Je kent dat vast wel. Van die samenlopen van omstandigheden. Afgelopen week keek ik tijdens mijn werk weer eens naar een presentatie van Nick Vujicic (de Australiër zonder armen en benen). Dit keer een zogenaamde ‘keynote speech’ in relatie tot het bereiken van doelen. Wederom moest ik lachen om een van zijn uitspraken richting zijn publiek.
“Mijn inschatting is dat de meesten van jullie op enig moment in jullie
leven zijn getrouwd. En je ziet dan al die verliefde tieners en studenten zo
snel denken; "Ik kan niet wachten tot ik kan gaan trouwen". En hun
doel is om te trouwen. En nadat ze getrouwd zijn ontdekken ze dat het niet
alles is wat ze ervan hadden verwacht. Ze dachten: "Oh mijn leven zal veel
makkelijker zijn als ik getrouwd ben. Ik zal gelukkiger zijn… Maar mis. Elke
persoon die getrouwd is zal ze kunnen zeggen; "Schat, als je niet eerst
met jezelf blij en tevreden bent, dan zal je dat ook nooit zijn als je getrouwd
bent.”. Kan ik een "Amen" horen? En het publiek zegt:
"Amen". Hij antwoordde: "Kijk, dat zijn de getrouwde mensen. Die
begrijpen dit inmiddels."
Nog diezelfde dag
tijdens mijn studie hoorde ik een docent over het zelfde onderwerp een uitleg
geven en in de avond pakte ik, ad random, voor een sessie een verhaal uit mijn
werkboek - geloof het of niet - over al dan niet gelukkiger zijn in een
relatie.
Veel mensen die
alleen zijn kijken uit naar, of zoeken, een partner. Dat zou toch ‘compleet’
maken. Zij die het met hun partner niet meer zien zitten kijken uit naar de
vrijheid van weer alleen en weer zichzelf kunnen zijn. Vroeger, veel vaker dan
nu, bleven stellen dan bij elkaar. Tegenwoordig zien mensen in dat als je,
ondanks veel proberen, door wat voor reden of verstoring dan ook niet
individueel én samen kunt groeien, het wellicht beter is om een andere en
individueel nieuwe koers te gaan varen.
Cijfers
(2014) gebaseerd op statistieken van de Verenigde Naties (United Nations,
Department of Economic and Social Affairs) geven in die periode een “Scheiding – huwelijk – ratio” van gemiddeld 43% wereldwijd. De kroon
spannen België met 71%, Amerika (53%) en Rusland (51%) in die periode.
Allemaal koppels
die besloten hebben om niet door te gaan omdat uiteindelijk kennelijk hun
relatie te weinig meerwaarde voor hen of voor één van hen opleverde. Daar
zitten vanzelfsprekend niet de stellen bij die bij elkaar bleven kwakkelen
en/of dat nog steeds om wat voor reden dan ook doen. Echt blij met elkaar zijn
ze in ieder geval niet. Ze nemen de situatie zoals die inmiddels is ontstaan
maar ‘op de koop toe’, wat moet je anders, je weet wellicht financieel wat je
hebt en je hebt toch ook je verantwoordelijkheden én ook nog steeds een
buitenwereld die er iets van zou kunnen vinden.
En natuurlijk,
laten we wel wezen, zijn er ook koppels die ronduit uitstralen hoe gelukkig ze
met elkaar waren en nog steeds zijn en dat ook écht zijn. Gelukkig maar. En
misschien gaat mijn blog dan wel juist over hen.
Osho schrijft in
zijn boek ‘The Search, Find your inner power, your potential’:
"Een zeer ingewikkelde, complexe zaak die moet worden begrepen is dat
als je niet verliefd bent je je meestal eenzaam voelt. In liefde, echte liefde,
word je alleen. Eenzaamheid is droefheid; alleen zijn is geen droefenis.
Eenzaamheid is een gevoel van onvolledigheid. Je hebt iemand nodig en die
persoon is niet beschikbaar. Eenzaamheid is duisternis, zonder uitzicht op
licht. Een donker huis, wachten en wachten tot iemand komt om het licht aan te
doen.
Alleen zijn is geen eenzaamheid. Alleen zijn betekent het gevoel dat je
volledig (al-een) bent. Eigenlijk is er helemaal niemand extra nodig, je hebt
genoeg aan jezelf. En dit gebeurt in echte liefde. Door die liefde raak je je
innerlijke volledigheid aan. Die liefde maakt je compleet. Diegenen die die
liefde ervaren delen met elkaar, maar dat is niet hun behoefte, dat is hun
overvloeiende energie.
Twee eenzame mensen gaan op zoek om contact met elkaar te leggen. Ze hebben
dat verliefde gevoel (nog) niet herinner je je dat nog even. Ze blijven
eenzaam. Het enige dat verandert is dat ze hun gevoel van eenzaamheid tijdelijk
kwijt zijn. Ze misleiden zichzelf. Hun zogenaamde liefde is niets anders dan
een truc om zichzelf en de buitenwereld te misleiden: Ik ben niet eenzaam -
iemand anders is hier. Wanneer twee in beginsel eenzame mensen elkaar
ontmoeten, wordt hun eenzaamheid verdubbeld of zelfs vermenigvuldigd. Dat is
wat gewoonlijk gebeurt.
Hoe kunnen twee eenzamen die samenkomen volledig, samen één, zijn? Niet
mogelijk.
Tegen de tijd dat de wittebroodsweken voorbij zijn, begint het huwelijk al
af te brokkelen. Het is maar zeer tijdelijk houdbaar. Het is slechts een
illusie.
Echte liefde is geen zoektocht in het tegengaan van eenzaamheid. Echte
liefde is om eenzaamheid om te zetten in alleen zijn. Om de andere daarin te
helpen. Je hoeft hem of haar niet aan te vullen. Je helpt de ander om alleen en
vrij in de relatie te zijn. Als een persoon zich daarin helemaal vrij voelt kan
hij of zij, maar dat is geen noodzaak, delen uit zijn of haar eigen overvloed.
Dan is continue groei mogelijk. Hij of zij geeft omdat er uit eigen overvloed
te geven is.”
Mijn docent van een
internationale Boeddhistische universiteit in China vertelde online dat
relaties in verreweg de meeste gevallen helemaal niet gelukkiger maken. Ze leveren
na een eerste gelukkig begin, waarin meestal ook de normale biologische
elementen tussen mensen een rol spelen, juist beperkingen en een lijden op.
Mensen voelen zich vaster en vaster roesten in veel relaties. Ze komen er
achter dat ze er achteraf gezien andere voorstelling van hadden. Ze hebben
zichzelf te veel aangepast en ingeperkt en eigenlijk is dat, wederom achteraf
gezien, tegen hun eigen zin in gebeurd.
Als je jezelf -
tegen je feitelijke eigenheid en zin - aan een ander aanpast wreekt zich dat op
enig moment. En met dat aanpassen hebben ze dat wat ze konden delen van hun
uniekheid en konden leren met hun uniekheid beperkt. Ze hebben niet alleen
zichzelf maar ook hun partner/gezin daarmee feitelijk schade berokkend. Er is
een routine ontstaan. Een neerwaartse spiraal in persoonlijke groei en
ontwikkeling van ieder individueel en van de relatie.
En ook hij kwam met
de opmerking dat je allereerst gelukkig met jezelf moet leren te zijn, je vrij
moet voelen en onvoorwaardelijke liefde voor jezelf moet hebben. Jij bent
degene die 24 uur per dag met jezelf leeft. En die on-voorwaardelijkheid van
liefde naar jezelf betekent dat je jouw
geluk door niets en niemand anders laat afhangen dan alleen van jezelf. Als
daar dan nog wat extra bij komt is dat mooi meegenomen.
Als die liefde voor
en erkenning van jezelf overstroomt, en het kan niet anders dan dat je die
energie naar alle kanten uit straalt, heb je een vrije keuze om dat op welke
manier dan ook met anderen te delen. Je bent daarmee één met jezelf en ervaart
jezelf één met alles en iedereen. Een specifieke liefdesrelatie met een andere
persoon is daar absoluut geen noodzaak voor. Die verstoort dat proces op de
langere duur juist heel erg vaak.
Ongeacht de keuze
en manier moet je er voor jezelf altijd alert op blijven dat je niet onder dat
niveau van volledige en onvoorwaardelijke liefde voor- en eenheid met jezelf
komt.
Is dat niet een
beetje egoïstisch? Als je voor minder zou gaan kun je er toch niet optimaal
voor die ander(en) zijn? En wellicht is dat wat die mensen die daadwerkelijk
met elkaar gelukkiger zijn ervaren. Ze zijn en blijven er allereerst voor
zichzelf, blijven zich in hun relatie vrij voelen, genieten van onderlinge en
gezamenlijk groei en zetten samen stappen voorwaarts waar ze beiden voor 100%
achter staan als een natuurlijk proces.
Het was weer een
dag met aardig wat invalshoeken om inzichten te kunnen krijgen. Misschien door
het lezen van dit blog niet alleen voor mij.
Al één zijn. Alleen
of in een relatie? Een relatie
hoeft je zeker niet gelukkiger te maken…
De
eerste stap is om er voor jezelf te zijn zodat je vanuit je eigen overvloed
naar de ander optimaal en in vrijheid je uniekheid kunt delen. Niets egoïstisch
aan en wellicht nog veel te doen.
Frans Captijn
www.captijninsight.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten