vrijdag 28 december 2012

Ze komen er aan: In the black box vakanties!



Het schoot me door mijn hoofd met kerst. Ik dacht dat er nog niet op was ingespeeld maar de eerste voorbeelden zijn er al lang. Even checken op het internet en de plaatjes vliegen je al om de oren. Echte vakanties zullen ook wel snel komen. 

Met kerst was ik weer even in de stad. Als je door de straatjes in het centrum loopt dan zie je enorm veel ‘gamende’ mensen. Ik vraag me, als ouderwetse pa, dan af wat die mensen eigenlijk in zo’n prachtig land komen doen. Het is de nieuwe manier (en zelfs niet eens alleen meer de nieuwe generatie) die zo vakantie viert.
Contact met natuur, cultuur, temperatuur, een totaal andere omgeving, even ‘halt houden’ om weer op te kunnen laden... Speelt dat nog wel in onze steeds snellere wereld? Volgens mij is het gewoon een zeer ‘oudbollige’ gedachte.

Alles draait om snelheid, ‘handel’, macht en positie (daar gaan immers de meeste games volgens mij over als ik mijn kinderen daar om vraag) én je begeven in een meestal ‘onechte’ wereld. Je zult er van leren en toch… het echte leven biedt volgens mij veel meer dan vaak de vlucht in de wereld van het beeldscherm. 

En als het dan toch om handel draait… Zeker weten dat er binnenkort ‘In de Zwarte Doos’ Gamevakanties komen. Jammer voor de luchtvaartindustrie want je blijft er gewoon voor in je eigen buurt. De zwarte dozen komen op wielen naar je toe. Je neemt er in plaats, stelt de temperatuur op jouw gewenste waarde in en begeeft je in de onechte droomwereld om geestelijk ‘verrijkt’ en ‘uit-gerust’ na twee weken weer de andere wereld in te stappen. Happy holidays.

Het blijft natuurlijk waar je van houdt. Smaken kunnen en mogen verschillen. Ik geniet meer van buiten en live contact met echte mensen, dieren en natuur waardoor je in mijn beleving zeker kunt groeien door te delen.

Frans Captijn   

vrijdag 21 december 2012

Veel geluk in de Nieuwe Tijd! Happy New Ages!

Vandaag is dan de grote dag! Happy New Ages! 

Mij geeft 21 december 2012 enerzijds het gevoel van heel veel (onzinnig) gedoe zoals ik dat destijds, overigens met veel plezier, in Kerkrade bij de millennium wisseling mee maakte. En toch, zeker vanuit de beleving hier in Thailand... Het voelt wel degelijk alsof er vandaag iets in de lucht hangt.

Heel veel is er wetenschappelijk en ook vanuit gevoel en inzichten uit diverse culturen over deze dag verteld en geschreven. Wat er allemaal wel of niet gaat gebeuren... we zullen het vandaag, al dan niet, wel zien. En toch... moet je altijd zien om iets te geloven?

Wij zijn het zo gewoon om elkaar, zonder dat we er eigenlijk écht een gevoel bij hebben, op de automatische piloot gelukkig nieuwjaar te wensen. Het wegtikken van seconden betekent verandering. Vaak willen we dat niet en toch, het kost je meer energie om je vast te houden aan 'het oude' (wat overigens niet eens lukt) dan om je te laten mee gaan op de stroom van verandering. De dag van vandaag heeft wel een hele speciale betekenis (en hier ook gevoel) mee gekregen van verandering. Zeker geen negatieve!

Hier wordt gezegd dat deze dag een markeerpunt is. Een dag van de inzet van een totale verandering. Dag na dag en stap voor stap. Een punt van kentering in voelen, denken en beleven. 'Transitions to the ages of change and challenge and a time of new beginning'.  Ook volgens mij zit er weldegelijk verandering in de lucht en is het er ook de tijd wel eens voor. 

Gevoel, beleving, inspiratie, bezieling, oprechte betrokkenheid, groeien door te delen, 'onderwaterprofielen' van mensen en organisaties... het zijn zaken die steeds grotere rollen gaan spelen. Het gaat steeds meer draaien om échtheid. Toe te laten wie je bent en daar trots op te zijn. Jij bent immers met jouw talenten, kwaliteiten en voorkomen, uniek! Wees wie je bent en leef wat zich aan dient. 

Oprecht wens ik je dus, zeker vandaag, veel geluk in de Nieuwe Tijd!

Frans Captijn.

vrijdag 14 december 2012

Klaag wat minder. Het ligt NIET altijd aan anderen.

Jij kent ze vast ook. Die mensen die, als je ze spreekt, altijd klagen. Ik noem ze notoire Zeurdozen. Niets deugt. Er is altijd wel weer wat anders om over te klagen. Hun mondhoeken hangen meestal standaard naar beneden. In hele erge gevallen straalt zelfs hun hele houding het uit.

Het viel me afgelopen zondag op toen ik met de scooter door het drukke centrum van Chiang Mai reed en er even halt hield. Het wemelt er werkelijk van de 'Farang' (buitenlandse toeristen). Door die Farang vallen de Thaaien haast niet eens meer op me de glimlach op hun gezichten. En, of de duvel er mee speelt, zelfs in de zalige zon en verwend met (in mijn ogen) zoveel lekkers om te eten en te drinken... de meeste mensen besteden veel tijd aan zeuren in plaats van aan genieten.  Of je nu op een terrasje kijkt, naar wandelende mensen op straat, naar Farang in de busjes van het openbaar vervoer... Waarom 'stralen' die mensen niet eens wat meer?

Ze zijn afgezet door een taxi chauffeur. Het linnengoed in de kamer van het guesthouse was niet schoon. De kamer van het guesthouse is te rumoerig. De staf van het hotel lacht wel maar begrijpt hen niet. Dat paar in het reisgezelschap zoekt geen contact en voelt zich 'veel meer' dan hen. De reisorganisatie had meer moeten letten op de samenstelling van de groep. Het eten is te 'spicy'. In de cola moeten we geen ijsblokjes (hoewel er niets mis is met dat ijs maar goed, je iets laten aanpraten is ook iets). De reisleider bekommert zich te weinig om het gezelschap en vult zijn eigen zakken. Ze hebben nu wel genoeg tempels gezien, de stad is vies en stinkt... en zo kan ik nog wel even door gaan. En jawel... het ligt altijd en allemaal aan anderen. Het is niet eerlijk...

Ik vraag me echt soms af wat mensen bezielt om zo'n Euro 750 voor een retourvlucht neer te tellen om, vaak net als thuis, ook op hun zalig voorgestelde vakantie nog steeds de zeurdoos te blijven uithangen. Zeuren ze dan thuis ook altijd zo? Helaas heb ik ervaringen genoeg om dat te kunnen en durven stellen!

Natuurlijk zijn er grenzen en mag/moet je daar iets van zeggen maar toch...
Zeuren en klagen voor en in jezelf is dan één maar het daarmee besmetten van je omgeving is nog weer wat anders. Zonder dat veel van deze zeurdozen het in de gaten hebben stralen ze één bonk negatieve energie uit en verzieken het ook nog eens voor anderen. Via sociale media verspreid dit virus van negativiteit zich zelfs nog vele malen sneller.

In een boekje van Henry Holmes en Suchada Tangtongtavy met de titel: 'Working with the Thais' las ik een stukje tekst dat volgens mij absoluut niet specifiek voor Thaaien van toepassing is. Het stelt tussen de regels door diverse vragen:
  • Wat is je eigen houding (welk referentiekader gebruik je) hoe je naar de dingen wilt kijken?
  • Waarop richt je je om de dingen om je heen te beleven en te bekijken?
  • Heb je jouw eigen verwachtingspatroon ooit eens onder de loep genomen?
  • Kun jij er gemakkelijk voor kiezen om zaken en situaties te negeren?
  • Ben je je bewust dat er altijd andere kanten zijn die jij nog lang niet gezien, gevoeld en/of ontdekt hebt? Stel je je daar open voor? De waarheid bestaat niet. Het is slechts die van jou.
  • Welke (verschillen in) waarden deel je anderen toe?
  • Welk begrip breng je op naar je omgeving? Wat is jouw veerkracht?
  • Weet je dat een glimlach andere personen meestal rustiger maakt? 
  • Weet je dat jou klagen en zeuren feitelijk een enorme spiegel is van hoe en wie jij zelf bent?
  • Wat heb je zelf gedaan om zaken te veranderen?
En ook hier geldt... misschien zie ik het wel helemaal verkeerd. Toch zou de stad en omgeving er nog veel mooier uit zien en nog meer positieve energie uitstralen als ook Farang wat meer een glimlach opzetten en niet altijd wijzen naar anderen. Zeurdozen... ze mogen wel wat minder. Volgens mij geldt dat overigens niet alleen in Thailand.

Frans Captijn

vrijdag 7 december 2012

Je hebt nog geen 20 kg nodig om happy te kunnen zijn



Wat heb je eigenlijk nodig om 'Happy' te zijn? Naast de vraag wat 'Happy' eigenlijk als gevoel is, een leuk thema.

We kwamen er in één van onze  communicatiecafé's (dialogen) tijdens een Villa-Asia programma achter dat happy zijn vaak te maken heeft met het innerlijke en uiterlijke spel van ego bevrediging. ‘Ik moet dit’ en ‘ik wil dat’. Een spel dat voortkomt uit ons bewustzijn dat een wereldse intentie voortbrengt. 

Het is een soort motor die, zonder dat je dat overigens bewust bent, steeds op de achtergrond mee draait en maar blijft zuigen en roepen om meer. Een Boeddhistische leraar omschreef het als: 


"We are hungry for everything. Wanting does not stop. It is a kind of intense mental masturbation. You are dominated by this greater power (consciousness/ego) inside you and manipulated by propaganda outside you."

Als je hebt wat je wilde blijk je zelfs niet voor één seconde gelukkiger want dan komt, net als bij de ademhaling die zonder daar bij na te denken blijft doorgaan, het volgende wat je wilt hebben al weer in je op. Een voortdurende race die pas letterlijk ophoudt op het moment dat je ademhaling definitief stopt. 

Juist op dat moment had je misschien alles om gelukkig te kunnen worden en kon je niet meer genieten van gelukkig zijn. Letterlijk laat je ook nog eens alles dat je bezat achter. Dan pas blijkt, maar daar had je misschien nog nooit bij stil gestaan, dat je alles slechts 'te leen' om je heen had proberen te verzamelen. Het beperkte je wellicht zelfs in je vrijheid.

Wat heb je dan nodig, zo kwam het verderop in het gesprek? 
Hier in Thailand wemelt het van de zogenaamde backpackers. Ze hebben maar één rugzak en soms wat handbagage en kunnen er een toeristenvisum periode (30 dagen lang) mee vooruit. Ik ken heel veel vrienden en kennissen die in hun zomervakantie ook ‘back to basic’ gaan. Nou ja, of dat helemaal zo is op die luxe campings van tegenwoordig is natuurlijk de vraag maar toch. Het voelt goed om op te laden met maar weinig om je om te hoeven bekommeren. En ja, natuurlijk moeten er wel wat financiën zijn om te kunnen overleven maar zelfs daarop gaan wij Nederlanders prat dat ons het in de vakantie vaak met zo weinig lukt.Waarom doen we dat slechts alleen op en voor onze vakantie?

Ik dacht terug aan mijn eigen vertrek naar Thailand. Al weer meer dan een half jaar geleden. 20 Kilo bagage van dat wat ik tenminste van mezelf bij me moest hebben. En wat blijkt? Ik nam eigenlijk veel te veel mee. 

Waar het in mijn beleving echt om draait is genieten van alles wat je hier mee maakt. Het ontvangen van alles wat je nodig hebt om te groeien en jezelf en anderen blij en gelukkig te maken. Aan materiële zaken heb je echt minder dan 20 kg nodig. Op zich is dát alleen al een aardige ervaringsles in wijsheid vind ik.   

Frans Captijn