Klopt, en we hopen dat zo gezond mogelijk ook nog heel lang vol te houden en toch...
Twee weken geleden schreef ik over de ontmoeting en de fijne gesprekken die we hadden met een Thais koppel bij het eten van een ijsje.
Een van de gesprekken ging over de nieuwe relatie die de vrouw, nu 65 jaar, was aangegaan na het overlijden van haar man.
Ik schreef al dat ze een lange tijd met haar Australische partner in Australie gewoond en hard gewerkt had. Zij was nog maar net 19 jaar toen ze elkaar in Thailand hadden ontmoet. Na een aantal jaren waren ze getrouwd en vertrokken ze naar Tasmanie waar ze altijd super happy met elkaar geweest waren. In de kleine veertig jaar daar hadden ze er een grote vrienden en kennissenkring opgebouwd. Het ging ze voorspoedig tot... het doek, door kanker van hem, vijf jaar geleden viel.
Een lange periode verkeerde ze in shock, ongeloof en verdriet. Ze ervaarde er meer dan ooit dat ze haar (Thaise) familie ver weg meer dan ooit miste.
Warmte alom, opvang en troost van haar vrienden en meer dan genoeg aanspraak en afleiding in Australie, en toch... het was nooit meer als voorheen.
Na een paar jaar besloot ze uiteindelijk dan ook om terug te gaan naar haar geboortestek, hier in Surin. Nog steeds verdrietig en down.
Een nieuwe relatie? Ze moest er niet aan denken. Het was genoeg geweest. En ze kon immers op eigen benen staan. Dat had ze in Australie ook altijd stevig bewezen. Met haar geen medelijden vertelde ze ons en ze kreeg ook voldoende pensioen om hier fijn te kunnen leven en zelfs haar familie een beetje te kunnen helpen (Iets dat in de Thaise cultuur overigens is ingebakken). Die mooie herinneringen aan haar partner leefden en leven voort.
En toch gebeurde het. Ze ontmoette een kleine drie jaar geleden een Thaise partner. Een stukje jonger en hij moet, tot hij hier met pensioen kan, nog wel wat jaartjes door daarmee. Sinds een jaartje wonen ze samen en dat gaat heel goed deelden ze met ons. Ze hebben het zalig samen. Ze begrijpt niet dat ze ooit de gedachte had dat ze niet meer aan een nieuwe relatie wilde beginnen. Het was helemaal geen 'klap in het gezicht' van haar overleden man of het verlochenen van het fijne huwelijk dat ze hadden. Haar man wilde haar immers altijd alleen maar zo gelukkig mogelijk zien en ze had er vertrouwen in dat hij er nu zelfs trots op zou zijn haar zo blij te zien. Ze deed hun relatie van destijds niets te kort. Zijn foto pronkt nog steeds in haar huis en wat iedereen er allemaal misschien wel van vindt... "Dat is aan hen. Wij zijn samen meer dan gelukkig".
En dat geluk straalde er voor Phatsamon en mij ook vanaf toen ze samen van die Banana Royal ijstraktatie aan het eten waren.
Dit verhaal leverde ook voor ons (Phatsamon en mij) nadien een mooi en fijn gesprek op.
En nog geen twee weken na die "ijsontmoeting" kreeg ik pardoes nog zo'n voorbeeld. Dit keer vanuit een regulier contact met een voormalig collega die al jaren met pensioen is.
Ook hij deelde met me dat hij, nog niet zo lang geleden, een paar jaar na het trieste overlijden van zijn vrouw, is gaan samen wonen met een nieuwe partner. Hij stuurde me een stralende foto van hen.
Hij is helaas zijn vrouw na een lange en zware periode van ziekte verloren. Het monde een aantal jaren geleden uit in een soort van rampjaar voor zowel hem als zijn kinderen en kleinkinderen. Een jaar waarin zijn vrouw overleed. Zijn nieuwe partner verloor begin dit jaar haar man.
Ze kenden elkaar al lang en hadden over en weer steun aan elkaar in die moeilijke periodes. En na verloop van tijd begon er uiteindelijk vanuit hun vriendschap, toch ook iets meer te groeien. Nooit verwacht en toch gekomen.
Hij deelde met me dat ze ziels gelukkig met elkaar zijn en veel meer van het leven zijn gaan genieten na die zware en moeilijke periodes die ze beiden hebben meegemaakt.
En zijn overleden vrouw, die heeft en houdt altijd een grote primaire plek in zijn hart en leeft met en in hem voort.
Hoewel dat verdriet altijd zal blijven hoef je er niet in te blijven hangen. Er is weer nieuwe levensenergie en plezier vertelde hij me. Ze hadden samen al twee reisjes gemaakt. Toppie vind ik. Je doet toch helemaal niemand iets tekort?
En ook zijn kinderen en kleinkinderen zijn door zijn nieuwe geluk super enthousiast en blij.
Bij mij kwam de gedachte op dat het misschien nog wel bij draagt aan de verwerking van het verdriet. Leven draait toch ook als het even kan om geluk? Daar is niets egoistisch aan volgens mij.
En natuurlijk moet je afwachten hoe zaken allemaal lopen. Toch is het goed dat deze twee voorbeelden op ons pad kwamen. Ze werden een fijne verdieping waarover je misschien normaal niet zo snel praat. Nu hebben we er samen helderheid over en hebben we over zo'n situatie zelfs een aantal afspraken gemaakt.
Mocht ik eerder dan mijn vrouw komen te overlijden dan hoop ik dat ze blijft kiezen voor verder geluk. Dat maakt mij gelukkig. En andersom geldt dat gelukkig precies hetzelfde.
Hoe dat allemaal dan ooit, we hopen voorlopig nog maar even niet, al dan niet uitpakt en of dat op voorhand dan betekent een nieuwe relatie, dat wachten we wel af. Hoe anderen over die keuzes en invulling van ons verdere geluk denken is in ieder geval niet ons probleem. "Lullen laten jongen", zou mijn vader zeggen.
Blijven hangen in verdriet is in ieder geval niet onze keuze en wensen we op voorhand de ander niet toe. Wat nogmaals niet wil zeggen dat alleen een nieuwe relatie daarin de ultieme oplossing zou bieden. Respect voor ieder zijn of haar persoonlijke keuzes.
De ander, ook na zijn of haar dood, uiteindelijk weer blij en gelukkig weten in het verder leven van het leven is voor ons de basis. Leeftijd speelt daarbij, zoals de praktijk regelmatig laat zien, geen enkele rol.
Die twee contacten en de met ons gedeelde ervaringen en het beeld van vier weer stralende mensen die we in een paar weken tijd in onze schoot kregen geworpen, zijn voor ons daarbij een mooi voorbeeld.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten