Je kunt beter altijd jezelf zijn.

Hoe kan het toch zijn dat veel mensen niet 'gewoon' zichzelf zijn? Dat hoor ik vaak en voel ik nog wel meer. Ze zijn thuis vaak anders dan op hun werk en/of weer anders op andere plekken. Wat zou dat eigenlijk kunnen zijn, ‘jezelf zijn’?

Nu ik met een opleiding talent-coaching bezig ben krijg ik daar nog weer meer in-zicht in. 

In je opvoeding leer je je aan te passen aan je cultuur, de geldende normen en waarden, de tijd en je omgeving. Je leert er, zonder dat je het in de gaten hebt, je masker op te zetten of je rol te spelen en je daarmee aan te passen aan een uitwendige werkelijkheid of collectiviteit.

In het Latijn is daar het woord Persona voor. De manier waarop je je, met je masker of in je rol, aan je omgeving toont en waar jij dus (van de buitenkant gezien) voor doorgaat. De persona staat vaak tussen de persoon die je écht bent en de buitenwereld in. In de volksmond wordt het ook wel ‘je buitenkant’ genoemd. Achter jouw masker schuilt immers je ware identiteit. Je denkt misschien dat je omgeving de rol die je speelt niet in de gaten heeft maar de praktijk is anders. Hun gevoel spreekt boekdelen. Als je weet dat je je echte zelf verbergt of geheim houdt straal je een vorm van onnatuurlijke energie uit. Veel mensen in je omgeving merken dat op en prikken snel door die sluier van je heen. Doe je dat zelf immers ook niet feilloos?

Jouw ‘Ik’ (Latijn Ego) is feitelijk het middelpunt van al je bewuste activiteiten als denken, waarnemen, voelen en je intuïtie. Je eigen identiteit is een hele belangrijke eigenschap van je ik. Zonder ego geen identiteit. Maar je ego is niet het centrum van je hele bewuste en onbewuste persoonlijkheid. Dat centrum wordt ‘het zelf’ genoemd. Juist onbewuste collectieve en persoonlijke ervaringen, gevoelens en feiten spelen daarin een voorname rol. Juist die gaan herkennen en erkennen vormt een integrerend ingrediënt van je persoonlijkheid.

Je onderbewuste eens wat meer laten spreken levert je een schat aan informatie op over wie jij bent en wat je van nature goed kan. Als je dat weet, waarom zou je je dan nog langer profileren met zaken die niet helemaal bij je horen en waar je misschien ook helemaal geen zin in hebt? Waarom iemand anders voorstellen dan dat je vanuit jezelf juist kunt zijn/bent?

Als je al jouw kwaliteiten en talenten in een voor jou juiste samenhang tot ontplooiing brengt zet je optimaal in op het kunnen realiseren van jezelf en je missie (dat wat je hier komt doen). Je levert vanuit je kern jouw specifieke prestaties en laat daardoor ook die van anderen volledig toe. Dat proces van ontwikkeling van je persoonlijkheid wordt wel individuatie genoemd. Je persoonlijk bewust worden. Worden wat je in wezen bent. Gewoon zijn wie je bent onder alle omstandigheden. Dat kost minder energie, je hoeft er minder bij na te denken, je hoeft ook niet meer te onthouden of zelfs op te schrijven wat je in je verschillende rollen gezegd hebt. En het mooiste... je omgeving... die wist het in de meeste gevallen toch al.

Als je écht weet wie je bent mag je daar trots op zijn en is er niets waarvoor je je hoeft te schamen of te verbergen. Waarom zou je dan nog überhaupt een rol willen (kunnen) spelen of aannemen?


Frans Captijn