, niet verstoten van
lawaai.
Het geluid van ‘zeer grote vogels’ die de internationale
luchthaven laag over de villa verlieten hield ons een tijdje wakker. Voor
Kadhow voelde het als een lang repeterende oudejaars avond. Super vroeg in de
ochtend die zelfde soort grote vogels, jawel zelfs landgenoten in een KLM
Boeing zag je achter de raampjes zitten, die nu passagiers en vracht via de
zelfde route juist kwamen brengen. Letterlijk een af en aan gaan van
luchtverkeer.
Gewend als ik ben aan vroeg opstaan was het zalig om in
de vroegte even met de hond te gaan wandelen. Plek daar genoeg en veel nieuwe
luchtjes voor hem om te ontdekken. Zowel hij als ik moesten overigens
regelmatig niezen van de luchtvervuiling die elke circa twee minuten over onze
hoofden werd uit gesproeid en uit de stad over ons heen kwam.
Riante villa’s de ene nog groter en luxer dan de andere.
Op de oprijlanen automerken als Lexus, BMW, Porche en Mercedes. Grote hoge
muren en zware sierlijke smeedijzeren hekwerken als toegangspoort. Op de hoeken
van de muren rond diverse villa’s bewakingscamera systemen en zelfs prive
bewaking. Het ‘park’ zelf had al bewaking dus dit was nog even extra en dunnetjes
over.
Kadhow boeide het niet. Buiten het vliegtuig geluid was
het stil op straat. Misschien moest hij, met een grote krul in zijn staart, wel
stilletjes van binnen heel erg lachen omdat zijn pet-vrienden achter slot en
grendel naar hem zaten te kijken of naar hem blafte. Hij tufte vrolijk, vrij en
blij rond zonder dat er ook maar één soortgenoot even aan hem kwam ruiken.
Het deed mij meimeren. Wat een armoede eigenlijk om in
deze ‘rijkdom’ te moeten en willen leven. Een fantastische ‘succes show’ die
niets zegt over geluk. Wat overigens niet wil zeggen dat deze mensen misschien
op hun manier geen optimaal geluk ervaren. Maar om dat nu elke avond in een
soort van gevangenis te moeten vieren gaat mij persoonlijk wat ver.
Na het weekend bracht ik mijn vriendin naar Pattaya en
ging ik samen met Kadhow, in twee dagen, weer terug naar Chiang Mai waar ik in
de avond gelukkig veilig na een aardig rijavontuur van zo’n 2300 kilometer weer
aan kwam.
De volgende morgen werd ik wakker door... jawel, vogels.
Dit keer kleinere soorten die hun ochtenddeuntjes floten. Een grote groene long
met uitzicht op de bergen en frisse lucht zeker zo aan het eind van de
regentijd. Nee, geen zee in de buurt. Ik heb ook geen grote villa, geen muren
en een groot stalen sier hekwerk en... ‘slechts’ een Mazda.
Wat een zalig lang weekend zo met z’n drietjes. Rijk en voor
herhaling vatbaar. Rijk, ja, zeker ook weer thuis.
Dankbaar en zonder enige reden om me te moeten beveiligen en ommuren voor mijn
rijkdom. Geen status, geen positie, gewoon lekker mezelf zijn. Geluk ervaren en
genieten van het leven leven zonder stress, roem of de jacht naar succes.
Iets waar ik super dankbaar voor ben.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
captijninsight@gmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten