Ga afvallen, of je nu mager, 'gewoon' bent of dik, en… ont-dek wie je ook al weer was (en nog steeds bent).

Van een voormalige, nog jonge, collega die ongeneeslijk ziek is en zijn dagen bewust telt kreeg ik een bericht dat hij met de dag meer gewicht verloor. Mijn eerste indruk was dat dat fysiek gewicht was door die ziekte en dat bleek niet zo te zijn. Hij verloor, hij noemt het, ‘ik’ gewicht.

Door het proces, feitelijk van aftakeling, waarin hij fysiek terecht is gekomen is hij beland op een pad van letterlijke ‘ik’ verlichting. Dagelijks laat hij stukjes los die zijn ‘ik’ door de jaren heen gevormd hebben. Zijn echte ik in zijn leven hebben omhuld. Ik noem het voor het gemak maar even ‘sluiers’. En die sluiers leg je vanuit levenservaringen heel geleidelijk om je heen. Dikker en dikker. Sluiers die je denkt nodig te hebben om je te beschermen. En daarmee dekken ze dus je echte ik gewoonweg af. Je verandert en verandert en je noemt dat gemakshalve ook nog even ‘aanpassen’. Ja inderdaad het woord zegt het zelfs. Je past meer en meer (sluiers) over elkaar heen aan. In mijn boek ‘Speurtocht naar persoonlijk meesterschap’ schreef ik er al eens eerder over.

Als je daar de tijd voor neemt om er wat dieper naar te kijken kan je er achter komen dat daar twee primaire vragen onder liggen. Hoe overleef ik en hoe blijf in veilig. En als je nog dieper kijkt dan ligt onder die twee vragen als basis… Ik wil (over)leven.

Na mijn scheiding, uiteindelijk in 1999, kreeg ik van heel veel mensen te horen dat ze me eindelijk weer herkende. In de negen jaar huwelijk had ik me te veel aangepast. Let wel wat hier staat. Hier staat het word ik. Ik heb dat dus zelf gedaan en dat is niet een sort schuld van de moeder van onze twee kanjers van kids. Vanuit de beste intentie, en waar had ik dat immers ooit geleerd (iets waarin ik in de wereld niet uniek ben), heb ik mijn ik aangepast om het beste uit onze relatie te halen. Om zowel samen als alleen ‘veilig’ te blijven en onze relatie te laten overleven. Helaas pindakaas dat werd hem dus niet. Het werd meer en meer een last, en niet alleen voor mij, om er mee door te gaan en mezelf kwijt te zijn geraakt.

En dit is ‘slechts’ een van mijn eigen voorvallen als voorbeeld. Ik kan er uit mijn leven nog heel, heel veel opnoemen. Niets unieks aan.

Hoe zit het met jouw ‘aanpassingen’ die je in je leven allemaal al gedaan hebt en waarmee je die person die je (diep) van binnen eigenlijk echt bent, bent gaan verliezen? Die zaken die, als je nu terug kijkt, je eigenlijk stapje voor stapje ‘een ander mens’ hebben gemaakt dan je van binnen echt bent?

Aanpassingen die je zelf hebt gedaan en waardoor je jezelf zonder er erg in te hebben stapje voor stapje en ongewild ging veranderen. Door je ouders, je broers en zussen, je leefomgeving, je school, religie, je werk en positie, je relatie(s), en ga zo maar door.

Ga afvallen! Ga ont-dekken. Laat die sluiers vallen. Gooi dat gewicht van je schouders af. Breng je aanpassingen terug naar de zee. 
Niemand, maar dan ook echt niemand zit op die schijnvertoning die je van jezelf hebt gemaakt te wachten. Je maakt er jezelf en de wereld om je heen ook absoluut niet blij mee. En weet dat velen feilloos in de gaten hebben en voelen dat jij jezelf niet bent. Stop met het verstoppertje spelen voor jezelf.   

Wie ben je eigenlijk echt?

Laat elke dag wat gewicht van je schouders vallen. Maak je vrij om weer te zijn wie je echt ben en juist die uniekheid te leven. Een verademing!

En let wel, doe het nu. Wacht niet tot je ongewild in omstandigheden terecht komt waardoor je er ‘uiteindelijk’ bij stil komt te staan om over dit sort zaken te gaan nadenken. Het zou wel eens te laat kunnen zijn. Beter om lekker jezelf, je IK, te leven NU.

Frans Captijn

www.captijninsight.com 

captijninsight@gmail.com