 |
| Foto auto zegening door Fons in Santpoort - NL Met dank aan Ron Pichell / RTV Seaport |
Ik heb net bericht gekregen dat mijn oudste broer is overleden.
Dit is geen ‘in memoriam’, als vorm van herinnering van
iets dat geweest is en af en toe nog even terug kan of mag komen in onze geest. Het is een
ode. Een eerbetoon en een actieve oproep. Een aansporing om juist door te gaan.
Slechts een herinnering doet immers veel en veel te kort.
Mijn oudste broer Fons is de eerste uit ons gezin van
vijf kinderen en ik ben de laatste. Tussen hem en mij zit dertien jaar. Een of twee generaties verschil.
Voor mijn ouders was het destijds een eer, vanuit hun en onze katholieke achtergrond, dat Fons in Driehuis aan het seminarie en op het gymnasium voor priester ging studeren. Bij de ‘Missionarissen van het heilig hart’, MSC. Uiteindelijk besloot hij geen priester te worden en werd, na een paar korte omzwervingen, toch een soort van priester. Hij trouwde, werd vader van een gezin met twee kinderen en werkte in diverse parochies in Noord-Holland als inspirerende diaken. Voor mensen die dit woord of deze professie niet kennen kun je het het eenvoudigste in mijn ogen vertalen naar ‘lekenpriester’. Een persoon die door een bisschop gewijd is om als helper diensten in en voor de kerkgemeenschap te verrichten.
Voor mijn ouders was het destijds een eer, vanuit hun en onze katholieke achtergrond, dat Fons in Driehuis aan het seminarie en op het gymnasium voor priester ging studeren. Bij de ‘Missionarissen van het heilig hart’, MSC. Uiteindelijk besloot hij geen priester te worden en werd, na een paar korte omzwervingen, toch een soort van priester. Hij trouwde, werd vader van een gezin met twee kinderen en werkte in diverse parochies in Noord-Holland als inspirerende diaken. Voor mensen die dit woord of deze professie niet kennen kun je het het eenvoudigste in mijn ogen vertalen naar ‘lekenpriester’. Een persoon die door een bisschop gewijd is om als helper diensten in en voor de kerkgemeenschap te verrichten.
Voor mij is het de ervaring dat een zogenaamd
priesterboordje lang niet altijd nodig is om verdieping, beleving, hoop en
stroming te brengen. Fons deed dat op zijn eigen creatieve, humoristische (zie
foto) en soms wat progressieve manier. Midden tussen de mensen. De huidige paus
Franciscus zou er denk ik van smullen. Hij bracht en brengt mensen in beweging.
Hij bezielt mensen.
Bid niet voor de vrede! Slechts één van zijn uitspraken
en toespraken - die hij tijdens een kerstnacht dienst deed - uit heel, heel veel andere die mensen even aan het wankelen brengen.
Wakker schudden met als intentie om ze (weer) in balans te brengen.
En als je alleen al even over die zin, die uitspraak,
nadenkt, word je dan van binnen niet even wakker?
Wat een verspilde tijd en moeite om te bidden voor de
vrede. Is er ooit vrede in de wereld geweest? En ligt dat aan de wereld? En
denk je dat er ooit vrede komt? Het niet hebben van vrede is van alle tijden.
Er voor bidden is je hoofd een beetje neerleggen omdat jij het ook niet meer
weet of ziet zitten. Je geeft je wens aan een ander, iets groters, iets super groots
in de hoop dat die er dan misschien voor kan zorgen. Ben je jezelf niet op een
gigantische manier voor de gek aan het houden? Bidden voor de vrede? Hou er mee
op! Flauwe kul.
Mensen maken er een puinhoop van. En ook bidden om die
puinhopen niet meer te hebben zal niet helpen. Mensen zijn anders, culturen
zijn anders, religies zijn anders (en eigenlijk allemaal gelijk), en omdat dat
anders niet in je eigen straatje past is er dus geen vrede.
Stop met die moeite en de tijd om daar voor te bidden.
Begin gewoon zelf. Het eerste daarin is dat je moet begrijpen dat je ‘slechts’
mens bent. En mensen maken fouten. Niets mis mee. Je leert er waarschijnlijk van
en dat proces heet leven. Een van de dingen in het leven die zeker zijn is dat
je niet alleen leeft. Er zijn mannen en vrouwen om je heen. En ook dat zijn
mensen die ‘fouten’ kunnen maken. En of dat écht fout is of niet… dat is dan
weer jouw oordeel. Jij raakt er van overstuur, wordt boos, angstig, verdrietig, jaloers, haatdragend, en dat doe je helemaal zelf en
niet die ander. Het heeft allemaal te maken met jouw programmering vanuit het
verleden en daarmee met jouw veroordelen. Heb jij de intentie om fouten te
maken? Hebben anderen de intentie om fouten te maken om onrust bij en in jou te
veroorzaken?
JIJ bent aan zet. Ga je gang maar. Leef eerst eens zelf die
vrede. Niet voor bidden, gewoon doen. Die oorlog in jezelf eerst maar eens
onder de loep nemen in plaats van oplossingen in de buitenwereld te zoeken en
anderen de schuld te geven. En jawel dat kan even uitdagend en confronterend zijn en toch
ben je dan aardig goed bezig. Beter dan bidden.
En overigens, vanuit mijn inmiddels meer dan vijf jaar
verblijf in Thailand, is dit ook nog eens een heel waardevolle Boeddhistische
benadering.
Fons is anders, Fons gaat door. Te veel heeft hij geplant
en gezaaid. Te veel mensen heeft hij in beweging gebracht en dat proces is door niets en door niemand meer te stoppen. En daarmee maakte hij en, let wel, maakt hij steeds meer "LEVEN
een stukje mooier". Omdat die anderen daarmee door gaan. Met die inzichten en
met die inspiratie. En zij geven dat op hun eigen manier ook weer door.
Ooit studeerde hij bij de Missionarissen van het Heilig
Hart. Hij werd geen missionaris. Hij was het al lang. Die missie, die passie, om er
voor anderen te zijn met een boodschap is zijn leven en hoewel dat fysieke
omhulsel van Fons nu niet meer beweegt wat uitsluitend zijn buitenkant liet zien, is dat toch geen afscheid. Hij gaat door.
Feitelijk is het slechts een begin. Een begin om gehoor te geven
aan die oproep; “Bid niet! Ga aan de slag! Breng in de praktijk!” En ja, dit
zijn mijn eigen woorden.
Een actieve oproep een aansporing. Geen herinnering voor
nodig. Het zaadje dat gezaaid is of het plantje dat geplant is heeft slechts water, temperatuur en lucht nodig (actie) en af en toe wat zon. Het juiste seizoen? Daar hoef je niet op te wachten. Dat kun je makkelijk zelf creëren...
En daarmee gaat hij dus ook gewoon door. In memoriam?
Nee, niet voor mijn broer. Daarvoor was en is zijn leven te waardevol. Mensen
die hem kennen en met hem te maken hebben gehad weten niet wat ik bedoel. Ze
voelen het gewoonweg en gaan met hem door, net zoals ik!
En daarom voel ik dit ook niet als afscheid. Veel meer is
het een gevoel van mogen loslaten in de volste overtuiging dat hij ook in mij
diep geworteld is en ik ook met zijn leven door mag en kan.
Frans Captijn
www.captijninsight.com
captijninsight@gmail.com
