Rek je eens wat vaker uit

Wat nu weer...? Zul je misschien denken.

Onze hond Kadhow laat het regelmatig zien en ook van de katten die wij vroeger hadden herinner ik het me. Ik zie het hier zelfs bij de prachtige vogels die we hier in dit fantastisch mooie land gewoon om ons heen hebben. De tijd nemen om je uit te rekken. Om los te laten...

Je staat er misschien nooit bij stil maar je lichaam houdt nog al wat spanning en stress vast. Sommige mensen kun je werkelijk vergelijken met de Atlas figuur die je soms op oude klokken ziet. De hele wereld dragen ze, gebukt onder de last, op hun schouders mee. Dat gaat heel vaak letterlijk gepaard met spanning in hun schouders, nek en rug. Ik weet er, vanuit mijn ervaring tot zo'n jaar geleden, over mee te praten.

Zelfs als je je ergens bezeert, of een blessure oploopt, heeft je lichaam het vermogen om te herstellen. Voor een tijdje nemen spieren het over om die blessure rust te gunnen en zo veel mogelijk via andere wegen het lichaam te laten door functioneren. Die spieren spannen zich daarvoor. Nadat de blessure hersteld is staan we er bijna nooit bij stil om die extra spanning weer te laten gaan.

Hier leren we hoe te ontspannen. Dat is dus juist het tegenover gestelde van spannen. Je laat de spanning los door te rekken en te strekken. Je wordt je meer dan normaal bewust waar spanning zich heeft opgehoopt. Meestal kun je die spanning gewoon laten gaan. Je bedankt je lichaam voor het signaal en met de uitademing laat je die spanning los. 

 Na dat uitrekken adem je dus diep uit, zoals ook dieren om je heen het voorbeeld regelmatig geven. Dat ontspant, laat je spanning gaan en je voelt je open, vrij en klaar voor weer een nieuw begin. Laat los, vasthouden is verspilde energie die je juist wel ergens anders voor kunt gebruiken.

Van harte aanbevolen. Zeker ook als je je in situaties ineens erg opgefokt voelt of je ziet op tegen spreken in het openbaar. Even rekken en diep uit ademen zet je in een redelijke rust weer met twee benen weer op de grond!

Frans Captijn       

Ken jij de inhoud van jouw muzikale fruitmand?

Toen ik nog in Barneveld werkte, werd daar in de Veluwehal regelmatig van de EO het programma: ‘De muzikale fruitmand’ georganiseerd. Een beetje gekscherend haalde ik daar mijn opmerking: ‘Geniet nu, het is later dan je denkt en de muzikale fruitmand is wellicht al bijna leeg’ vandaan.

Je wordt ouder kun je misschien denken. Je komt er meer mee in aanraking, en toch… Ik herinner me maar al te goed mijn neef die heel erg jong aan kanker overleed. Van mijn zus weet ik nog de opmerking dat ze destijds schrok van hoeveel vooral ook jonge mensen op de afdeling oncologie van het ziekenhuis lagen. Als je er niet zelf mee wordt geconfronteerd sta je er ook niet gemakkelijk bij stil.

We moeten steeds langer doorwerken (van wie overigens?). 
De medische wetenschap maakt nog steeds sprongen voorwaarts (wat dat dan ook mag betekenen). Er wordt veel effort geleverd om 'de winter van het leven' te verlengen. 
Fysiek kun je het in sommige gevallen langer volhouden of je hebt meer kans om langer te leven dan vroeger. Wat de kwaliteit van dat leven dan is?  

Genieten of pas écht gaan leven na je pensioen...? Je zult niet alleen steeds langer moeten wachten. Of je er dan nog bent (ik ken helaas enorm veel voorbeelden die het niet mochten meemaken) en zo ja, hoe (fysiek en/of mentaal) je dan je wensen, verlangens en/of dromen nog kunt realiseren wordt een steeds moeilijker te beantwoorden vraag. 

Welke generale excuses gebruik je steeds maar weer om géén stappen te zetten. Jawel, je kunt dit blog natuurlijk zien als luxe praat en toch... 
De kans dat je fysiek niet meer tot al dat genieten dat je je had voorgesteld na het stoppen met je baan is reëel aanwezig. Leef je om te werken of werk je om te leven? Hoe zet jij, juist NU, in op genieten?

Als iemand, vooral op jonge leeftijd, overlijdt staan we vaak heel even stil met waar we in ons leven in vredesnaam allemaal mee bezig zijn. We vragen ons voor heel even af waar we 'het' allemaal voor doen, waar we ons druk om en over maken en vooral ook wat het leven waard is... De ratrace waarin we zitten zet ons meestal heel snel weer op het onbewuste spoor van doorgaan...

Misschien is het zo gek nog niet om niet alleen deze korte momenten bij overlijden aan te pakken om eens even stil te staan en na te denken over die vragen. Neem actie! Zet er juist NU op in om gewoon regelmatig voor jezelf wat meer tijd te nemen om op jouw manier te kunnen genieten. 

Je muziekale fruitmand is wellicht al bijna leeg.

"Geniet zoveel meer…" zei een oude koffie reclame ooit eens. Waarom niet? Je hebt het vaak zelf in de hand. Droom niet je leven maar leef meer je droom.

Frans Captijn

Slachtoffer van de crisis of uiteindelijk juist overwinnaar?

Al tijden probeer ik me niet meer te laten overspoelen door in mijn ogen negatieve berichtgeving uit de media wat ‘nieuws’ genoemd wordt. Dat lukt heel aardig en het bevalt ook nog steeds goed. En nee, het is niet mijn kop in het zand steken. Wat ik probeer te voorkomen is me door negatieve energie laten mee sleuren in een negatieve en neerwaartse spiraal. Inmiddels lijkt het voor heel veel mensen een vicieuze cirkel te worden waar ze niet meer uitkomen. Steeds meer wordt het meehuilen.

In ieder geval is het een keiharde confrontatie dat onze zogenaamde ‘zekerheden’ absoluut nooit hebben bestaan. Het was en is een door ons zelf en onze omgeving opgeworpen muur van schone schijn die we proberen vast te houden. Bang om, wat nu blijkt, de gebakken lucht te verliezen. Steve Jobs maakte ooit de opmerking: “Remembering that you are going to die, is the best way I know to avoid the trap of thinking that you have something to lose.” Deze week liep ik er, misschien wel heel passend, tegenaan. 

Ik weet niet precies wat het is maar de laatste paar weken word ik, ondanks mijn insteek om niet in die negatieve energie of sleur mee te gaan, toch overstelpt met berichten over het economische klimaat in mijn thuisland Nederland en over Europa. De manier waarmee er met mensen, die toch ‘het kapitaal van organisaties’ zijn (wat met verve tot voor kort met de mond werd beleden) of waren, vaak wordt omgegaan vind ik ongehoord. Een bedrijf met naam nodigde het personeel uit om ‘Gezellig’ bijeen te komen in een pretpark. Bij binnenkomst kreeg iedereen een sticker met een letter opgeplakt. Eenmaal met z’n allen in een grote zaal werden de mensen met de sticker A naar een ruimte gedelegeerd. Een andere groep met de sticker B naar een andere ruimte, enzovoorts.  Om daar te horen te krijgen dat ze ontslagen werden. Feitelijk te horen wat hun toekomst (niet meer) is. De sleutel inleveren en verder worden de zaken op afstand geregeld. Het verhaal riep bij mij overigens nare associaties op.

En juist dat horen wat je toekomst (niet meer) is, bracht mij tot het schrijven van dit blog.

Bij zo’n, in eerste instantie zeer negatief en confronterend, bericht word je even heel stevig met je neus op de feiten én op je verantwoordelijkheden naar o.a. je thuisfront gedrukt. Er gaat een wissel om in je leven die je zelf (nog) niet had willen omzetten. Verzet is kansloos. Verzet je je toch dan ga je er fysiek en mentaal uiteindelijk meestal aan onderdoor. Het was namelijk de toekomst die JIJ je voorstelde en waaraan JIJ je vast hield. Naast de ervaring dat zekerheden niet bestaan kom je er dus ook heel hardhandig achter dat je toekomst ook maar een mysterie is.

Wat je altijd hebt en wat je ook altijd houdt is jezelf. Je wordt eigenlijk in elke crisis situatie keihard op jezelf terug geworpen. Aan medelijden heb je niets, aan bij de pakken neer zitten ook niet (hoe logisch en normaal dat in een proces van rouw ook is). Waar het op aan komt is om weer uit die dip en uit die neergaande spiraal of vicieuze cirkel te komen. Daarvoor moet jet terug naar en in jezelf. Naar je creativiteit, zelfinzicht, wijsheid, misschien op zoek naar al je kwaliteiten en talenten in plaats van die, die je tot nu toe standaard hebt ingezet. Onderzoeken naar waar je passie ligt en wat de richting van jouw persoonlijke missie hier is.

Wat wil je écht, waar liggen je talenten, wat is je droom, wat staat je te doen?

De belemmeringen die je nu ervaart kun je ook zien als (abrupte) mogelijkheden. Dit is je kans om dat te onderzoeken en waar te gaan maken. Als je daar echt op inzet is de kans enorm groot dat je straks zegt dat ‘dat slechte bericht’ of die ‘waardeloze ervaring’ je geholpen heeft bij het waarmaken van je droom. Het waarde loze kan dan wel eens super veel waarde voor je in petto hebben.
Hoezo ben je dan slachtoffer? Ik zie het als de overwinnaar!

Mocht je er behoefte aan hebben om hierop door te gaan of jezelf de tijd te gunnen om dit zelf te gaan ervaren? Wij bieden er periodiek een unieke mogelijkheid voor aan met de werkretraite; 'Crisis...? Je kans!' . De kans, als handreiking, om juist nu vanuit jezelf te veranderen. 

Frans Captijn

Groeien door te delen

Veel planten/bomen groeien beter in kleine groepjes met elkaar. Papaja's zijn daar een voorbeeld van. Ze zorgen en delen schaduw en regen (via hun bladeren) met elkaar en dragen slechts vrucht (kruisbestuiving) in en door aanwezigheid van elkaar. Het principe van groeien door te delen.

In mijn beleving is dat een ultieme manier van groeien. Deel je kennis en vaardigheden met elkaar en ontplooi je talenten en kwaliteiten. Dat is in mijn ogen absoluut géén concurrentie of misbruik maken van anderen. Mits je jouw groei ook weer deelt en daar waar mogelijk samenwerkt om betere resultaten te bereiken.

Ieder mens heeft een unieke set en combinatie van talenten. Er loopt echt niemand met een zelfde combinatie rond. Als talenteer ervaar ik dat, door met talenten en levensmissies van mensen te werken, steeds meer. Door te ontwikkelen waar je goed in bent, in plaats van je suf te werken aan dingen die je van nature minder goed kunt, groei je op een natuurlijke manier. Als je dat met anderen durft te delen is de som van de prestatie meer dan de optelsom van de individuele delen. Je hoeft er ook nog eens ‘minder’ voor te doen. Je zit immers in ‘flow’ doordat je met dingen bezig bent die jou helemaal liggen. Dat geeft energie in plaats van dat het je energie kost.

Als je je ‘geboortegift’ aan talenten wilt ontplooien dan heb je daar voeding, aandacht, ruimte en vaak ook vrijheid voor nodig. Je kunt jouw groei en kansen op ontwikkeling vergelijken met het opkweken van zaden.

Misschien ken je, al dan niet uit je jeugd, dat proces nog wel van een kweekbakje. Je vult dat met vruchtbare grond, stopt daar de zaden in, zorgt voor voldoende water, licht en energie. Warmte die onder de bescherming van de glazen of kunststof kap over de kweekbak, door de zon wordt opgebouwd. Vanaf dat moment geef je het proces enerzijds rust en anderzijds aandacht.

Als je aandacht verslapt, je geen voeding of water meer geeft, zie je de zaden opkomen en droogt het geheel uit. Niet bevorderlijk om tot groei, laat staan uiteindelijk tot bloei te komen.

Ook ga je niet op die zaden staan. Mocht je dat wél doen dan zal, als je al uiteindelijk al resultaat ziet, de beschadiging die opgelopen is waarnemen.

Nadat de zaden ontkiemd zijn en de plantjes gaan groeien gaat dat in een gelijkmatig tempo. Totdat dat op enig moment andere vormen gaat aannemen. Als de ruimte te klein is gaan de planten met elkaar concurreren. Ze ‘pikken’ elkaars licht en trekken voedingsstoffen van elkaar weg. De ene zal beter gaan groeien dan de ander maar … optimaal groeit er geen een meer. Tijd dus om te gaan verpotten. Meer ruimte geven om te groeien. Een tuinder kent als geen ander het juiste moment om dat verpotten in te zetten om zo elke plant optimaal de mogelijkheid tot groei te geven.Dat proces moet een aantal keren achtereen plaats vinden.

Uiteindelijk, als de planten soms al kleine bomen worden, is het goed om ze, met voldoende tussenruimte in de ‘volle grond’ te zetten.

Als je je eigen proces van groei en ontwikkeling bekijkt in het licht van het bovenstaande verhaal, kun je misschien eens tijd nemen om antwoorden te geven op de vragen die ik hieronder heb opgeschreven.

Werk of leef jij in een omgeving die uitnodigt om te groeien en je persoonlijk te ontwikkelen? 

• Werk of leef je in een sfeer waarin jouw fase van groei overeenkomt met die van de organisatie of je omgeving? 
• Krijg je voldoende ruimte om te groeien?  
• Wordt je voldoende gevoed?
• Krijg je voldoende adem en aandacht?  
• Moet je met anderen concurreren?
• Is er voldoende uitdaging? 
• Kun je groeien door met anderen te delen?

In sommige programma’s van villa-asia zetten we op dit soort vragen diep in. Inzicht en oplossingsrichtingen worden op een natuurlijke manier uit mensen geboren. Een openbaring om nadien de ‘winst’ van gasten te mogen en kunnen ervaren.  

Frans Captijn