Aandacht, populariteit en goedkeuring. Ik voel me eenzaam en in mijn relatie ben ik jaloers en niet al te gelukkig.

Vorige week kreeg ik van voormalige collega van de ambulancedienst in de Gelderse Achterhoek, een bericht over een onderzoek naar het gebruik van 'sociale' media. Voor mij was dat artikel de spijker op de kop. En in de stad en de cultuur waar ik nu woon, misschien een nog wel hardere klap op die spijker. Het was voor mij de uitnodiging om er eens over te denken en wat gedachten, deels dezelfde en zie het dan maar als aanvulling, daarover te delen.

Veel mensen schijnen een vorm van bevrediging te krijgen als ze op de dingen die ze op de sociale media plaatsen veel 'likes' krijgen. Ze streven ernaar om meer en meer 'vrienden' te krijgen en daarmee hun ‘populariteit’ te verhogen. In ruil daarvoor ‘liken’ ze haast alles van wat ze van hun ‘vrienden’ ook maar tegen komen. Of ze het nu wel of niet ‘leuk’ vinden.

Ik ken mensen die inmiddels een paar duizend ‘vrienden’ hebben. Alleen al daar aan denken maakt me moe en ook erg druk in mijn hoofd. Als je bijvoorbeeld alleen al gemiddeld aan zo’n 10 verjaardagen per dag een beetje persoonlijke aandacht zou willen geven. Je wilt immers ‘vrienden’ blijven. Je hebt er bijna twee IPhones voor nodig en jawel, dat soort mensen lopen (althans hier) rond.

Aan de andere kant heeft het ook iets heel fijns. Je kunt elke avond, als die vrienden een beetje in de buurt wonen, zo’n 10 verjaardagen bezoeken. Je hebt er wel haast een privé chauffeur voor nodig maar bent er in ieder geval lekker druk mee. En als je daar dan bent dan neem je selfies en verzorg je vanzelfsprekend je andere contacten om te zeggen dat je er aan komt of om aan te geven waar je uit hangt. Verrassing!

Ik vraag mezelf zelfs af of het überhaupt nog mogelijk is om nog te werken. Je bent er immers maar druk mee. En eerlijk is eerlijk, als ik de stad hier bezoek of de (fantastisch mooie) winkel centra dan zie ik de winkelbedienden in ieder geval niet betrokken bij daar waar ze voor zijn aangenomen (contact met klanten leggen, ze helpen en kennis over hun producten uit wisselen om te verkopen). Ze zijn alleen verbonden met hun IPhone. Bang om contacten te leggen of een communicatie aan te gaan? Deze generatie is misschien ook wel bang om persoonlijke contacten te leggen. Ze hebben het niet of nauwelijks geleerd. Zelfs in tijdelijke verkoop events, zoals onlangs de presentatie van nieuwe BMW auto’s hier in de Central Airport Plaza, waren de 9 ‘verkopers’ in ieder geval absoluut niet verbonden met daar waar ze daarvoor stonden. Heel ‘normaal’ hun IPhone riep. Werkelijk een fantastisch bizar ‘visitekaartje’ van dit merk (en dit is slechts een voorbeeld. Er zijn er tientallen zo niet meer). Blijf thuis! En… wees blij dat ik je baas niet ben.

Steeds meer mensen posten, in een voortdurende stroom, sprankelend stralende selfies. In Chiang Mai, als je ook maar heel even bij de Tha Phae Gate (oude stadspoort) zit kun je dit fenomeen dag en nacht gade slaan. Het is werkelijk soms om te lachen. Mensen struikelen met hun selfie stick nog haast over de duiven. En stelletjes al dan niet met IPhone, selfiestick of wat dan ook, doen precies het zelfde. De foto bij dit artikel heb ik werkelijk binnen een minuut toen ik bij de poort liep gemaakt. En zie het geluk van de vriend uit straalt.

En het meest wonderlijke wat er te zien is als je op deze ‘Selfie mensen’ let is dat je hun gezicht per direct weer in hun echte stemming ziet veranderen als ze weer de zoveelste selfie hebben gemaakt. Daar even zitten is werkelijk een kostelijk gratis vermaak van hoe mensen hun onechte leven slechts showen.

Willen ze laten zien hoe mooi ze zijn? Wat is mooi? Ooit geprobeerd om dat woord 'mooi' te beschrijven? En ja, gemakkelijk om te zeggen dat het het tegenovergestelde van 'lelijk' is. En wat is 'lelijk' dan? Als je veel cosmetica nodig hebt om te verbergen hoe mooi je (slechts) aan de buitenkant bent - om als een onechte jij te schitteren voor de buitenwereld - wat is er dan eigenlijk mooi? Je bent dan gewoon niet blij en ontevreden met hoe mooi je eigenlijk bent. Je ziet dat niet meer omdat marketing, ingehuurd door bedrijven die geld aan je willen verdienen, je anders vertelt. En jij gelooft daar in. Mooi zit dus uitsluitend en alleen in jouw hoofd. Iedereen is mooi en inderdaad valt er over smaak niet te twisten. Dit mooi heeft te maken met natuurlijke aantrekkingskracht tussen mensen. En ja hoor, ook ik vind dat tikkeltje accentuering van die sprankelende ogen, de spiegels van de ziel, aantrekkelijk. 

Onderzoek, er is al veel op het internet ook hierover te vinden, toont aan dat de meeste mensen die zo’n voortdurende stroom van breed lachende selfies in de meest fantastische poses op de sociale media plaatsen zich eenzaam voelen. Zelfs al hebben ze duizenden 'vrienden'. Het is gewoon een voortdurende schreeuw om aandacht.

Koppels, vooral de dames van het team, die op de sociale media voortdurend hun lachende relatie foto's en stemmingen posten blijken veel en veel minder gelukkig dan dat ze werkelijk zijn. Heel vaak heeft dit te maken met jaloezie, bezitterigheid (vastklampen) en van het verkrijgen van een vorm van goedkeuring van de buitenwereld dat ook dit stel in het ‘ideale plaatje’ past. Huis(je), boompje, beestje, kindje en een voortdurende fantastische relatie? We denken slechts dat dit de maatschappelijk geaccepteerde waarde is en proberen in die stroom dan maar mee te gaan. En als zo’n relatie uiteindelijk dan toch op de klippen mocht lopen dan reageren al die ‘vrienden’ dat ze dat van dat paar nou helemaal nooit hadden gedacht. Ze waren een voorbeeld! Een voorbeeld van hoe fantastisch je (met overigens heel veel persoonlijk leed en ellende voor het hele gezin) je de uiterlijke schijn slechts probeert vast te houden.  

Een van de rapporten die ik vond zegt:

"Als mensen gelukkig zijn en zich vrij voelen in een relatie leven ze in het hier en nu. Onderzoekers hebben ontdekt dat mensen die geen gebruik maken van sociale media over het algemeen veel gelukkiger zijn dan degenen die dat wel doen. Ze zijn zichzelf namelijk niet constant aan het vergelijken met hun collega's en vrienden, die meestal altijd alleen maar op de een of andere manier aan de buitenkant lijken ‘beter’ of ‘gelukkiger’ te zijn. We vergeten maar al te vaak dat daar waar het écht om draait ons ware leven is, onze oprechte relaties en vriendschappen, onze ervaringen en onze gevoelens.. Niet de eindeloze zoektocht naar aandacht, populariteit en goedkeuring online "

Iets om misschien toch eens bij stil te staan. Voor mij in ieder geval een impuls om mijn ‘sociale’ media meer en meer te mijden. Twee keer per dag kort checken en daarbuiten uit. Ik ben nog steeds super blij dat ik geen IPhone of Tablet heb. Het geeft me de mogelijkheid om me écht te verbinden met (slechts een handje vol echte) vrienden en mijn fantastische collega’s hier waarmee ik mag werken. Technologie is slechts een stuk gereedschap en niet een doel. Het werkelijke doel is altijd ‘offline’ conversatie en verandering. Face-to-face en in oprechte verbinding met elkaar.

Je eenzaam voelen? Misschien zou je het kunnen omdraaien in het jezelf toestaan van je zelf allereest eens alleen te voelen. Het heet helemaal één. De rest komt vanzelf. Gewoon door je open te stellen om weer eens een face-to-face gesprek aan te gaan. Nog steeds de basis van onze maatschappij. Elkaar ontmoeten.

Frans Captijn

www.captijninsight.com