Afgelopen week werd ik vrij intens met twee
levensverhalen van mensen geconfronteerd. Ze zijn triest, heftig en ook
risicovol. En vanuit mijn praktijk staan die verhalen absoluut niet op zichzelf.
Veel mensen acteren hun leven en hebben dat niet eens meer in de gaten.
Een prachtige buitenkant naar ‘de’ of ‘hun’ wereld tonen.
De binnenkant meesterlijk blijven verbergen en vooral niet meer willen aanraken.
Een voortdurende en energieverslindende manier om hun verdriet te verbergen.
Een manier om (nog) te overleven…
Ze acteren zo goed dat ze zelfs denken dat de buitenwereld
niet door heeft dat er iets aan de hand is.
De eerste 7 tot maximaal 12 jaar van je leven zijn
bepalend voor je toekomstige levensgedrag. Je doet er intense indrukken in op
die samen hangen met je gezinssituatie, de aandacht en liefde die je krijgt, cultuur, religie, etc.. En als je
daarin onprettige dingen meemaakt, iets dat in die twee verhalen waarover ik
sprak met name naar voren kwam, dan ben je zo slim dat je een manier (levensstijl)
ontwikkelt zodat je daar zo min mogelijk last van hebt.
En dat gedrag is bepalend voor de rest van je leven. Het
is je overlevingsstrategie geworden.
In de verhalen die ik te horen kreeg was dat bijvoorbeeld
vooral gericht op je afsluiten van emoties. Een specialist op een specifiek
vakgebied worden waarmee je opzien baart en waar mensen gaan voor je vak en
niet voor jou als persoon. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het hele leven
is een toneelstuk geworden van weg blijven rennen voor jezelf. Je nog tonen in
het harnas dat je jezelf hebt aangemeten.
Wat jammer is, is dat het overlevingsmechanisme dat je
jezelf ooit aangeleerd hebt in de periode van volwassenheid meestal helemaal
niet meer nodig is. Die beschermlagen die vaak zwaar op je schouders rusten mag
je thuis laten. Je kunt dat harnas af gooien en de prachtmens die in je schuil
gaat laten zien.
In die situatie stel je je open om je levensmissie te
laten stromen en vooral om jezelf te zijn.
Ik sprak over risicovol. Het risico zit hem daar in dat
als je op enig moment de rol die je jezelf hebt aangeleerd door wat voor
oorzaak dan ook niet meer kunt spelen (je stopt bijvoorbeeld met je baan waarin
je je kon verschuilen). Grote kans dat je wereld dan instort omdat je nooit
geleerd heb om jezelf toe te laten. En hoewel je de confrontatie met jezelf
niet aan wilt gaan gebeurt dan dan toch.
Niet verkeerd en zeker ook niet een zwaktebod om op dat
moment met specialistische hulp in zee te gaan die jou aan kan. Het resultaat
zal zijn dat je eindelijk gaat leven en erachter zult komen dat je jezelf heel veel
jaren voor niets in de kast hebt gezet…
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten