vrijdag 31 december 2021

Tenminste een maandje nieuws-geheelonthouding als goed voornemen.

Wikipedia omschrijft nieuws onder andere als: “Nieuws omvat alle informatie van een zeker algemeen belang die tot dusver aan publieke waarneming was onttrokken. Het gaat doorgaans over een recent feit, een actualiteit, waar collectieve belangstelling voor bestaat. Nieuws kan echter ook betrekking hebben op een 'inlichting' uit het verleden die niet eerder als zodanig is ontsloten voor een brede kring van belangstellenden…”
 
Ik heb het niet zo op die altijd weer populaire ‘goede voornemens’ die mensen stellen aan het begin van een nieuw jaar. Zelf heb ik er ook nooit aan meegedaan. Toch schoot me een paar weken geleden door mijn hoofd om het er eens een keer op te wagen. Voor tenminste een maandje persoonlijke ‘nieuws-geheelonthouding’.
 
Hoewel ik denk aardig ‘vrij’ te zijn, doordat ik al jaren niet meer over sociale media beschik, denk ik toch dat het een pittige uitdaging wordt. Even het nieuws checken is toch een soort verslaving.
 
Waarom dan juist deze uitdaging met mezelf aan gaan? Het heeft een aantal redenen.
 
Allereerst krijgen we al meer dan twee jaar dagelijks niets anders te horen en te zien dan virusgedoe. Geen dag zonder een foto van weer een of andere injectiespuit. En als we een beetje nuchter nadenken dan is dit gedoe er al sinds mensenheugenis (toen het echter nog niet of nauwelijks door andere mutaties aandacht kreeg) en zal dit ook deel van ons leven blijven. Er worden niet voor niets op diverse plekken in de wereld voor miljoenen dollars nieuwe vaccin fabrieken gebouwd om de vaccinboosterstrippenkaart te blijven vullen.
Geen nieuws, eigenlijk ‘ouds’ dus, dat inmiddels een wereldwijde massapsychose heeft veroorzaakt. Over een maand is dat zeker weten niet anders, laat staan weg.
 
Een andere reden is dat juist slecht en negatief nieuws de overkill aan informatie is die dag in dag uit over ons wordt uitgestort. Het blijft de wereld overheersen. Het zaait onrust, vaak angst en paniek en geeft stress. Al die negatieve energie kan je humeur en zelfs je gezondheid pittig beïnvloeden.
Als ik die uitleg van Wikipedia lees dan vraag ik me ook af welk belang er voor mij mee wordt gediend. Tenminste 98% van al die informatie is voor mij niet interessant of ik heb er geen belangstelling voor. Laat staan dat het voor mij persoonlijk belangrijk is. En ik vraag me ook af wat van veel tot de tot dan toe aan de publieke waarneming onttrokken informatie de werkelijke nieuws'waarde' is. Dient het werkelijk het algemeen belang?  

Een goeie vriend deelde een verhaal dat hij ooit gehoord had met me. 
"Stel dat een goeie bekende dagelijks bij jullie thuis aan komt. Hij of zij gaat midden in de kamer staan en vertelt je kinderen elke dag over enge ziektes, moorden & overvallen, rampen, mensen die met elkaar ruzie hebben of smerige (macht) spelletjes met elkaar spelen, corruptie, onveiligheid, bedrog, demonstraties, oorlogen, crises, vluchtelingen, natuur en milieu in vernieling, rampspoed en ga zo maar door. Wat zeg je dan tegen die dagelijkse bezoeker? 
Waarschijnlijk dat hij of zij op moet hoepelen en nooit meer terug moet komen. Je kinderen worden er immers bang en ziek van. Het speelt in op en raakt hun emotie. Wegwezen dus. Een redelijk normale reactie zo zou je toch mogen verwachten. 
Onze televisies, die met het nieuws exact hetzelfde doen, zetten we dagelijks uit gewoonte en zonder er bij na te denken maar al te graag steeds weer aan..."  
 
Nog een reden. We kunnen de wereld niet veranderen. Hoe meer dan triest vele verhalen uit de hele wereld ook zijn, we kunnen er daar, op die plekken, bijna nooit iets aan veranderen. Is doneren de structurele oplossing? Met acties worden we er door humanitaire organisaties onder bedolven. En ja, hulp is zeker nodig. 
Ooit bij stilgestaan dat we ieder op een plek in de wereld leven waar we uitgenodigd zijn om op wat voor manier ook lokaal met onze talenten te helpen? En meestal bestaat dat uit aandacht en tijd voor elkaar. Iets dat in de tegenwoordige tijd met onze 'nieuwe normaal' inzet volledig de nek wordt omgedraaid. 
 
Hoewel het op zich niet met nieuws te maken heeft word ik meer en meer gek van de ziekte die Marketing heet. 
Tussen het nieuws word je er onder bedolven. Werkelijk overal word je er op de meest creatieve en schreeuwerige manieren aan herinnerd dat je toch zeker moet kopen. Een proces dat moet doorgaan omdat dat wat je koopt misschien een minuut je geluksgevoel een beetje opkrikt. Een andere vriend van me noemde het onlangs marketering.
Ik heb helemaal niets nodig anders dan dat wat ik al heb en zit er dan ook niet op te wachten. Er staan al genoeg schreeuwende reclameborden op elke hoek van de straat. Bijna altijd met promotions die ook nog eens helemaal geen aanbiedingen zijn maar meestal slechts de boodschap dat het product de komende weken wederom in prijs zal gaan stijgen.
Onlangs las ik dat in december veel mensen last hadden van ‘cadeaustress’. Ik had nog nooit van het woord gehoord en op dezelfde Wikipedia is het tot nu toe ook nog niet te vinden. Het zal vermoedelijk te maken hebben met van gekkigheid niet meer weten waaruit je moet kiezen om anderen heel kort blij te maken zonder op je keuze voor de rest van je leven negatief te worden aangekeken. Ook van deze nieuwe vorm van stress gelukkig geen last. 
 
En ja, geen nieuws sluit je van dat ‘zekere algemene belang’ zoals in de omschrijving van het woord ‘nieuws’ wordt gesteld dus uit. Wat aan mijn ogen en oren onttrokken was blijft het dus ook. Vraag is of ik er überhaupt belangstelling voor had of heb. Misschien vereenzaamt het. Zeker weten dat ik niet meer kan meepraten over alles wat er in de wereld gebeurt. Ik neem het op de koop toe. Het zit immers opgesloten in mijn voornemen.  
Het positieve is dat er een grote kans dat is dat het ons thuis, op onze fantastisch mooie plek, echter nog dichter en dieper bij elkaar brengt.
 
Zonder de dagelijkse negatieve nieuwsverstoring sta je volgens mij meer open voor dingen die er in je leven echt toe doen. Je krijgt nog meer tijd om mooie dingen op te merken en mee te maken dicht bij huis. En, als je positiever in het leven staat geniet je directe omgeving van die energie die je uitstraalt mee. Die houding verbindt immers weer. Verbinding, wat was dat ook alweer? 
Er is een gezegde: “Geen nieuws is goed nieuws”. Wie weet is het waarheid. Ik ga het ervaren.

Nb: Tot op heden gaat het nog steeds goed met me. Na het op 20 december jl. in concept schrijven van dit blog ben ik gelijk maar met mijn 'nieuws-geheelonthouding' begonnen. Waarom nog langer wachten? 
Op 25 februari, als ik het dan nog heb volgehouden, zal ik proberen wat ervaringen te delen van mijn nieuws geheelonthouding reis. 


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 24 december 2021

Ons geweldige zesde zintuig. Persoonlijk kompas.

Hoe vaak in ons leven vertellen onze logische en praktische geesten ons één boodschap, en toch weten we diep van binnen dat die boodschap niet helemaal klopt en dat er iets méér is. Iets onverklaarbaars, iets dat ons een diepere waarheid en betere oplossingen biedt?
 
Het blijft een soms rare gewaarwording. Een stem of gevoel dat aangeeft dat je eigenlijk een ander besluit zou moeten nemen of andere weg zou moeten inslaan dan je zou willen besluiten of al hebt besloten.
 
Vanuit onze ervaring, opleiding, cultuur, omgeving, adviezen van anderen en noem maar op, nemen we besluiten en toch voelen die regelmatig van binnen niet goed. Als je maar doorholt, niet naar jezelf hebt geleerd te luisteren, belangen van anderen boven je eigen belang stelt of geen lef hebt om af te wijken, dan blijf je dus bij je rationele besluit. Soms met allerhande, vooraf voorspelbare, gevolgen van dien.
 
Die stem of dat gevoel komt vanuit je zesde zintuig, of heel gemakkelijk gezegd je intuïtie. Iets dat iedereen heeft. En als je het dieper onderzoekt dan kun je erachter komen dat de richting die dat zesde zintuig je stuurt alles te maken heeft met jou, via de kortste route, op het pad van je levensmissie houden. Je leest het goed, via de kortste route. Als je immers niet luistert dan blijft die stem of dat gevoel terugkomen om je via een omweg, van soms onplezierige ervaringen, toch weer op jouw juiste weg te ‘sturen’. Het werkt als een soort van innerlijk kompas dat je op koers probeert te houden.
 
Zelf heb ik diverse ervaringen. Soms zelfs vrij extreem en achteraf gezien wel eens wat eng. Stom dat ik die signalen, tegen echt van binnen beter weten in, toen negeerde. Het leverde daarentegen ook heel veel ervaringen op.
 
Een niet te onderschatten sturende bron die er altijd voor je is. Je hoeft slechts (naar jezelf) te luisteren en alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht.
 
Daar waar de ene deur immers dicht gaat, gaat er een andere automatisch voor je open. Je hoeft het lef maar te hebben om daarop te vertrouwen. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 



Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 17 december 2021

Lawaai beperkt je vrijheid

Zalig weer hier op dit moment. Vanmorgen begon de dag met 22˚C en was het licht bewolkt. Een dag om weer heerlijk aan onze bouw te kunnen werken.
 
Tijdens de meditatie het geluid van een vogel en een kalf dat om zijn moeder roept en het lopen van hond Kadhow door het grind, die de stilte af en toe doorbreken. Rust, wat een geschenk en wat een vrijheid kwam in mijn gedachten op.
 
Met meditatie sluit je het lawaai buiten, stijg je er bovenuit. Lawaai onderbreekt, verbreekt en isoleert. Het is een afleiding van je bewust zijn. Je mist zoveel moois en het beperkt je in je vrijheid.   
 
Onze wereld is vol lawaai. Niet alleen van daadwerkelijk geluid en geschreeuw. Ook van de steeds snellere aanvoer van overkill aan lawaai van alle (vaak ook nog eens volstrekt onbelangrijke en onnodige) informatie. Een continue stroom die op ons wordt afgevuurd en waar we ons maar al te graag, de hele dag door, voor open stellen. Ik vraag me werkelijk soms af hoe het nog door mensen te verwerken is. Lawaai lijkt een verslaving. En als je jong bent, en er mee bent opgegroeid, dan heb je dat niet eens in de gaten. Stilte is dan een 'geluid' waar je je ongemakkelijk of zelfs angstig bij voelt. Met de jaren (maar waarom zou je daar op wachten?) ga je de waarde voelen en waarderen van stilte en rust. 
 
Vanmorgen tijdens de wandeling met Kadhow liep ik langs de lelie op de foto bij dit blog. Ik ben na onze wandeling teruggereden met de scooter om er een foto van te maken. Wat een pracht en eenvoud. Geen verstoring, geen lawaai. Voor mij pure vrijheid.
 
En misschien is eens even afzien van al dat lawaai om ons heen wel een mooi cadeau dat je jezelf kunt geven voor Kerst. Een uitnodiging voor verbinding en een goed gesprek. Een uitnodiging om weer eens even stil te staan bij waar leven eigenlijk echt om draait. Voor mij gelukkig al tijden niet meer om al dat lawaai. Wat een zalige vrijheid.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 10 december 2021

Onvergetelijk en waardevol (gratis) kerstcadeau

Het wordt weer Kerst. De meeste mensen weten niet waar dat echt over gaat, maar het wordt met veel marketing spektakel ‘verkocht’ als gezelligheid, verbinding, en als hoofdmoot vooral veel en dure cadeaus. Bevrediging van tijdelijk geluk. Geweldig voor de economie.
 
Ook hier in Thailand is het in diverse winkels, zoals bijvoorbeeld de Makro’s, Kerst wat de klok slaat.
Het huidige ritueel om binnen te komen is inmiddels: Eerst maskeren, dan registreren, daarna plastic handschoenen aan (er is nog niet genoeg plastic), daarna lichaamstemperatuur check (groen is mogen doorlopen, rood is terug naar buiten en in de wachtruimte met afstand blijven wachten). Ik mag nog steeds door ondanks mijn zeer lage lichaamstemperatuur.
Eenmaal binnen loop je tegen de ‘Kerstuitstalling’ aan en hoor je regelmatig “Let it snow” uit de speakers. Jawel, bij tropische temperaturen.
Die sneeuw komt dus helemaal nooit (zelfs voorlopig nog niet door de klimaatverandering).
 
Verbinding is in de tegenwoordige ‘nieuw normaal’ tijd ver te zoeken. Smiles zijn, in ons mooie Aziatische land dat gepromoot wordt als land van de smiles, als ze er nog zijn, onzichtbaar verborgen achter medische en niet medische gezichtsmaskers. Gezelligheid en vooral spontaniteit zijn inmiddels door de afstand die we moeten houden helaas stappen terug naar af.
Niet klagen en niet getreurd. Kopen kun én zul je. Het is toch immers Kerst???
 
Plastic Kerstbomen, in allerhande maten, zijn hier nú, zo zie ik overal, in de aanbieding. Echt een geluk ;). Vreemd overigens want met Pasen of in de zomer kon ik ze hier tegen die genoemde hogere prijs niet vinden of krijgen.
Nee, ik koop er geen. Voor mij ‘ruiken’ ze hier niet echt. Wie weet volgend jaar. 
En mogelijk een lichtpuntje. Eergisteravond kreeg ik in ons vaste restaurant een tip van een bezoeker dat er in de buurt toch ook kleine echte boompjes te koop zijn. Een uitdaging waar ik naar opzoek ga.  
 
Op een Nederlandse website las ik dat diverse mensen lijden aan 'Cadeaustress'. Ik had er nog nooit van gehoord. Volgens mij is het zoiets dat je van gekkigheid niet meer weet wat je moet kopen. Zijn mensen nu echt totaal doorgedraaid? 
Aan kerstcadeautjes doen wij niet. We hebben alles wat we verlangen en zeker ook elkaar. Geen cadeaustress dus. Hoe zalig kan het niet zijn. En yep, we gaan wel naar de nachtmis en hebben nadien daar zeker weten weer een gezellige party met bbq en karaoke. Toch een beetje kerstgevoel. 
 
De wereld is meer en meer opgefokt voor hebbedingen. Zaken en indrukken die snel vervagen en die gillen om snel nog meer of weer iets anders. En toch zijn er dingen die een onvergetelijke indruk achter laten. Vooral ook bij (klein)kinderen. Het wordt misschien even slikken omdat ze tegenover anderen iets (waardevols) hebben uit te leggen maar toch.

Mijn jongste zus bracht me vorig jaar een voorbeeld. Hebbedingetjes vonden haar zoon en schoondochter voor de kleinkinderen niet noodzakelijk. Ze koos voor iets totaal anders en dat sloeg in als een bom.
 
Gezelligheid, verbinding en achtergrond op een andere manier speelden de hoofdrol. 
Ze las haar kleinkinderen een fantastisch mooi en voor de kinderen inspirerend Kerstverhaal voor. Dat maakte indruk. Oma die bij de kerstboom een verhaal voorlas. Ze praten over deze herinnering nog steeds. Over waardevol gesproken.  
 
Voor de economie niet geweldig en toch. Hoe eenvoudig en onvergetelijk kan het niet zijn…? Het heet verbinding, interesse en aandacht.
 
Voor het hele gezin biedt SBS6 dit jaar met eerste kerstdag iets nieuws aan. Hun zender gaat die avond voor vier uur op een knappend haardvuur met kerstmuziek. Het geeft families de mogelijkheid om elkaar weer eens te ontmoeten en vooral weer eens face-to-face te communiceren met elkaar. Wie weet spoort het idee sommigen aan om ook die mobiel dan eens uit te zetten en te gaan voor persoonlijk contact in de huidige ‘afstand maatschappij’ die ons helaas steeds meer wordt aangedaan en opgelegd. Toch denk ik dat de meeste mensen jammer genoeg de boodschap van SBS 6 niet vatten en overschakelen op een ander kanaal. Contact kan immers nogal confronterend zijn en we zijn het niet meer gewend. Hoe dan ook, wat mij betreft een gemiste kans en wie ben ik…?
 
Ik wens je alvast een creatief en verbindend Zalig Kerstfeest en een nieuwjaar met aandacht, nabijheid en liefde voor elkaar.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 3 december 2021

De misdienaar van Godfried Bomans. Nog steeds blij met mijn geloof.

Twee dagen geleden vertelde ik mijn zoon met een lach dat ik in mijn middelbareschooltijd van mijn Nederlandse boekenlijst slechts één boek echt gelezen heb. Een boek van Godfried Bomans: “Erik, of het klein insectenboek”. Nog steeds is lezen niet echt mijn ding. Wie weet komt het ooit nog. Mijn vader en moeder hadden wat te stellen met mij als altijd erg druk kind.
 
Misschien las ik dat ene boek wel door een eerdere kennismaking met de schrijver. Op 24 december 1971, ik was toen 14 jaar, was ik misdienaar tijdens zijn begrafenis. Ik droeg het kruis. Gisteren zocht ik voor de gein eens op internet en kwam ik, met dank aan Het Nationaal Archief, foto’s van Joost Evers (twee bij dit blog) tegen. Wat een verbazing. Ik kwam mezelf weer tegen!
 
Wat een tijd was dat en wat een tijd is het voor mij nog steeds.
 
Ondanks alle negatieve verhalen en ervaringen over wat er in de kerk allemaal is misgegaan speelt religie en geloof in mijn leven van jongs af aan al een belangrijke rol.
En, yin-yang, er zijn juist ook gigantisch veel positieve verhalen en ervaringen. Het is maar waar je de klemtoon op legt. Helaas worden de negatieve kanten meestal uitvergroot. En ook over monniken in het Boeddhisme hier in Thailand wemelt het van soms de meest vreemde verhalen. Geen reden om daar dan allemaal gedag tegen te zeggen. Het is niet God maar het zijn juist mensen die er vaak een puinhoop van hebben gemaakt of nog steeds van maken. Voorbeelden van uitwassen helaas te over en absoluut niet goed te praten. 
 
Het verandert, in mijn beleving, echter niets aan de bron, de basis en boodschap van geloof. Iedere religie stelt dat het leven draait om het doen van goede dingen.  Hoe daar, weer slechts door mensen, vorm en uitleg aan wordt gegeven en hoe ook daarbij macht en positiespel een rol speelt zijn verhalen apart. Je hoeft elkaar daarvoor niet te haten, te pesten, te discrimineren of zelfs af te slachten. Helaas weer mensenwerk.   

Ik ben nog steeds blij met mijn geloof en met spiritualiteit in mijn leven. Het geeft me stabiliteit, houvast, richting, verdieping en vooral ook dankbaarheid om gezond te zijn en mijn set aan talenten die ik heb gekregen te kunnen delen en ermee te dienen. Jammer als die verhalen en ervaringen bij mensen ertoe leiden om er afstand van te nemen of van te hebben genomen. Ieder zijn vrije keuze en ook respect daarvoor. Wie ben ik om er over te oordelen?
 
Mijn naam heb ik van een persoonlijke vriend en mediator van mijn ouders, Frans Jacobs. Hij was priester van de congregatie “Missionarissen van het Heilig Hart”. Met mij had en heeft hij een enorm sterke band. Hij overleed op jonge leeftijd en in brieven aan mijn moeder komt die band en zijn missie met en in mij naar voren. Zie het als een soort van gids. Heel veel ervaringen die voor mij een extra impuls in dat geloof zijn. Ook mijn kinderen hebben, ter ere van hem, als tweede doopnaam zijn naam meegekregen.
 
Geloof speelde een belangrijke rol in het gezin waarin ik opgroeide. Zondags steevast naar de kerk. De “Allerheiligste Drie-eenheid” kerk in Bloemendaal. En nee, natuurlijk vond ik dat als kind niet altijd leuk. En toch had het wat. Elke zondag krijg ik er beelden van terug en de foto hiernaast, waar ik ook op het misdienaarsbankje zit, geeft me ook gigantisch veel herinneringen. Al snel, ja wat moet je met je ADHD, vond ik een rol als misdienaar. Iets te doen. Het gaf me ook regelmatig de mogelijkheid om van de Sint Josephschool vrijaf te krijgen tijdens begrafenissen en bruiloften of bij de voorbereidingen, uitvoering en afbouw van het jaarlijkse ziekentriduüm. Misdienaars waren nodig en ik deed het maar al te graag. En eigenlijk doe ik dat nog steeds. Zelfs hier in Thailand.
 
In Chiang Mai ben ik jaren ‘Eucharistic Minister” geweest en zong ik psalmen tijdens de drukke internationale vieringen. Afgelopen zondag werd ik voor het eerst in ons kleine kerkje hier in Surin gevraagd om de lezingen te verzorgen. Het maakt me blij. Het blijft een beetje dienen.
 
Ik las dat er dit jaar in Nederland wederom geen Kerstnachtdiensten gehouden worden. Kennelijk word je tot vijf uur in de middag in de kerk minder snel be-omicromt. Voor mij is dit een nog verdere uitholling van dat wat Kerst voor steeds minder mensen nog maar echt voorstelt.
 
Gelukkig gaat alles hier in Thailand tot nu toe lekker door en hebben we na de nachtmis, net als vorig jaar, een gezellige party. Wie weet kan ik nog een beetje dienen. Ik kijk er naar uit.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 26 november 2021

'G-Polderen'. Politieke crisis besluitvorming (?) zonder langdurig effect.

De beste stuurlui staan aan wal en ik kijk er slechts van een afstand naar en toch...

Wie het dan ook bewust of per ongeluk de wereld in heeft gebracht, de hele wereld weet inmiddels wel dat het er helemaal nooit, maar dan ook nooit meer uit gaat. Gevaccineerd of niet, lockdown na lockdown, het lijkt niet veel uit te maken, laat staan langdurig positief effect te hebben. 

Vast staat dat ons sociale leven en patroon aardig veranderd is. Naar mijn mening en vanuit normaal menselijk contact en omgang, niet ten goede. Verveling, psychische en lichamelijke (overgewicht) klachten, zijn toegenomen en huiselijk geweld lijkt helaas een nieuw tijdperk te zijn ingegaan.  

Nu weer ‘G’ discussies. Weer eens wat anders in de voortdurende pogingen tot bestrijding.  

G kwam me een beetje bekend voor. Het is alweer een paar jaar geleden dat ik hier in Thailand een berichtje kreeg dat ik met mijn oude Nokia telefoon moest overstappen op een ander G netwerk en gratis een andere mobiele telefoon kreeg. Volgens mij van 2 naar 3G. Het oude netwerk zou worden afgesloten. Het zegt me niet zoveel inmiddels is er volgens mij al 5G. Als je er maar blij mee bent. Van mij hoeft het niet. Nog meer eenzaamheid en minder intermenselijk contact. Volgens mij zijn mensen sociale wezens die juist dat contact en niet die afstand nodig hebben en verdienen.
 
Ik was dan ook verrast om ineens te horen dat er weer een 2G mogelijk wordt ingevoerd. Snel kwam ik erachter dat dat helemaal niets met telefonie- en internetnetwerken en snelheden te maken had. Het gaat om de verdere beperking van je vrije keuze om je al dan niet, voor uiteindelijk slechts een aantal maanden, te laten vaccineren tegen een wereldwijd virus. Je kunt er tijdelijk wat bewegingsvrijheid mee terug krijgen. Hou je van reizen naar het buitenland, dan is je toekomst wellicht elke negen maanden een extra vaccinatie.
 
En wat dat vraagteken (?) in de kop van dit blog betreft het volgende. De wereld is en blijft in crisis ook Nederland. Zeker zoals in Nederland de politiek bezig is met rampenbestrijding en crisisbeheersing. Crisis besluitvorming is een vak en specialisme. Een vak dat helaas niet is weggelegd voor politiek en bestuur. Iedereen weet het achteraf (ook daar) beter en zeikt elkaar (sorry voor het woord) publiekelijk af. Besluitvorming (waar nog steeds haast mee blijft) duurt tijden en discussies gaan tot diep in de details. Er wordt ook hiermee wat afgepolderd. Het effect, een jojo-beleid waar mensen meer dan gek van worden en het logischerwijze ook allemaal niet meer zien zitten of nog langer pikken. 

De wijze waarop dat de laatste tijd met terreur geuit wordt is te triest voor woorden. Je zult maar hulpverlener of ondernemer zijn. En met z'n allen mogen we alles uiteindelijk weer met ons belastinggeld betalen. Gebrek aan opvoeding en respect. En dat zegt veel over ouders. Inderdaad puberteit is niet de gemakkelijkste periode en juist die tijd vraagt om sturing. Maar we zijn te druk met onszelf en met de 'sociale media'. Weldegelijk invloed van die 'afstand maatschappij' die we voor het gemak dan 'een andere tijd' en 'nieuw normaal' noemen. Niet normaal! 

En jawel, de politiek is en blijft bestuurlijk verantwoordelijk. De uitvoering en crisisbesluitvorming hoort op een ander niveau thuis. Een niveau met mensen die er technisch inhoudelijk voor zijn opgeleid. Dat niveau ís er en de besluitvorming kan razend snel. Nodig om nieuwe ontwikkelingen en problemen vóór te zijn in plaats van er achter aan te hobbelen. 

Als je tijdens een crisis voortdurend eerst vooraf toestemming moet vragen in plaats van dat je direct handelend kunt optreden, dan is de besluitvorming om de crisis de baas te raken op voorhand vleugellam gemaakt. En dat heeft alles te maken met het vertrouwen in het team dat er écht (of tenminste het meeste) verstand van heeft en verantwoordelijkheden en bevoegdheden overdragen.
 
Misschien geen gek idee om naast een hoofd van de nationale politie en een nationaal commandant van de strijdkrachten ook een nationaal hoofd fysieke veiligheid & gezondheid, een nationaal hoofd Rijkswaterstaat en een nationaal hoofd Waterschappen in het leven te roepen. Samen vormen zij een nationaal team rampenbestrijding en crisisbeheersing. 

Een lange weg van belangen te gaan… en toch… wellicht een stevige stap voorwaarts in nationale rampen en crisis besluitvormingsprocessen die (nu en in de toekomst) nodig zullen zijn. En in de situatie waarin we momenteel zitten misschien nog wel meer en vooral sneller anticiperend op de zorg en het welzijn van het zorgpersoneel.
 
Doorgaan met politiek polderen over welke ‘G’ het nu moet gaan worden lost, in mijn ogen, deze crisis in ieder geval niet op. En de verlichting van de druk op de zorg zal structureel en bij de bron moeten worden aangepakt en aangepast omdat dat wat nu gebeurt slechts tijdelijke lapmiddelen zijn. 

Dit zal, wereldwijd, nog jaren zo door gaan. We zullen er mee moeten leren leven en wellicht de focus van het nieuws eens op iets anders moeten gaan leggen dan uitsluitend op deze pandemie. Er blijft namelijk ook zoveel fantastisch positiefs van en uit de wereld te delen. 


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 19 november 2021

Media en de aantrekkingskracht van emotie

Als ik zo af en toe het ‘nieuws’ kijk of op de (Thaise) televisie, in het restaurant waar we regelmatig eten, in een show flarden van wederom een familiedrama voorbij zie komen, dan komt regelmatig een herinnering uit mijn masteropleiding terug.

Het eerste is dat ‘nieuws’ eigenlijk altijd al ‘oud’ is. De media geven immers normaliter verslagen van dingen die al gebeurd zijn. Media zijn, van oorsprong, onafhankelijke en onpartijdige organen die dienen als de ogen en oren van de bevolking om verslaglegging van feiten die gebeuren te doen. Zo werd het ons in ieder geval verteld en uitgelegd. Het sprak en spreekt me aan.

Wereldwijd gezien vraag ik mij overigens die onafhankelijkheid en onpartijdigheid aardig af. De betaler betaalt en ook (politieke) macht heeft aardige invloed op wat ons wordt voorgeschoteld op wat de media brengen of mogen brengen zo we allemaal weten. Wat de échte waarheid achter sommige verhalen is blijft regelmatig de vraag. En ook na verloop van tijd blijkt uit nieuwe of aanvullende informatie dat het gepubliceerde verhaal toch iets anders was. Je hoeft dus zeker niet alles te geloven.

Een tweede fenomeen is dat voor de media de waarde van nieuwsartikelen emotie prioriteit heeft. In een kamer van het dagelijks journalistenoverleg pronkte op nummer 1 (van drie) op een muur in relatie tot onderwerpen die in het ochtend overleg mochten worden ingebracht het woord ‘emotie’. Ik ben overigens die andere twee vergeten.

Nieuws moet ‘aantrekkelijk’ zijn en emotie is de grootste trigger. En dat geldt natuurlijk niet alleen voor nieuws maar zeker ook voor al die fundraising en goede doelen campagnes waarmee je haast wekelijks om je oren wordt geslagen.
Thuis hadden mijn ouders een massa geproduceerde kopie van het schilderij van het bekende huilende jongetje (foto bij dit blog). Het maakte me altijd wat triest. Iets dat eigenlijk in ons gezin ook totaal niet paste.

Het is maar net waar je de focus op legt en… hoe je het brengt. Soms goed om even bij stil te staan omdat een verhaal altijd meerdere kanten (wat door de media ook onderzocht hoort te worden) heeft of soms ook met een korreltje zout genomen kan worden.

Emotie in nieuwsberichten en marketing levert abonnees, donateurs, televisiekijkers, internetbezoekers, etc. op. Het is altijd ook zakendoen. Of het echte (meer)waarde heeft? Voor het nieuws in ieder geval wel.

De meeste mensen, nieuwsgierig (nieuws gierig?) als we immers zijn, smullen er van…


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 12 november 2021

De onhebbelijke houding van ‘Recht hebben op’

Ik ben al aardig wat mensen tegengekomen die vanuit een grondhouding van ‘Ik heb er recht op’ leven. Alsof het leven van mensen eruit bestaat om elkaar als basis onrecht aan te doen. Altijd op hun hoede en angstig om wat er met ze misschien wel zou kunnen gebeuren en dat, als houvast, afzetten tegen hoe de regeltjes precies zijn om in evenwicht te blijven en zich ‘veilig’ te blijven voelen.

Ik herinner me nog uit mijn jonge jaren hoe sommige mensen bij de brandweer kwamen solliciteren. ‘Blaartrekkende’, emotionele, verhalen waarom ze zo graag mensen wilden helpen. Na een paar weken, al dan niet beïnvloed door collega’s, kwamen ze al aan met de regels uit de Collectieve Arbeidsvoorwaarden Regeling waar ze allemaal recht op hadden. Soms stapten ze met hulp van de vakbonden het ‘strijdtoneel’ van hun recht al op.
 
Ook uit de privésfeer ken ik een aantal voorbeelden. Altijd maar zeuren en klagen over het onrecht dat ze wordt aangedaan. Een soort van Calimero houding van 'zij zijn groot en ik ben klein'. De rechtspraak en advocatuur voeren en varen er wel bij.
 
Mijn moeder citeerde regelmatig een familielid die steevast de opmerking maakte: “Je moet op je punten blijven staan!” De vrouw leek op het eerste gezicht een gezellig mens. Als je haar iets langer leerde kennen kwam je erachter dat het eigenlijk een harde persoon zonder enige hartelijkheid was. Andere mensen wilden er uiteindelijk niet graag mee omgaan. En dat maakte haar dan weer boos, hard en strijdlustig. Steevast lag het voor haar altijd aan ... die ander. 
 
Ik heb het idee dat dit gedrag vaak met ervaringen uit het verleden te maken heeft. Het achter geschoven, verongelijkte en ontevreden, kind dat onvoldoende aandacht kreeg. Het ‘recht’ en de ‘regeltjes’ zijn dan tenminste nog een vorm van genoegdoening en veiligheid.
 
En, begrijp me niet verkeerd, regels zijn er niet voor niets en zonder regels kunnen we met zo’n grote groep mensen op deze planeet niet leven. En je hebt recht waar je recht op hebt. Maar om je daar nu standaard altijd als een teckel aan vast te klampen en in vast te bijten??? 
 
Het voortdurende proces om gelijk te krijgen en je recht te halen levert uiteindelijk niets anders op dan dat het je levensvreugde om zeep helpt en eenzamer maakt. 
Je raakt verbitterd en moe en wordt in je omgeving een zuurpruim en zeurdoos.

Dankbaarheid, veerkracht en flexibiliteit verdwijnen. Volgens mij niet echt een vorm van gelukkig leven. Soms wat loslaten helpt.



Frans Captijn (Gangey Gruma) 

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 5 november 2021

Geluk. Hoe eenvoudig kan het niet zijn?

Ik kreeg afgelopen week een paar foto’s toegestuurd van een nicht van me, de dochter van de zus van mijn moeder. De foto bij dit blog is er een van. 
Met haar kleinzoon, Tom van vijf, was ze afgelopen dinsdagmiddag naar het bos gegaan om paddenstoelen te zoeken en aandachtig te bekijken. Spannend en, haar kennende, zeker een reuze avontuur. Werkelijk een be-LEVING. Hun geluk kon niet op. 

Het zette me aan het denken. Hoe eenvoudig kan geluk niet zijn? 

Twee weken geleden las ik ergens: “Geluk zit niet in rijkdom, macht en beroemdheid; dat zijn juist vaak belemmeringen om gelukkig te worden, maar het geven van je aandacht, hartelijkheid en liefde geeft je voldoening, en hoe meer je geeft, hoe meer je terugkrijgt.”

Die uitspraak kwam bij me terug toen ik de mail van mijn nicht las en haar foto’s zag. 
We maken ons wat druk in ons leven. Carrière maken en proberen hogerop te komen, het zit in onze genen. Weinig tijd voor onze kinderen. Ze zoeken al snel hun heil in de door hun ouders aangeleerde ‘digitale Nanny’ tegenwoordig.

Het is natuurlijk ook een pittige opgave en al zeker zo in de 'zomer' van je leven. Samen moeten werken voor je peperdure huis, aandacht voor je werk, sociale verplichtingen, sociale media, en ook nog opvoeden wat je eigenlijk nooit hebt geleerd. En soms kun je je wel eens afvragen waar eigenlijk het geluk van jezelf gebleven is. 

Of je met al die drukke bezigheden het ware geluk vindt is de vraag. Heel vaak is het juist het tegendeel. Het overkwam bijna ook mij.
 
Misschien is het gek om te zeggen maar onze echtscheiding leverde aan quality time voor de kinderen, in mijn beleving, wat op. Om het weekend waren ze er. We keken er allemaal naar uit. Mijn secretaresses wisten dat ze die weekenden in mijn agenda vrij moesten houden van werkactiviteiten en dat lukte bijna altijd. 

De kinderen in de hoofdrol. Naar de kinderboerderij. Mee in het bos. Naar de stalling van het paard en regelmatig een ritje erop mee. Heel veel samen lekker bezig en lekker lachen om maffe dingen die we ontdekte of samen deden. Nog steeds komen die verhalen regelmatig terug. En inderdaad, hoe eenvoudig kan het niet zijn?

Het vinden en leven van levensvreugde blijkt steeds weer de voornaamste bron van geluk te zijn. En die levensvreugde zit niet in hebbedingetjes maar juist in hele normale zaken zoals paddenstoelen zoeken en samen bekijken in het bos. Onvergetelijke momenten!

Kom er niet te laat achter...


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 29 oktober 2021

Gezelligheid kent weldegelijk tijd. Over normen en waarden die vervagen.

Afgelopen dinsdagavond hadden we in ons ‘restaurant’ een fantastische avond. Wat is het toch heerlijk om te communiceren en oprecht hartelijk te lachen. Ik deelde onze ervaring met mijn kids, mijn broer en mijn zussen. Hoe anders was het de dag erop. 

Ontbijt en diner zijn voor ons de momenten van de dag om bewust te genieten van dat wat we eten, van onze omgeving en van de gesprekken met elkaar en/of met anderen. We hebben en nemen er de tijd voor. 

Woensdag jl. waren we erg vroeg voor het avond eten in het kleine ‘local food’ restaurant vlak buiten ons dorp. Toen we aankwamen was er nog maar één vaste gast. De meeste mensen die er komen kennen we inmiddels. Gezellig een biertje, eten bestellen, zien hoe het met passie door de gastvrouw wordt bereid en even wachten tot het klaar is. Ondertussen een gesprek met elkaar of met anderen die er zijn. En hond Kadhow is vast van de partij en weet zich te gedragen. 

Vrij snel kwamen er ook andere gasten binnen en zaten de tafeltjes, op één na, weer vol. Aan onze tafel was nog wat zitplek vrij. Drie kennissen van ons gingen er zitten om te wachten op eten dat ze hadden besteld om mee te nemen. Direct doken ze, zonder een woord te wisselen, in hun mobiel. Het voelde voor mij direct als een koude douche. Weg gezelligheid. 

Ik ben ouderwets en (gelukkig) anders. Waar maak ik me druk om kun je zeggen. Toch héél normaal tegenwoordig? Voor mij dus niet. Ik vind het respectloos en het geeft aan hoe normen en waarden meer en meer vervagen of veranderen. En inderdaad, met die veranderingen ga en wil ik niet mee. Het is dus vooral ook mijn probleem en niet dat van de ander. 

Na een kleine vijftien minuten was mijn oplossing eerst om de boel op te pakken en aan het nog vrije tafeltje te gaan zitten. Die voorgestelde move werd door mijn vriendin niet zo gewaardeerd. Optie twee die ik uitvoerde was dat ik mijn diner liet inpakken voor thuis. Verbaasde reacties om ons heen waarom we al zo snel naar huis gingen. Omdat ik de gezelligheid door het staren in al die mobiels mis was mijn antwoord. Waarom zou je er een mooier verhaal van maken. 

Die avond, na mijn thuisdiner, kreeg ik onverwacht van mijn jongste zus een foto van een pagina uit het boek: “Het haperende brein” van Leontine Trijber toegestuurd. Ze had er die ochtend een lezing over bijgewoond in relatie tot het thema dementie en was super enthousiast over dat boek. 

Ik las op die pagina: Positieve gevoelstaal (taal die vanuit je hart komt) is een belangrijk middel om met elkaar in contact te komen en bruggen te slaan. Het brengt een verbinding tot stand en een warm contact van hart tot hart. Een warm bad.

En kijk, dat is wat mij nu mij aanspreekt. Toch echt iets anders dan die koude douche van woensdagavond. 

Overigens, goed dat dit is gebeurd. Het geeft mijn eigen grenzen weer zoals ík wil leven en probeer vanuit respect met mensen om te gaan. Ieder zijn eigen keuze. Soms gewoon lachwekkend om te zien hoe lepels en vorken naast een mond uitkomen omdat de mobiel aandacht krijgt.

Weg, voor mij, met die dingen op en aan tafel. En wat die vriendschap met de kennissen betreft, geen man over boord. Die is er, net als vooraf, nog steeds. We hebben gisteravond samen weer zalig gelachen.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

 

Gepost door op 1 opmerking:
Abonneren op: Posts (Atom)