Financieel is het binnen grenzen als overheid 'veiligheid bieden' niet meer op te brengen. Daarnaast schieten we in regelgeving en uitvoering van ons veiligheidsdenken af en toe ook wel een beetje door. Dat laatste merk ik vooral als ik af en toe werkstukken, notities of presentaties van mensen in opleiding tot specialist in dit werkveld mag beoordelen. Als je dan ook nog eens goed naar de kwaliteit van uitvoering in situaties dat het mis is gegaan gaat kijken dan zou inzetten op zelfredzaamheid zo slecht toch nog niet zijn. Je kunt maar beter 'veilig' buiten staan...
Burgerkracht schijnt inmiddels een modern woord te zijn voor zelfredzaamheid. De laatste jaren wordt er door overheden steeds meer ingezet op dat thema zelfredzaamheid. Dat is niet 'zoek het zelf maar uit' maar meer 'denk er eens over na hoe je zou handelen als je ineens iets zou overkomen. Nu ik dit zo schrijf komen er twee dingen in me op.
Het eerste is, ontstaan dingen wel ineens? Bij mijn doorstartbijeenkomst op 14 december 2011 ontving ik diverse boeken. In een van die boeken las ik, wat ik eigenlijk al lang wist, dat helemaal niets ineens ontstaat. Alles heeft een oorzaak en dat wat er gebeurt is van die oorzaak of van een combinatie van oorzaken, een gevolg. Dat wordt wel karma genoemd of de wet van oorzaak en gevolg. Het boek (The power of Kabbalah, van Yehuda Berg) geeft als praktische vraag; 'Ben je ooit 's ochtends wakker geworden en vond je plotseling een volgroeide volwassen eik op je oprijlaan? Natuurlijk niet.'
Maar goed, laat ik niet afdwalen. Ik wil toe naar de toekomst van zelfredzaamheid.
Het tweede is dan ook juist die zelfredzaamheid. Omdat zaken niet ineens ontstaan (maar ons wél ineens kunnen overkomen) nemen we nog nauwelijks tijd, laat staan dat we er aandacht aan besteden, om eens na te denken over 'What if?'. Onze huidige biotoop nodigt er ook niet echt toe uit en in mijn ogen hollen we daarin op dit gebied dan ook achteruit. Europa wordt steeds meer een 'missie land'. Afrika haalt ons steeds meer in. Zij weten nog te overleven als het er echt op aan komt. De jeugd heeft hierin steeds minder de toekomst volgens mij.
In het Britse dagblad "Daily Mail" stond een publicatie dat de 'traditionele' groeifasen van kinderen geleidelijk vervangen wordt door 'digitale' fasen. Omdat ouders het veel te druk hebben, leren ze hun kinderen steeds minder praktische vaardigheden aan zoals bijvoorbeeld fietsen. Kinderen doen steeds minder echte levenservaringen in de wereld om hun heen op. Ze imiteren, als kleine computerwizards, gedrag van 'volwassenen' en weten perfect hoe ze de muis van de computer moeten gebruiken, hun mobieltje moeten bedienen en andere technologieën gebruiken. Ze gaan ook steeds minder naar buiten en spelen, fysiek, met elkaar. Dat alles gaat ten koste van hun sociale ontwikkeling en lichamelijk welzijn zo stelt Sue Palmer, specialiste op het gebied van de ontwikkeling van het kind, in het blad. Investeren in emotionele inspanning die bij echte contacten nodig is raakt steeds meer op de achtergrond. Een echt spel met echte mensen wordt steeds vreemder. Zelfredzaamheid daardoor in mijn beleving ook. Hoe krachtig kan het nog zijn?
Gesteld wordt dat 1 op de 5 kinderen die in het onderzoek uitgevoerd bij 2200 moeders in 11 landen is uitgevoerd, zijn zintuigen ontwikkeld heeft met Smartphone en iPad. Hoe vlot ze ook zijn in het digitale leven, met vragen en oplossingen in het echte leven kunnen ze veel minder overweg (zoals bijvoorbeeld met zelfredzaamheid). Slechts 11% heeft vóór zijn elfde verjaardag geleerd om zelf zijn schoenveters te strikken...
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten