Als basis natuurlijk de racepaarden en Angus koeien waar ze mee werkt. Daarnaast komen er haast dagelijks kangaroes, vossen, allerhande pluizige Australische dieren.
Afgelopen week kreeg ik deze foto van een zwart konijn dat pardoes de stallen bij haar binnen wipte.
En dat konijn riep weer eens een jeugdherinnering bij me op. De herinnering aan mijn zwarte konijn Pluis.
Hoe zat dat in elkaar?
Pittig jong ging ik door de weeks elke dag, ik schreef er al eens eerder over, de eerste paar jaar met de step en daarna op de fiets naar de lagere school in Bloemendaal. Ik fietste niet altijd de zelfde route en op de fiets over de Bloemendaalse weg was altijd leuk door de winkels die er aan lagen. Mijn oom had er ook zijn ijzerwinkel. Er was ook een snoepwinkeltje en... een dierenwinkel.
Voor het raam in die dierenwinkel merkte ik, in een hok en achter het grote etalageraam, een zwart konijn op. En nadat ik dat dier gezien had ging ik haast dagelijks over die Bloemendaalse weg naar school. Na een week zat het beest er nog.
Ik ging eens aan mijn moeder vragen of ik van mijn gespaarde zakgeld en wat geld dat ik zelf verdiend had dat konijn niet mocht kopen. Nou, zeker mijn vader wilde er niet aan. Mijn moeder vond het niet zo verstandig. Doe dat dus maar niet. Het dier vond vast een goed baasje was haar idee.
Een week later zat het dier er nog. En in mijn hoofd ontwikkelde zich langzaam een creatief plan. Ik ging eerst maar eens even vragen hoe duur het dier zou zijn en of ik dat wel met mijn geld, inclusief voer, voer- en waterbakjes en bodembedekking met mijn geld kon betalen. Dat lukte allemaal net.
Maar ja, dat konijn mocht er thuis niet in.
Nu kende ik de zwakke plek van mijn moeder (mijn pa had zo'n plek niet maar mijn moeder overrulde dat regelmatig). Een dier dat er bij ons in kwam hoefde ons nooit meer te verlaten.
Het was een gok en het zou niet gemakkelijk zijn maar ik vond het toch de moeite waard om te proberen.
Op mijn zolderkamer had ik als soort van tafel een hele grote donkergroene scheepskist van de Oost Indische Compagnie die vanbinnen beslagen was met zink.
In die kist maakte ik, levensgevaarlijk achteraf natuurlijk, een schemerlamp aan een snoertje onder de tapijttegels op de vloer. De vloer van de kist kreeg, binnengemokkelde, houtsnippers op de vloer, voer en waterbakjes er in en toen, op een onbewaakt moment van mijn moeder en toen mijn vader nog aan het werk was het konijn, dat ik Pluis noemde, er in. De deksel van de kist op een kiertje.
Ik helemaal blij en toch ook wel een beetje bang of dit allemaal goed ging aflopen. Als ik huiswerk maakte op mijn kamer wipte het konijn vrij door de kamer rond. Prima getraint om zijn behoeften op de houtsnippers van de scheepskist te doen. Dagelijks maakte ik goed schoon om geen stank in mijn kamer te krijgen en het afval gooide ik op school in de vuilnisbak.
Drie nachten later, bij het avond eten, merkte mijn oudste zus, die haar kamer op zolder naast die van mij had, ineens op dat ze dacht dat er misschien een rat of muizen tussen het plafond liepen. Ik wist 'natuurlijk' helemaal van niets. Mijn vader zei dat hij dat wel eens zou gaan bekijken maar dat ze zich er nog niet bezorgd over hoefde te maken. Hij kon eventueel een muizenval zetten.
Nog dezelfe avond, domme Pluis, weer die 'Ratten' en mijn vader hoorde het boven zijn hoofd in de slaapkamer onder die van mij nu ook. Pluis had zichzelf verraden door in de kist in de houtsnippers te gaan graven. Het zink werkte ook nog eens als een soort van klankschaal. En ja hoor. Er hoefde geen muizenval meer aan te pas te komen. Mijn pa ontdekte het konijn in de kist en was razend. Er uit dat beest!
Dat werd die avond en nacht wat moeilijk en slapen lukte voor mij in ieder geval niet meer. De schemerlamp moest er (terecht) gelijk uit en het dier moest ik de volgende dag naar de winkel terug brengen... van mijn vader althans...
De volgende ochtend, mijn pa nog steeds upset en naar zijn werk, in tranen Pluis in een kartonnen doos. De dierenwinkel was natuurlijk nog niet open zo vroeg. En toen begon het te werken.
Mijn moeder kon dit niet aanzien....
Gevolg? Pluis mocht uiteindelijk blijven. Pa volledig over de zeik die avond natuurlijk en niet te genieten. En eind van die week mocht ik achter in de tuin van oud hout en met kippengaas, aangeboden door mijn oom van de ijzerwinkel, een pracht en groot buiten en binnenhok voor pluis in elkaar timmeren.
En als ik huiswerk maakte hipte Pluis zalig door mijn zolderkamer en knabbelde soms het draad van diezelfde schemerlamp aan gort. Isolatieband van mijn broer Guus deed dan weer wonderen.
Heerlijk dat verhaal weer even opnieuw te beleven door de foto van het zwarte konijn bij mijn dochter in Perth.
Ps: Dat konijn van de foto is er overigens niet meer. Carlien vond twee dagen later nog wat vacht en een paar oren van dat diertje.
Een van de vossen had helaas voor het konijn een vervroegd kerstdiner voor zichzelf geregeld.
Een van de vossen had helaas voor het konijn een vervroegd kerstdiner voor zichzelf geregeld.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten