vrijdag 28 juni 2024

De 'ontwikkeling' van spelen naar gamen.

We speelden wat af op de St. Joseph school in Bloemendaal. De lagere school waar ik jaren geleden op zat. 

De school had een groot schoolplein met daarop een fietsenstalling en, op dat moment, nog een braak liggend stuk terrein/weiland naast die fietsenstalling. Er waren ook twee barakken omdat de school eenvoudigweg te klein was voor de leerlingen uit Bloemendaal en Haarlem-Noord waar ik woonde. 

Door de weeks dagelijks op de step, en later op de fiets, door het tunneltje onder station Bloemendaal naar school. Lopen met je step of fiets aan de hand in die tunnel want er stond vaak een politieagent te bekeuren. 

Nog voordat de bel ging, als soort van alarmsignaal dat je je in je groep buiten moest opstellen om nadien samen naar je klaslokaal te gaan, speelden we met z'n allen vaak buiten op het schoolplein, tussen die barakken of op dat braak liggende veld. 
Priktollen, Katrieken, Landje pik, knikkeren, de meiden meestal ook elastieken, en wat al niet meer. Super leuke herinneringen. Je bouwde een natuurlijke band en vriendschappen met elkaar op. 

Op de school hier in ons dorp in Surin zie ik het gelukkig ook nog veel. Kinderen die zalig met elkaar buiten spelen. Overigens niet alleen daar.
Er wordt op veel plaatsen op kleinere schaal nog steeds ouderwets gespeeld. En ook worden er nog steeds, zoals ook vroeger, gezelschapsspellen thuis gespeeld. 

Het draait om gezelligheid en contact en om je tijd op een prettige manier een beetje te verdrijven. Je kunt het ouderwets (misschien wel letterlijk uit de oude doos) noemen maar toch. Mijn zus doet bijvoorbeeld nog steeds met vriendinnen aan bridge en mijn zwager speelt golf. En in de uitgaansgelegenheden hier bijvoorbeeld zien we mensen snooker met elkaar spelen. 

En toch is er de laatste ca. 25 jaar een pittige 'ontwikkeling', ik noem het wending, in dat spelen gekomen. En natuurlijk ben ik van een andere generatie als die van nu.

De term 'spelen' is steeds verder over gegaan in 'gamen'. Ik kijk er wat genuanceerd tegen aan. 

Wat is, of wat zijn, de verschillen (in mijn ogen)?

Ik vind het allemaal wat 'armer' geworden. 
Spelen deed je met elkaar. Voor ontspanning en plezier. Contact met elkaar en gezelligheid waren (en zijn) de drijfveren. Je probeert grenzen te verleggen en je, ongemerkt, op een leuke manier te prikkelen om je brain in conditie te houden.  

Dat met elkaar 'spelen' in gamen is meestal weg gevallen. En ja, je kunt via het internet natuurlijk ook met elkaar een spelletje spelen. Toch, er is daarbij afstand. Je voelt en ziet elkaar niet en communiceren is anders. Face-to-face en energie uitwisseling zijn er vaak niet bij. En hoewel je zelfs met het gamen bij elkaar aan tafel kunt hangen... het is in veel gevallen een eenzaam spel geworden. Soms ook een vlucht. 
Je kunt overigens nog zo groot achter op je t-shirt op deze foto "Fuck the system" hebben staan maar als je zo blijft hangen zal er "fucking" weinig veranderen. 

Waar ook wij vroeger een soort van wedstrijdje met elkaar speelden, over een echte tegenstander werd niet gedacht. Het kwam ook niet eens in je hoofd op. Het ging om plezier.  

Het wedstrijd element bij gamen is er vanzelfsprekend ook. Daar spelen we wel met tegenstanders en het grote doel is kennelijk om die, om zeep te helpen. Ik zie het hier dagelijks om ons heen. Die kinderen die eerst nog speelden op de basisschool zitten hier nu totaal verslaafd, onverstoorbaar en eenzaam in hun game. 

Wat je in spelen zag en wat je deed was de werkelijkheid. Bij gamen zit je in een 'virtual reality' onechte wereld die je steeds meer als echt gaat aanzien en waarderen. 

Gamen maakt kontakt arm naar de buitenwereld. De aandacht is totaal gericht op die digitale verzonnen wereld en verdwijnt zelfs van mensen die om je geven. 

En zo zal er nog wel veel meer zijn. Het waren zo maar wat gedachten toen ik weer eens iemand tegen kwam die op zijn tablet als een soort van held de een na de ander in de game afschoot. Heel 'normaal' kennelijk. Lekker gezellig...

Het zal er allemaal in de ogen van de mensen van nu erg op vooruit gegaan zijn. Toch zet ik er soms stevige vraagtekens bij. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 


op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten