Het was een zin die ik afgelopen week in een document tegen kwam. Het zette me aan het denken. Want ja, toen ik er even over dacht betrapte ik mezelf daar weldegelijk op.
Op school, tijdens mijn werk, bij vergaderingen vroeger, en zelfs in de kerk kwam de boodschap niet meer binnen omdat de boodschapper me niet aansprak.
Communicatie gaat over zenden en ontvangen. En op die lijn zitten heel veel storingen. Vaak gebruiken we de tijd die anderen zenden om ons eigen verhaal voor te bereiden. We denken dan dat anderen daarop zitten te wachten en ernaar luisteren maar vaak gebruiken zij dan weer jouw gesprekstijd om hun verhaal weer te maken. Niemand luistert dus. Weggegooide tijd. Ik schreef er al eens eerder een blog over.
En inderdaad. Een leraar of lerares, bestuurders en politici maar ook bijvoorbeeld een pastoor of dominee spreekt aan of spreekt je absoluut niet aan. En als hij of zij niet aanspreekt dan gebeurt het soms dat je de (vaak ook goede) boodschap met het badwater weg gooit (of bijvoorbeeld de kerk niet meer bezoekt). En eigenlijk is dat super jammer en toch ook heel menselijk en natuurlijk.
Betrap jij jezelf er wel eens op dat je de boodschap door de boodschapper afwijst? Niet meer dan normaal volgens mij en om dan te zeggen… ‘niets gemist’ kan toch wel eens wat te kort door de bocht zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten