Het aparte van zijn lezingen op zich is al dat ze voor ongeveer de helft bestaan uit stilte. En geloof me dat ontspant en geeft je tijd om zijn woorden bewust in je te laten neerdalen. Je moet er even aan wennen en dan is het een fijne ervaring.
In de lezing gaat hij in op ons leven in de wereldwijde marktplaats. Kort gezegd de wereld economie. We zijn ons niet eens meer gewaar dat we ons in die marktplaats totaal onbewust voortbewegen. We zijn steeds meer verworden tot machines die vooral zijn ingericht op efficientie. Als een soort van robots die volgzaam en onbewust op die marktplaats aan de slag zijn om ons vooral te manifesteren. Iets dat veel energie (en geld) kost en dat ons feitelijk af houdt van bewustheid, gebruik van je diepere persoonlijke talenten, en echt geluk. Je bent immers met dat jezelf manifesteren te druk.
Alles draait om geld, macht en (zogenaamde) status. Je moet iets voorstellen en je moet bekend zijn. Je moet er aardig wat voor over hebben om voor een paar jaar bijvoorbeeld president van Amerika te zijn. Je zet er je leven mee op het spel, beperkt je totale bewegingsvrijheid met al de veiligheidsvoorzieningen en mensen om je heen en... na verloop van tijd ben je weer totaal vergeten.
Ook in de Nederlandse politiek kunnen er velen over mee praten. En ook in bestuurlijke functies en in het bedrijfsleven bijvoorbeeld speelt het. Je hoeft het nieuws maar aan te zetten en de beelden te bekijken.
Maar laat ik het eens heel dicht bij mezelf houden.
Regelmatig toonde ik van mezelf tijdens lessen in meditatie en filosofie de internationale groep gasten van het gezondheidsresort waar ik werkte een foto van mezelf. Prachtig in uniform vol goud als gastspreker op een conferentie in China.
Mijn vraag was dan steevast: "Herinnert en herkent u mij nog?" Het antwoord was altijd steevast: "Nee, nooit eerder gezien."
Daarna vroeg ik of ze de burgemeester van de grootste gemeente van Zeeland dan kende. Hij was immers de voorzitter van het college van burgemeester van de veiligheidsregio waar ik jaren directeur van was. Die moesten ze dus zeker kennen. Ook hier steevast het antwoord: "Nee, nooit eerder gezien of van gehoord." Vaak aangevuld met de vraag: "Bedoelt u Nieuw-Zeeland?" Nee, Zeeland, in Nederland... "Waar ligt dat?". En voor de commissaris van de (toen) koningin van de provincie kreeg ik geen ander antwoord. We waren allemaal totaal onbekenden.
Zelf had ik er in die tijd toch een totaal ander oordeel over. En ook mijn familie en vrienden hadden er een ander beeld bij. Ook toen ik stopte met die baan. Yep inderdaad een topbaan en toch...
Osho geeft in zijn lezing aan dat mensen onbewust in de stroom mee gaan om belangrijk gevonden te worden en daar als het ware van genieten. Ik heb die ervaring zelf ook. Nu kijk ik er anders tegen aan.
Hij, die OSHO, heeft gelijk met zijn uitlatingen waarin hij stelt dat al dit soort mensen maar heel kort (lekker?) 'belangrijk' zijn. Ze worden immers allemaal na verloop van tijd totaal vergeten. Het is een proces van alle tijden. Ken je bijvoorbeeld de belangrijke koningen en keizers nog van eeuwen terug. En zo gaat het ook met al die zogenaamde VIP's van nu. Ook al heb je het geld om als burger een ruimtevaartreisje te maken... Uiteindelijk wordt je vergeten.
"Aan de mensen van vroeger wordt niet meer gedacht en evenmin blijft een volgend geslacht in herinnering bij hen die weer later komen" las ik onlangs.
En gaan ook niet steeds meer standbeelden met eerbetoon aan personen uit het verleden door andere of nieuwe inzichten om? Daar hoef je het dus ook al niet om te doen.
En dat is totaal anders met slechts een enkeling, zo stelt Osho, die niet als volgzame onbewuste en efficiente robot functioneerde. Die totaal bewust van en met dingen in het leven omgingen. Die leven, na eeuwen, nog steeds door in de harten van velen en worden nooit vergeten.
Inspirerend en, in mijn ogen, een wijze les om wat rustiger, bewuster en vrijer van het leven te genieten en je niets aan te trekken van wat anderen daar allemaal wel of niet van zouden kunnen vinden. Het maakt meer gelukkig en houdt je beter gezond.
En of je daarmee dan in dat super kleine rijtje van mensen die tot in de eeuwigheid nooit meer worden vergeten terecht komt...?
Maakt het wat uit? Met dat onbewuste haantjes gedrag en het zo gigantisch belangrijk gevonden worden met alle beperkingen van dien, in ieder geval zeker niet.
Ps.: Mocht je het stukje lezing van OSHO zelf willen zien? Klik dan hier voor de link.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
